က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္း တုန္းက…

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက အ.ထ.က (၁) ဒဂံုကိုေၿပာင္းတယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ေနတာက ၀ဂၢီရိပ္သာ (ခုၿပည္ရိပ္မြန္အိမ္ရာ A ဆိုက္) မွာ။ ေက်ာင္းက ၿမိဳ႕ထဲဆိုေတာ့ ဖယ္ရီနဲ႔ သြားရတယ္။ ဖယ္ရီက ဂ်ပန္ေခတ္က သစ္သားဘတ္စ္ကားၾကီး။ ဖယ္ရီစီးရင္ ေနာက္ဆံုးေပါက္ကေန ထိုင္စီးတယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁၂ ကေန ညေန ၅ နာရီအထိ။ ညေနပိုင္းအတန္းမွာ ၆ တန္းက အၾကီးဆံုး။ က်ေနာ္ ေဘာင္းဘီတိုပဲ ၀တ္ၿဖစ္တာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာက ညေနပိုင္းကို ေဘာင္းဘီ၊ ဂါ၀န္၀တ္လို႔ရတယ္။ နံနက္ပိုင္းအတန္းက်မွ ပုဆိုး၊ထဘီ ၀တ္ရတယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ပုဆိုးလံုး၀ မ၀တ္တတ္ေသးဘူး။ ဖယ္ရီက ၀ဂၢီရိပ္သာလမ္းထိပ္ကို နံနက္ ၁၁ ေလာက္လာေခၚတယ္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ ထမင္းစားသြားတတ္တယ္။ ေန႔လည္ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂နာရီ ၁၅ မိနစ္။ ထမင္းဘူးထည့္ေလ့ ထည့္ထ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းလို႔ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ၅ ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္။ ေက်ာင္းက စေန၊ တနဂၤေႏြ၊ ၀ါတြင္းဆို ဥပုသ္၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္တယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက မုန္႔ဖိုး ၁၀ က်ပ္ရတယ္။ မာမာ ကက်ေနာ့္ကို မုန္႔ဖိုးကို တစ္ပါတ္စာေပါင္းေပးတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္၅ ရက္အတြက္ ငါးဆယ္နဲ႔ ပိတ္ရက္အတြက္ တစ္ရက္ ၅ က်ပ္ ႏွစ္ရက္စာ တစ္ဆယ္၊ စုစုေပါင္း ေၿခာက္ဆယ္။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ တစ္ဆယ္တန္ ေၿခာက္ရြက္ သို႔ တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ ၄ ရြက္ေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ဆို Mirinda တစ္ပုလင္းပံုမွန္ေသာက္တယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက J ခန္းမွာတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးအခန္းကို ပို႔တယ္ေလ။ အခန္းရဲ႕ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေက်ာင္းသားသစ္ေတြမ်ားတယ္။ က်ေနာ္ အဆင့္ ၁ ကေန ၃ အတြင္း အၿမဲ၀င္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဗရုတ္က်တာေလး ရွိေပမဲ့ စာဆိုအၿမဲရေတာ့ ဆရာမေတြက ခ်စ္တယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက တင္ေအာင္ေဇာ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ခန္းတည္း၊ ေက်ာင္းကားလည္း စီးေဖာ္စီးဖက္၊ သူကလည္း လွည္းတန္းမွာေနတာဆိုေတာ့ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္လည္း ၿဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ (သူ နဲ႔၇ တန္းမွာ အခန္းကြဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့သူက ၉ တန္းတစ္ႏွစ္၊ ဆယ္တန္း တစ္ႏွစ္က်တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးသည္ အထိတြဲၿဖစ္တုန္း၊ သူ ၂၄ ႏွစ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကိဳးဆြဲခ်ၿပီး သက္ေသသြားတယ္)

