၀ုန္း . . . . ကြ်ီ . . . .
က်ေနာ္ ျပန္သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ ကတၱရာလမ္းမေပၚ ေခြေခြေလး လဲလို့ . .
. ။ အတင္းထရပ္ဖို့ျကိုးစားေပမဲ့ . . . ပံုလ်က္သားေလး ျပန္လဲက်သြားတယ္။
ေန့ရက္ ။ ။
3rd March 1995
အခ်ိန္ ။ ။
3:30 PM ၀န္းက်င္
ေနရာ ။ ။
ျပည္လမ္းမေပၚ ၊ စိန္ရတုခန္းမေရွ့ . . . ။
အဲ့ဒီတုန္းက
နာနတ္ေတာလမ္းက ေျမနီလမ္းေလး။ ၾကံေတာသၤခ်ိဳင္းလဲရွိေသး။ လိုင္းေပါက္ကိုဖ်က္ျပီး
စိန္ရတု ေဆာက္ျပီးကာစ။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ကာလ။ ၇တန္းေျဖထားတဲ့ က်ေနာ္ ညေနဆို စိန္ရတုထဲသြား ေဘာလံုးကန္ေနၾက။
အဲ့ဒီေန႕က ေဘာလံုးသြားအကန္ ျပည္လမ္းကိုအကူး ဟံသာ၀တီကလာတဲ့ ဟိုင္းလပ္တစ္စီးတိုက္တာ
ခံလိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက မာမာ ( က်ေနာ့္အေမ ) ကိုသြားေခၚတယ္။ တိုက္တဲ့ကားသမားက သူ
့ကားနဲ့ပဲ လွည္းတန္း၊ ေအးျငိမ္းသာေဆးခန္းကို လိုက္ပို႕တယ္။
ဓာတ္္မွန္ရိုက္ၾကည့္ေတာ့ ညာဘက္လက္ေမာင္းအရင္းနဲ႕ ေပါင္အရင္း က်ိဳးသြားတယ္။
ေဆးခန္းက Police case ဆိုေတာ့ သူတို့ဘာမွလုပ္ေပးလို႕မရဖူး။ ေဆးရံုၾကီးသြားပါတဲ့။
ဒါနဲ့ပဲ ဓာတ္မွန္စာရြက္စာတမ္းေတြယူ ရန္ကုန္ၿပည္သူ႔ေဆးရံုၾကီး လာခဲ့တယ္။
ေဆးရံုၾကီးေရာက္ေတာ့
ျပင္ပေဆးခန္းက ရိုက္လာတဲ့ ဓာတ္မွန္က တရားမ၀င္ဘူးတဲ့။ ျပန္ရိုက္ရမယ္တဲ့။
ျဖစ္စတုန္းက ေသြးပူေနေပမယ့့္ အဲ့ဒီအခ်ိ္န္မွာ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ နာေနျပီေလ။ အေရးထဲ
ရဲကလည္း ဟိုေမးဒီေမးနဲ့ . . . ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကီး ေစာင့္ျပီးမွ ေျပာင္းလဲစရာ
အေျဖမရွိတဲ့ ဓာတ္မွန္ ဒုတိယအျကိမ္ ထပ္ရိုက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။
လက္ေမာင္းကို
ေက်ာက္ပတ္တီးစီးရတယ္။ ေျခေထာက္က ဂဲဆဲြရံုနဲ့ရတယ္တဲ့ ။ (ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အရိုးက
က်ိဳးသြားေပမဲ့ ပံုစံမပ်က္ဖူးေလ )
က်ေနာ့္ကို
အေဆာင္ ၅/၆ မွာထားတယ္။ ခုတင္နံပါတ္ ၁၆ . . . ။ အဲ့ဒီတုန္းက ေဆးရံုၾကီး အေျခအေနက
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ တဘီအျပာနဲ ့ nurse ေတြက သူတို့လုပ္စာ တေလာကလံုး
ထိုင္စားေနရတဲ့အတိုင္း အလကားေနရင္း လိုက္ေဟာက္ေနတာ။ လူနာေတြက အပန္းေျဖလာတာမွ
မဟုတ္တာ. . . ။ က်ေနာ္ တစ္ခုကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးက က်ေနာ့္ဦးေလးနဲ့
