Tuesday, January 27, 2015

လူသားႏွစ္ဦးေပါင္းစည္းျခင္း အႏုပညာ ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ


အရင္ဆံုး ကိုယ္စေျပာၾကည့္ခ်င္တာက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အေပၚကိုယ့္ရဲ႕ အျမင္သက္သက္ကိုပါ။ ကိုယ္က ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို သူ႔ခ်ည္း သက္သက္ျဖစ္တည္တယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ ဘာမွေပါင္းစပ္မပါ၀င္ဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ ပဲ ျဖစ္တည္တယ္လို႔ ကိုယ္ကေတာ့ ယူဆတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ ပိုင္ဆိုင္တာ၊ ရယူတာ၊ ေပးဆပ္တာ၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံတာ၊ သ၀န္တိုတာ၊ သေဘာထားၾကီးတာ…ဘာညာ စတာေတြလည္း မပါဘူး။ လိင္ကိစၥနဲ႔လည္း မပတ္သက္ဘူး။ မိတ္ေဆြ ကိုယ္ေျပာတာကို ခင္ဗ်ားလက္ခံမွာလား။

ကိုယ္တို႔ေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသက္သက္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ခ်စ္လို႔ရတယ္။ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးကို ခ်စ္လုိ႔ရတယ္။ ေယာက္်ားျခင္းလည္း ခ်စ္လုိ႔ရတယ္။ မိန္းမျခင္းလည္း ခ်စ္လုိ႔ရတယ္။ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမေတြလည္း ခ်စ္လုိ႔ရတယ္။ အမ်ိဳးေတာ္လည္း ခ်စ္လုိ႔ရတယ္။ ေသြးမေတာ္သားမစပ္လည္း ခ်စ္လုိ႔ရတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ ဘာမွ မခြဲျခားဘူးေလ။

ကိုယ့္ေခါင္းစဥ္ကိုျပန္ဆက္ရရင္ ကိုယ္တို႔ေတြက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ သက္သက္နဲ႔ ေရာင့္ရဲမေနခ်င္ၾကဘူးေလ။ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို ျငိတြယ္ခ်င္ၾကတယ္။ အာဒံဆီကထုတ္ယူလိုက္တဲ့ နံရိုးတစ္ေခ်ာင္းကို ျပန္ရွာသလို၊ ဇုနတ္မင္းၾကီး ခြဲျခမ္းခဲ့တဲ့ ကိုယ္တစ္ျခမ္းက အျခားကိုယ္တစ္ျခမ္းကို ျပန္ရွာသလိုမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီမွာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ လူသားႏွစ္ဦး ေပါင္းစည္းမႈက သြားျပီး ရႈပ္ေထြးကုန္တယ္။

လူသားႏွစ္ဦးေပါင္းစည္းမႈ မပါေသးရင္ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုတည္းနဲ႔ မတူတာေတြကို မတူတဲ့ အတိုင္းထားလုိ႔ရတယ္ေလ။ မတူတာေတြဖယ္ထားျပီး တူတဲ့ common ground ကိုခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ၿပီး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ပိုခိုင္ျမဲေအာင္ ၾကံစလို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူသားႏွစ္ဦးေပါင္းစည္းဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ မျပည့္စံုေတာ့ဘူး။ မတူတာေတြကိုလည္း မတူတဲ့ အတိုင္းထားလုိ႔မရေတာ့ဘူးေလ။ မတူတာေတြကို ညွိယူရေတာ့မယ္ေလ။

လူသားႏွစ္ဦးေပါင္းစည္းဖို႔ဆိုရင္ ပထမဆံုးလိုလာတာက နားလည္မႈလို႔ ကိုယ္ထင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ ကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈမွာ မေက်နပ္ႏိုင္တဲ့ လူေတြမွာ သူမ်ားျဖစ္တည္မႈကို အလံုးစံုေက်နပ္ဖို႔ဆိုတာလည္း ခက္သားပဲ။ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူတာေတြရွိလာမယ္။ type ခ်င္းမတူတာျဖစ္ျဖစ္၊ လူေနထိုင္မႈပံုစံမတူတာျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေရးခံယူခ်က္ျဖစ္ျဖစ္၊ ယံုၾကည္မႈျဖစ္ျဖစ္၊  ေနာက္ဆံုးဘာသာမတူတာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အခ်ိဳ႕ဟာေတြကို ညွိၾကည့္ရမယ္။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ္နဲ႔မတူေတာင္ ကိုယ္လက္ခံေပးႏိုင္တာမ်ိဳးဆို နားလည္ေပးရမယ္ေပါ့။ (ၾကားထဲ တစ္ခုစဥ္းစားမိတာက အရမ္းတူလြန္းအားၾကီးရင္လည္း အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးဆိုတာေပါ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အကုန္တူေနရင္လည္း ၾကာေတာ့ နားလည္မႈဆိုတာ မလိုအပ္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ၿပီး ပ်င္းစရာမ်ား ျဖစ္သြားမလားလို႔၊ ကိုယ့္ေတြးၾကည့္တာပါ)