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ေက်ာ္စည္သူတိုးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အိမ္က ပိုက္ဆံ ၄၅ က်ပ္ခိုးလာတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို မုန္႔လိုက္ေကၽြးတယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲက ဆရာၾကီး ဦးခင္ေမာင္ဦးဆီမွာ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ယူတယ္။ သူက လူပ်ိဳၾကီး။ တပည့္ေတြ အေပၚ အရမ္းအႏြံနာခံတတ္တယ္။ သူ ၂၀၁၀ လား ၁၁ လားမသိ၊ အဲဒီက်မွ ဆံုးသြားတာ။ ဆံုးတဲ့အထိ အဂၤလိပ္စာပဲ က်ဴရွင္ၿပလာခဲ့တာ။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ညေနပိုင္းေတြဆို ၾကံေတာ ခရစ္ယန္သခ်ိဳင္းထဲမွာ စြန္သြား လႊတ္တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တူတူပုန္းတန္းေဆာ့တယ္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း အုတ္ဂူက ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက ႏွစ္ခါၿပန္အေဖာက္ခံထားရေတာ့ အက်ယ္ၾကီးပဲ။ အဲအထဲ ၀င္၀င္ပုန္းၾကတာ။ လူၾကီးေတြ မၾကိဳက္ေပမဲ့ က်ေနာ္ တို႔က မေၾကာက္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ တရုတ္သခ်ိဳင္းထဲက စကားပင္ေတြေအာက္မွာ ဇယ္သြားေတာက္ၾကတယ္။ ဗမာသခ်ိဳင္းေတာ့ သိပ္သြားေလ့မရွိဘူး။ ခရစ္ယာန္န႔ဲ တရုတ္ခ်ိဳင္းက အၿမဲၿပဳၿပင္ထိန္းသိမ္းေနေပမဲ့ ဗမာသခ်ိဳင္းက အသုဘခ်ၿပီး ၿပီးသြားေရာေလ။ ၿပန္လာမၾကည့္ၾကေတာ့ ၿမက္ေတြထူလို႔။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲက ရြယ္တူ သူရိန္ၿမင့္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖြန္ေၾကာင္တတ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္က အဲတုန္းက အဲဒါေတြ နားမလည္ေသးဘူး။ သူလိုင္းေပါက္ဆရာမ်ား အိမ္ရာမွာ ေနတဲ့ ခိုင္ေ၀ၿဖိဳးဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ၿခံထဲ တစ္ည ၈ နာရီေလာက္သြားတာ အေဖာ္ေခၚသြားတယ္။ ေခြးတိုးေပါက္ကေန တိုးသြားတာ။ သူ႔အခန္းကို ၿပတင္းေပါက္မွန္ သြားအေခါက္ အဲေကာင္မေလးက ေဖၾကီးေရ သရဲလို႔ ေအာ္လို႔ သူ႔အေဖက သူခိုးကပ္တယ္ထင္ၿပီး တုတ္လား ဓားလားဆြဲ အိမ္ထဲက ထြက္လာတာ။ အဲဒါနဲ႔ ပု႑ရိပ္ပင္ေတြကို လႊားကနဲ႔ ခုန္ေက်ာ္ေၿပးခဲ့ရတယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ေဘးအိမ္က ဘြားေလးက ဗြီဒီယိုၿပတယ္။ ေန႔ခင္းဆို ၿမန္မာကား၊ ညေန ၆ နာရီဆို ကေလးေတြၾကိဳက္တဲ့ သိုင္းကားတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ သြားသြားၾကည့္တယ္။ ဘရုစလီကားဆိုရင္ေတာ့ အၿမဲၾကည့္တယ္။ ဘြားေလးေရာ သူ႔အစ္ကိုေရာ သူ႔အေမေရာ ဘယ္သူရံုေစာင့္ေစာင့္ က်ေနာ့ကို ပိုက္ဆံမယူဘူး။ ည ၈နာရီခြဲက်ေတာ့ လူၾကီးသီးသန္႔တဲ့။ ဘြားေလး အစ္ကိုက အဲအခ်ိန္ဆို က်ေနာ္တို႔ကို ေပးမ၀င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူမအားလို႔ ဘြားေလး ရံုေစာင့္က်ရင္ ဘြားေလးက ေခၚတယ္။ အၿပာကားကို အဲတုန္းက ဘာမွနားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဘာေတြမွန္း မသိပါဘူးကြာဆို ၿပီး သံုးေလးခါေလာက္ ၾကည့္ၿပီး မသြားၿဖစ္ေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက တရုတ္ၿပည္က ဗုဒၵစြယ္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ေရာက္တယ္။ အဲတုန္းက ဒီဇင္ဘာလၾကီး၊ ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားတယ္။ ကမၻာေအး မွာစံပါယ္တယ္။ ရက္ၿခားလိုလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားဖူးတယ္။ ဘြားေလး၊ သူရိန္၊ တိုးေလး၊ ရာဇာ… တို႔ေပါ့။ တန္းစီရတာ အၾကာၾကီးေလ။ အဲဒါေပ်ာ္လုိ႔။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက စြယ္ေတာ္သြားဖူးရင္းနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက စြပ္က်ယ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုေလး။ ရာဇာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ သူက က်ေနာ့္ထက္ အသက္ၾကီးေပမဲ့ စာေမးပြဲခနခန က်လို႔ ၆ တန္းပဲ။ သူက ေဆးေတာင္ ခ်ေနၿပီေလ။ သူသင္ေပးတာနဲ႔ စေသာက္တတ္တာ။ အဲတုန္းက ဒူးယား။ စေသာက္တာနဲ႔ အဆင္ကိုေၿပလို႔။ ရႈိက္ၿပီး ထုတ္ရတဲ့ အရသာ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တယ္။ အမ္း ေဆးလိပ္က က်ေနာ့္ သစၥာအရွိဆံုး အေဖာ္ ခုထိ ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ (ကံဆိုးတာက က်ေနာ့္ ခႏၱာကိုယ္မွာ မေကာင္းဆံုးက အဆုတ္၊ ၂၀၀၇ တုန္းက ေဆးရံုတက္ၿပီး ခြဲရေသးတယ္။ အဲကတည္းက ဆရာ၀န္က ေဆးလိပ္ၿဖတ္ခိုင္းတာ က်ေနာ္ ခုထိနားမေထာင္ေသးဘူး)