သူငယ္ခ်င္းရင္းၾကီးေတြ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ သူ round လွည့္ခ်ိန္ မဟုတ္ေတာင္
က်ေနာ့္ကို လာလာျကည့္ေနေတာ့ Nurse ထဘီအျပာေတြက က်ေနာ့္ဆို နဲနဲရွိန္ျပီး
ဘာမွသိပ္မေျပာရဲဖူး။ ( မွတ္မွတ္ရရ ျခင္ကိုက္လို့ ျခင္ေဆးထြန္းတာကို ထဘီအျပာ
Nurseမက ဆရာ၀န္ျကီးက ျခင္ေဆးထြန္းတာ မျကိုက္ဖူးလို့ လာေျပာတာကို
ျခင္ကိုက္လို့ထြန္းတာ ၊ သူျကိုက္ဖို့ ထြန္းတာမဟုတ္ဖူးလို့ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာေတာ့
သူဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ထြက္သြားတယ္။ )
ေဆးရံုမွာ
ျမင္ရ ျကားရတာေတြက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္ကြက္မွမရွိ။ မွတ္မွတ္ရရ မွတ္မိတာ
ေဘာလံုးကန္ရင္း ေျခသလံုးရိုး သြင္သြင္က်ိဳးသြားတဲ့ က်ေနာ္နဲ့ရြယ္တူတစ္ေယာက္။
ျပီးေတာ့ ျမင္းကန္ခံရလို့ လက္ေမာင္းရိုးက်ဳိးျပီး အရွိန္နဲ့ ေက်ာက္ျပားနဲ့
ေခါင္းနဲ့ ရိုက္မိလို့ ေခါင္းပါကဲြသြားတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္။
က်ေနာ့္ခုတင္
၁၆ ကအေနာက္ေလွကားနဲ့ ကပ္လ်က္။ အေနာက္ေလွကားဆိုတာက ေဆးရံုမွာ လူေသေတြထုက္တဲ့ ေလွကား
. . . ။ ၅/၆ ေဆာင္အေပၚထပ္က အေဆာင္ ၁၇/၁၈ . . . ။ အေထြေထြေရာဂါကုဌာန။
က်ိဳးတဲ့ေနရာကနာေတာ့ ညဆို အိပ္ေဆးေသာက္အိပ္ရတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ရင္ အေနာက္ေလွကားက
တဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ့ လွည္းဆဲြခ်သြားတဲ့ အသံ. . .။ တစ္ညကို သံုးေယာက္ အနဲဆံုးပဲ။ ၾကံေတာသခၤ်ိဳင္းနားေန၊
သခၤ်ိဳင္းထဲ ကေလးကတည္းက တူတူပုန္းတမ္း ေသနတ္ပစ္တမ္း ေဆာ့လာေတာ့ သရဲေတြ ဘာေတြ
မေၾကာက္ေပမယ့္ လူေတြအရမ္းေသေနတာ ၾကားေနရေတာ့ လန့္မိတယ္။ အဲ့ဒီ ၁၇/၁၈ အေဆာင္ကို
စိတ္၀င္စားသြားမိတယ္။
ေဆးရံုမွာေနရတာ
အစစ အရာရာ အဆင္မေျပဘူး။ အဲ့တုန္းက ေဆးရံုၾကီးက အေျခအေနေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ဒီလိုနဲ့
တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးရယ္ အရိုးအထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီးရယ္နဲ့ ညွိျပီး
ေဆးရံုၾကီးကေန လက္မွတ္ထိုး ဆင္းခဲ့တယ္။ တစ္ပါတ္တစ္ခါ အရိုးအထူးကုဆရာ၀န္
ထိုင္တဲ့ေဆးခန္းကို လာျပေပါ့။ ကုန္က်စရိတ္က တူတူေလာက္ပဲ။ စိတ္ေတာ့
သက္သာသြားတာေပါ့။ အေနာက္ေလွကားက အသံေတြအပါေပါ့။ ဒီလိုနဲ့ က်ေနာ္ နဲ့
ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး ပထမပိုင္းျပီးခဲ့တယ္။
( က်ေနာ့္
အေမက ေရွ့ေန ဆိုေတာ့ ကားသမားကို တရားရံုးအေရာက္မခံပဲ ရဲ နဲတင္
ညွိေပးလိုက္တယ္။ ေျခေထာက္ကို ခဲ ရက္သံုးဆယ္၊ လက္ေမာင္း ေက်ာက္ပတ္တီးက
၄၅ ရက္စီးျပီးတဲ့အခါ က်ေနာ္ျပန္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ေျခေထာက္က ေထာ့နဲ့ ေထာ့နဲ့ ေပမဲ့
အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ရီရတာ တစ္ခုက တစ္ႏွစ္ေလာက္ လမ္းကူးခါနီး ကားဟြန္းသံ ျကားရင္
လန့္ေနတာ။)
======================
၂၀၀၇- ဇြန္လ . . . ။
က်ေနာ့္
အိမ္ကပါရမီအိမ္ရာမွာေနတုန္း . . .။ အလုပ္က Grand Royal စက္ရံု လွည္းကူးမွာ။ နံနက္
၆ ခဲြေလာက္ ဘုရားလမ္း မွတ္တိုင္ကေန ၁၃၅ ေမွာ္ဘီကားေတြ တြယ္စီးျပီး
ေထာက္ၾကံ့လမ္းဆံု အထိ သြား။ ေထာက္ၾကံ့ကေန ဖယ္ရီနဲ့ လွည္းကူးသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။
အဲ့ဒီလမွာ
အသက္ရွဴရတာ အဆင္မေျပဘူး။ အသက္ရွဴတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲကေအာင့္တယ္။ ခဏ ခဏ
လည္းဖ်ားတယ္။ အဖ်ားကမျကီးဘူး။ 100·F 101·F ပတ္ခ်ာလည္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖ်ားတိုင္း
အသက္ရွဴရတာ ခက္လာတယ္။ ဆရာ၀န္က အဆုတ္ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့
ဓါတ္မွန္ရိုက္ျကည့္ျပီး ဆရာ၀န္ကို ျပန္ျပေတာ့ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ကို ေရာဂါနာမည္
တပ္ေပးတယ္။ Pneumothorus တဲ့။ အဆုတ္ထဲ ေလ၀င္တာတဲ့။ minor case ဆိုေပမယ့္ ေဆးရံုတတ္
operation လုပ္ပါတဲ့။
ဇူလိုင္လ
ပထမပတ္ တစ္ခုေသာစေနေန့ . . . ။ က်ေနာ္ လည္းအသက္ရွဴရတာ
အဆင္မေျပတာကလဲြလို့ ေနေကာင္းေန။ မာမာ နဲ့ အတူ shopping ထြက္တယ္ေပါ့။ တစ္လက္စတည္း
တစ္မိသားစုလံုးအားကိုးရာ ေရာဂါရွာေဖြေရးက ဆရာ၀န္ၾကီး ဦးသန္းေဆြနဲ့ လည္းျပမယ္ေပါ့။
ေဆးရံုကေနေရွာင္လဲြခ်င္လို့ . . . ။
က်ေနာ္
နဲ့ မာမာ ေအးေဆး ေစ်းေလွ်ာက္၀ယ္ . . . ။ ေန့လည္က်မွ ဦးသန္းေဆြ ထိုင္တဲ့ မဂိုလမ္း
( ေရႊဘံုသာလမ္း ) က ေနဇာ ေဆးခန္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ၾကီးကို ဓါတ္မွန္ျပေတာ့
သူက က်န္တာဘာမွမစစ္ေတာ့ဖူး ေဆးရံုျကီး သြားပါတဲ့။ သူပဲ ေဆးစာေရးေပးလိုက္တယ္။
ဒီလိုနဲ့
က်ေနာ္တို့ သားအမိ ရန္ကုန္ေဆးရံုျကီး emergency ကို အူလည္လည္ ေရာက္လာတယ္ေပါ့။
တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကို ဓာတ္မွန္ နဲ့ ဦးသန္းေဆြ ေရးေပးလိုက္တဲ့ ေဆးစာျပေတာ့ သူက
တစ္ခါတည္း တြန္းလွည္းေပၚတင္ လိုအပ္တဲ့ ေဆးေတြ၀ယ္ ။ glucose လား မသိ တန္းခ်ိ္တ္။
က်ေနာ္က minor case တဲ့။ က်ေနာ္ ခဲြစိတ္ခန္းမ၀င္ခင္ လူနာႏွစ္ေယာက္
အရင္ထည့္လိုက္တယ္။
တစ္ေယာက္က
သံုးခြဖက္က။ ေျမြကိုက္တာတဲ့။ သံုးဆယ္၀န္းက်င္။ မေန့ညေနက ကိုက္တာ။ အဲ့ဒါ
ေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္ကိုင္တယ္ ဆိုျပီး နတ္ျပေနလို့ ေဆးရံုအေရာက္ ေနာက္က်ေနတယ္ ဆိုလား … ေနာက္တစ္ေယာက္က
ေကာင္မေလး။ အသက္၂၀ ၀န္းက်င္။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ရင္း ေသြးဆိပ္သင့္တယ္ဆိုလား။
ညေန
၆ နာရီေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္ ခဲြစိတ္ခန္းေရာက္သြားတယ္။ ခဲြစိတ္ဆရာ၀န္က အဆိုေတာ္
ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း အစ္မ။ ေဒါက္တာ ညိဳညိဳသိန္း ။ ေမ့ေဆးမလိုဘဲ ထံုေဆးနဲ့ပဲ ခဲြျဖစ္။
ပက္လက္လွန္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေပၚယံခဲြတာက ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္သေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္နံရိုးၾကားကို
( သူတို့ဘာနဲ့ခဲြလဲမသိ ) ေတာ္ေတာ္နာ။ ခဲြျပီးေတာ့ ပိုက္နဲ့ ဗူးတစ္ဗူးက တဲြေလာင္း။
ျပီးေတာ့
က်ေနာ့္ ကို အေဆာင္ ၁၇/၁၈ ကိုပို့လိုက္တယ္။ ကုတင္မရေသး။ လူနာေတြ ျပည့္ေနလို့။
ဟိုးထိပ္ဆံုးမွာ တြန္းလွည္းနဲ့ပဲထားတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ shopping
ထြက္တာေလ။ ေဆးရံုတတ္ဖို့ ျပင္ဆင္လာတာ မရွိဖူး။ ပါသမွ် ပိုက္ဆံက
ခဲြစိတ္ခန္း၀င္တာနဲ့ ကုန္သြားျပီ။ မာမာက ခဲြစိတ္ခန္း မ၀င္ခင္ PCO ဖုန္းကေန က်ေနာ့္
သူငယ္ခ်င္း၂ ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ေခၚျပီးသား။ က်ေနာ္က ၁၇/၁၈ ေဆာင္ ေရာက္တာနဲ့အိမ္ျပန္
ပိုက္ဆံယူမယ္ဆို မာမာကျပန္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေရာက္မလာေသး။ တစ္ေယာက္တည္း
က်န္ခဲ့ခ်ိန္ ထံုေဆးက ျပယ္သြား။ ပထမ ေက်ာထဲက ယားလာတယ္။ ဘယ္ဘက္မွ လွည့္မရ။ ျပီးေတာ့
ခဲြထားတဲ့ေနရာက နာလာတယ္။ တစ္လက္စတည္း က်ေနာ့္ ေရွ့က ခဲြစိတ္ခန္း၀င္သြားတဲ့ ေျမြကိုက္ခံရတဲ့တစ္ေယာက္နဲ့
ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တဲ့တစ္ေယာက္ ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ ေသသြားတယ္ဆိုတာ ၾကားမိတယ္။