ၿပီးေတာ့ ယံုၾကည္မႈ… ယံုၾကည္မႈဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ပထမဆံုးကိုယ္သေဘာေပါက္ထားတာက ကိုယ္ေပါင္းစည္းဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ့သူဟာ စက္ရုပ္မဟုတ္ဘူး။ လူသားတစ္ဦးဆိုတာ အရင္သိထားဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ္ျဖစ္ေစခ်င္သလို၊ ကိုယ့္ Control ေအာက္မွာေနမဲ့ သူမဟုတ္ဘူး။ သူဟာ လူသားတစ္ဦး၊ လူသားလိုေတြးမယ္၊ ခံစားမယ္၊ နာက်င္မယ္၊ ဆိုတာကိုပါပဲ။ အဲဒါကို အရင္ေျပာရတာက သ၀န္တိုတယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ပါ။ အခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္။ ခ်စ္လြန္းလို႔ သ၀န္တိုတာပါတဲ့။ အဲဒီသ၀န္တိုမႈဟာ လိုတာထက္ပိုသြားရင္ တစ္ဖက္သားအေပၚ မယံုမၾကည္ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္သြားတယ္ေလ။ သ၀န္တိုျခင္းအတြက္ ရလာဘ္က ကိုယ္လည္း စိတ္ပင္ပန္းတယ္။ တစ္ဖက္သားလည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ အျခားတစ္ဖက္ကေတြးၾကည့္ရင္ ခင္ဗ်ားေပါင္းစည္းဖို႔ ၾကိဳးစားတဲ့သူဟာ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္ေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတယ္ဆိုေစဦးေတာ့။ ခင္ဗ်ားကို ေရြးထားတယ္ေလ။ အဲဒီအတြက္ ခင္ဗ်ားဟာ အားလံုးထက္သာတယ္ဆိုတဲ့အသိ၀င္လိုက္ၿပီဆိုရင္…။ သူကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ေပးၾကည့္ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူယံုၾကည္ထားသလိုမ်ိဳး သူ႔ကို ခ်စ္ျပလိုက္ပါ။

သစၥာ… ဒါလည္းမပါမၿပီး.. သစၥာဆိုတာက ဆိုေတးနဲ႔ ဘန္နီျဖိဳးရဲ႕ သီခ်င္းသက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ျပီးေတာ့ သစၥာဆိုတာ သင္ေပးမွ တတ္ေျမာက္တဲ့အရာမဟုတ္သလို ကိုယ္တိုင္သိရွိနားလည္ၿပီး ေစာင့္ထိန္းရမဲ့ က်င့္၀တ္။ အနိစၥဆိုတဲ့ မျမဲျခင္းမွာ သစၥာဆိုတာ မပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ သစၥာမရွိတဲ့သူက မရွိသလိုေနမွာပဲ။ ေစာင့္တဲ့သူက ေစာင့္မွာပဲ။ သူသစၥာမရွိလို႔ ကိုယ္ပါ သစၥာေဖာက္မယ္ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ အစကတည္းက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း သစၥာကိုမေစာင့္ထိန္းခ်င္တဲ့သေဘာပါ။

ၿပီးေတာ့ လူသားေတြေလ။ ကာမဂံုအာရံုေတြမွာ ေမြ႔ေလွ်ာ္တတ္တဲ့ လူသားေတြေလ… sex ဆိုတဲ့ လိမ္မႈကိစၥကိုလည္း ေမ့ပစ္ထားလို႔မရဘူးေလ။ သူၾကည္ျဖဴ ကိုယ္ၾကည္ျဖဴနဲ႔ ဒီကိစၥမွာလည္း ေပ်ာ္ေမြ႔ရေပဦးမေပါ့။ (တစ္ခု ၾကားျဖတ္ေျပာခ်င္တာက ကြန္ဆာေဗးတစ္ လူမႈအဖြဲ႕အစည္းၾကီးက sex ဆိုတဲ့ကိစၥၾကီးကို ရြံစရာ ကိစၥၾကီးလို႔ျမင္ေအာင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရိုက္သြင္းထားခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကေလးက ဗိုက္ကိုလက္နဲ႔သံုးခ်ပ္သပ္ေလာက္ရံုနဲ႔ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ေမြးခဲ့လို႔လည္း။ ၿပီးေတာ့ အပ်ိဳျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းဆိုပီးလည္း gender ခြဲျခားခ်င္ၾကေသးတယ္။ လူသားတိုင္း မကင္းႏိုင္တဲ့ sex ကို တစ္ကယ္က educated လုပ္သင့္တာပါ) ျပီးေတာ့ sex ကိစၥမွာ ဘယ္သူသာတယ္၊ ဘယ္သူနာတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္ကလက္မခံခ်င္ဘူး။ တစ္ဦးတည္း မျပီးေျမာက္တဲ့ကိစၥမွာ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ၾကည္ျဖဴလို႔ ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ သာတယ္၊နာတယ္ဆိုတာက မိန္းမေတြကို ကာကြယ္ေပးတာထက္ မိန္းမေတြကို ခြဲျခားဆက္ဆံထားတာလို႔ျမင္တယ္။