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ဘ၀မွာ ပထမဆံုးေက်ာင္းေၿပးဘူးတယ္။ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔မွာေပါ့။ ေက်ာင္းကို အဲဒီေန႔က ၁၀ ခြဲေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနတာ။ ေက်ာင္းထဲအထိ ၀င္ၿပီးမွ ေဘာလံုးကြင္းေနာက္ဘက္ သံဇကာ ကိုၿဖဲၿပီးၿပန္ထြက္တာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္၊ တင္ေအာင္ေဇာ္၊ ဟန္ထြန္း နဲ႔ သိန္းထိုက္ၿမင့္တို႔ ေလးေယာက္။ ေက်ာင္းအက်ီခြ်တ္ၿပီး ေအာက္ကစြတ္က်ယ္ရယ္ ေက်ာင္းေဘာင္းဘီတုိရယ္နဲ႔ပဲ။ ဟန္ထြန္းက တရုတ္။ သူကအန္ေပါင္းရထားေတာ့ အကုန္ဒကာခံတာ။ က်ေနာ္တို႔ ကန္ေတာ္မင္ ပန္းၿခံထဲသြားတယ္။ ေလွေလွာ္ၾကတယ္။ သစ္သားေလွၾကီးေတြ၊ က်ေနာ္ နဲ႔ တင္ေအာင္ေဇာ္က တစ္စီး။ ငွားတာက တစ္နာရီပဲ၊ ကမ္းကို ၿပန္မကပ္တတ္လို႔ သံုးနာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း ေရစိုကုန္တယ္။ (အိမ္က်ေတာ့မွ မီးကင္လိုက္ရေသးတယ္) ဟန္ထြန္းမွာ ကင္မရာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖလင္ေခတ္။ (ဓာတ္ပံုေတြက ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာမွ အစိုၿပန္ပ်က္သြားတာ)

          ဒါေလးေတြက က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းေက်ာင္းသား ၁၉၉၃ - ၉၄ ခုႏွစ္ မွတ္မိသမွ်ေတြေပါ့။

                  

ကိုေဇ

ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၇) ရက္၊ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ ေန႔လည္ ၂နာရီ ၅၁ မိနစ္။

(သတိရမိတာမ်ားရွိရင္ ေနာက္မွ ထပ္ၿဖည့္ပါဦးမည္)