နာရီ၀က္ေလာက္ဟာ ကမာၻပ်က္သလိုပဲ။ ဘယ္သူမွ က်ေနာ့ကို ရွိတယ္လို့ မထင္ ၊ ဂရုမစိုက္
ပစ္ထားခဲ့ခ်ိန္ေတြ။
မာမာထြက္သြားျပီး
နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘြားေလး ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာတယ္။ သူအနားရွိလာေတာ့
အားရွိတာေပါ့။ ေနာက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေနမွ မာမာကေရာက္လာတယ္။ ကုတင္လည္း ရတယ္ေပါ့။ ည ၁၀
နာရီေက်ာ္ျပီထင္ ။
အဲ့ဒီညကေတာ့
အိပ္ေဆးနဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့။ ဘြားေလးနဲ့ မာမာ ဘယ္လိုအိပ္သည္မသိ။
ေနာက္ေန့
နံနက္ နိူးေတာ့ ward ထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမွန္သိ။ ပိုက္ဆံမတတ္နိုင္သူေတြက
၀ရန္တာမွာေရာပဲ။ စစျခင္း အနိတၱာရံုက တရုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္။ ပုဂၢလိကေဆးခန္းက ေဆးရံုၾကီးသြားပါဆိုလို့
ေရာက္လာတာ။ ward ထဲေရာက္ရံုရွိ ဆရာ၀န္က စမ္းေတာ့ အသက္မရွိ။ သူ့မိသားစုေတြက
ဆရာ၀န္ကို ေသခ်ာစမ္းပါ ဆိုျပီး ျပသနာေတာင္ ၀ိုင္းရွာေသး။ ဆရာ၀န္က
ႏွလံုးႏွဳိးစက္ေတြဘာေတြနဲ့ ၾကိုးစားေပး။ ေနာက္ဆံုး ေခါင္းရမ္းလွည့္သြား . . . ။
အ၀တ္ျဖဴနဲ့အုပ္ အေနာက္ေလွကားက တြန္းခ်သြား . . . ။ ငိုသံေတြ
ပြက္ေလာရိုက္။
ေဟာတျဖဳတ္
ေဟာတျဖဳတ္ နဲ့ ေသျကတာ . . . ။ ၁၇/၁၈ ကအေထြေထြ။ အမ်ားစုက ႏွလံုးေရာဂါ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေတြ။
ေန့ျမင္ညေပ်ာက္။
၁၇/၁၈
မွာ အထူးခန္း ၂ ခန္းရွိ။ ေဆးရံုတတ္ျပီး တစ္ပါတ္ေလာက္အျကာ တစ္ခန္း ရလိုက္တယ္။
တစ္ေန့ကို ၃၀၀၀ လားမသိ ေပးရတယ္ ( ၂၀၀၀ သို့ ၃၀၀၀ အဲ့ထက္မမ်ား )။ နဲနဲေတာ့ ျမင္ရ ၾကားရ
သက္သာတာေပါ့။
က်ေနာ့္ကို
မာမာ၊ ဒက္ဒက္၊ ဖိုးငယ္ (က်ေနာ့္ညီ)၊ ဘြားေလး၊ အုပ္စိုး တို့ပဲ တစ္ည
ႏွစ္ေယာက္နွဳန္းနဲ့ အလွည့္က်ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္ ေန့ခင္းဘက္ေတြျဖစ္ျဖစ္ ward ထဲ
အဆုတ္က ပိုက္တန္းလန္းနဲ့ ေလ်ွာက္သြားတယ္။ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္နဲ့ (အရင္က
ခုတင္ျခင္းကပ္ရပ္) နဲ့က ခင္တယ္။ သူကေဆးရံုတတ္ေနတာ ၁ လ ေက်ာ္ျပီ။ ႏွလံုးေရာဂါတဲ့။
ပန္ကာေတာင္ ပါေသး။ တစ္နံနက္ သူ့ကို မေတြ့လို့ ေမးျကည့္ေတာ့ ညသန္းေခါင္က
ဆံုးသြားတယ္တဲ့။ Shock . . . . . . . . . . . . . .
က်ေနာ္လဲ
တစ္ရက္ ေသျခင္းနဲ့ ၾကံဳလိုက္ရေသး။ အဲဒီိည မာမာတစ္ေယာက္ပဲ ေစာင့္တယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အသက္ရွဴမရျဖစ္သြား . . . အလန့္တျကားျဖစ္သြား . . . ။ ခႏၶာကိုယ္က
ေသရမွာ ျငင္းဆန္တယ္။ ညဘက္က လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ရယ္ ၊ house ဆင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္း ၂
ေယာက္ရယ္။ nurse ေတြရယ္ပဲ ရွိတာ။ အားလံုး က်ေနာ့္ဆီ အလန့္တၾကား ေျပးလာ . . . ။ oxygen
ေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးရြားတဲ့ အခ်ိန္တိုေလးေပါ့။ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္က
ဓာတ္မွန္သြားရိုက္ဖို့ေျပာတယ္။ က်ေနာ္၊ မာမာ၊ က်ေနာ့္ကို လွည္းတြန္းေပးတဲ့တစ္ေယာက္
သံုးေယာက္တည္း . . . မေမ့နိုင္စရာ အခ်ိန္ေတြ။ ခုမွ ခဏဆိုေပမဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြက
သိပ္ကိုၾကာခဲ့ပါတယ္။
ဓာတ္မွန္
result အရ ပိုက္လဲ ok . . . က်န္တာဘာမွမျဖစ္။ အဲ့ဒီည အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဖူး။
ေပ်ာ္စရာေတြးျကည့္ရင္
House ဆင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္းေလးေတြက ညီနဲ့ရြယ္တူ။ 85 born, 2001 batch
ေတြေလ။ ညီ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္ ward ခ်င္းမတူေတာင္ သူ့ duty ျပီးရင္ က်ေနာ့္
လာၾကည့္တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဆရာ၀န္မေလာင္းေတြကို စေနာက္။ တစ္ေယာက္နဲ့ေတာင္
အီလိုက္မိေသးတယ္။
မွတိမိတာတစ္ခုက
က်ေနာ့္ အခန္း၀က ကုတင္မွာ ဟိႏၵဴအဖိုးျကီးတစ္ေယာက္။ ေမာတယ္ ၃ခါပဲေအာ္သြားနိုင္တယ္။
ဆရာ၀န္ေရာက္ေတာ့ အသက္မရွိေတာ့။ ၅/၆ မွာ ေနတုန္းကအေၾကာင္း သတိရေသး။
ေဆးရံုတတ္ျပီး
ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သံုးပတ္အတြင္း ျကာေတာ့ အဆုတ္ကပိုက္ျဖဳရတယ္။ ဒါေပမယ့္ inflection
၀င္လာလို့ ေဆးတစ္ေန့ ႏွစ္ခါသြင္းရမယ္တဲ့။ လက္ဖ်ံမွာ cannula တန္းလန္းနဲ့ေပါ့။
ဒီလိုနဲ့ ေဆးရံုမွာ ဆက္ေနျဖစ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြက ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္တဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။
အဆုတ္ကပိုက္ျဖဳတ္ေတာ့
မာမာနဲ့ဒက္ဒက္ကို ညမအိပ္နဲ့လို့မွာျပီး ဖိုးငယ္၊ ဘြားေလး၊ အုပ္စိုးတို့ပဲ
တစ္ေယာက္သို့နွစ္ေယာက္လာေစာင့္တယ္။ဘြားေလးလာရင္ည၉နာရီေက်ာ္မွ။ ဂ်ာကင္အျမဲ၀တ္လာတယ္။
ဘြားေလးဂ်ာကင္ထဲမွာ စည္ဘီယာကို ေရသန့္ဗူးနဲ့ထည့္လာတာ သံုးဗူးသို့ေလးဗူး။
ညေသာက္ရမယ့္ေဆးကို ဘီယာနဲ့ေသာက္တာေပါ့။
က်ေနာ္ေဆးရံုတတ္ေနတုန္း
ရုပ္ရွင္မင္းသားေဒြးေသတယ္။ 2007 July တဲ့။ ရက္မမွတ္မိ ။ Copa America final မွာ
Brazil က Argentina ကို 4 – 0 နဲ့ နိုင္ ဗိုလ္စဲြတယ္။
ေဆးရံုမွာအပ်င္းေျပစရာက
ညေနဆိုစာအုပ္ငွားတဲ့သူ ဆဲြျခင္းနဲ့ေရာက္လာတာပဲ။ ကာတြန္းေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီေန့ငွား
ေနာက္ေန့ျပန္သိမ္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက နံနက္ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ာနယ္ေရာင္းသမား။
အစားျဖစ္ဆံုက
၁၉ လမ္းထိပ္က ဖက္ထုပ္ေပါင္း။ ညီေတာ္ေမာင္ အျမဲ၀ယ္ေပးေနက်။ က်ေနာ္လဲျကိုက္တယ္။
က်ေနာ္ကလည္း
ငေပြး။ တစ္ညေန ဘြားေလးလာေတာ့ သူ့ဂ်ာကင္ ယူ၀တ္၊ သူ့ကိုအခန္းထဲ ထားခဲ့။ ၁၄ လမ္းထိပ္က
အင္တာနက္ဆိုင္မွာ အင္တာနက္သြားသံုးလိုက္ေသး။ (အဲ့တုန္းက facebook မသံုးေသး) gtalk
မွာ at Yangon General Hospital ဆိုျပီး Status တင္ေတာ့ online friend ေတြ
ေဆးရံုမွာ ဘယ္လို အင္တာနက္သံုးလည္း ၀ိုင္းေမးေသး။ ၁၃ လမ္းအေဆာင္ေနတဲ့
သူငယ္ခ်င္းမေတာင္ online ေတြ့ သူ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လိုက္ေသး။
သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
ေရာက္လာပါတယ္။ ေရွ့တစ္ေယာက္ယူလာတဲ့ မုန့္၊ အေအးကို ေနာက္တစ္ေယာက္ ဧည္ခံေပါ့။
အီစီကလီ ဆရာ၀န္မေလးလဲေက်ြးေပါ့။
ဆရာ၀န္က
အဲ့ဒီကတည္းက ေဆးလိပ္ပါျဖတ္ခိုင္းတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာဘာမွန္းမသိခင္ ၆ တန္းကတည္း
ခ်စ္သူေလ ဘယ္ထားနိုင္မွာလဲ။ ေဆးရံုမွာ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ့
August လဆန္း ေဆးရံုမွာ ၂၈ ရက္ေနအျပီး ေဆးရံုက ဆင္းခဲ့ရတယ္။ Good Bye Ward 17/18 .
. . . ။
ေနာက္ပိုင္း
၂ပတ္တစ္ျကိမ္ ျပင္ပလူနာ ဌာနမွာ လာျပရတယ္။ ၄ခါ ၅ခါ ေလာက္ . . . . ။
ေဆးရံုတတ္ခဲ့တာ
၁၀ သိန္း၀န္းက်င္ ကုန္ခဲ့တယ္။
======================
ျပီးခဲ့တာေတြက memory recall လုပ္ခ်ိန္ တစ္ကြက္ခ်င္းျပန္ေပၚလာ . .
. . ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးရံုေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ . . . ။ ေဆးရံုဆိုတာ
ေနလို့ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ဖူး။ ။
ကိုေဇ
April 16, 2016 (Friday)
3:30 AM