လူသားႏွစ္ဦးေပါင္းစည္းခ်င္းဟာ တစ္ကယ္ေတာ့ အလြန္အႏုပညာဆန္သလို အလြန္လည္း သိမ္ေမြ႔လွပါတယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ တည္ေဆာက္လို႔မရပါဘူး။ အေပၚကဆိုခဲ့တာအျပင္ အျခားေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာေတြမ်ားစြာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္မွ ေပါင္းစည္း၍ ရမွာပါ။ လူသားႏွစ္ဦး အႏုပညာဆန္စြာ ေပါင္းစည္းဖုိ႔အတြက္ဆိုရင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ မပါမျဖစ္ေပမဲ့ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ။

ဒါေတြက ကုိယ့္အျမင္သက္သက္ပါ။ သေဘာတူ လက္ခံလုိ႔ရသလို လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲလို႔လည္း ရပါတယ္။ ဒီစာစုေလးကို ကိုယ္သေဘာက်ခဲ့တဲ့ quote တစ္ခုနဲ႔ အဆံုးသတ္လိုက္ပါတယ္။


ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔ လူသားႏွစ္ဦးေပါင္းစည္းျခင္းၾကား ခြဲျခားျမင္တတ္ၾကပါေစ…


A relationship doesn't need any promises, terms or conditions. It needs just two people, the one who can trust and the one who can understand.



ကိုေဇ
January 27, 2015 (Tuesday)

4:35PM

ဆရာကေတာ္ ကၽြန္မကို ေခၚသလား


ဆရာကေတာ္ ကၽြန္မကို ေခၚသလား
အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးက ေမးတယ္
သူ႔ထက္ပိုၿပီး အသက္ႀကီးတဲ့ အဘြားၾကီးက ေျဖတယ္
“ေအး” တဲ့
ဆရာကေတာ္ဆိုတဲ့ အဘြားႀကီးက
သူ႔ေရွ႕က ထမင္းရည္ပန္းကန္ကို လက္ညိဳးထိုးၿပီး
“ဆားနည္းနည္းထပ္ထည့္” လို႔ေျပာတယ္
ဆရာကေတာ္အတြက္
အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမႀကီးက ဆားပြင့္နဲနဲယူလာၿပီး
ပန္ကန္ထဲထည့္တယ္။
ဆရာကေတာ္က ထမင္းရည္ပန္းကန္ကို ဇြန္းနဲ႔ေမႊၿပီး
တစ္ဇြန္းခပ္ေသာက္တယ္
ပူေႏြးၿပီး ေစးပ်စ္ေနတဲ့ ထမင္းရည္ပါ
ဆရာကေတာ္ၾကိဳက္တဲ့ ဆန္သစ္ထမင္းရည္ပါ
အသက္ၾကီးၾကီးမိန္းမၾကီးက
သူ႔ဆရာကေတာ္ ထမိင္းရည္ေသာက္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး
ေက်နပ္ေနတယ္
သူက နဂိုတုန္းကေတာ့ အေစခံပါ
အခုေတာ့ သူက ဆရာကေတာ္အနားမွာ
မိသားစုတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၿပီေလ
ဆရာကေတာ္က အသက္ၾကီးေပမယ့္
အသန္႔အျပန္႔ၾကိဳက္တယ္
ပန္ကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ေၿပာင္စင္ေနမွ
အ၀တ္ေတြ ျဖဴစင္ေနမွ
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အမႈိက္ေတြ ကင္းစင္ေနမွ
ၿပီးေတာ့
ေသာက္ေရအိုးထဲမွာ ေရအျမဲရွိေနမွေပါ့။
သူငယ္ငယ္ ဆရာကေတာ္တို႔ အိမ္ကို
စေရာက္ကတည္းက အခုထိ အဲဒီလိုပဲ
သူရြာကေန ဆရာကေတာ္တို႔အိမ္ စေရာက္တုန္းက
တစ္ခါတစ္ေလ ရြာကိုျပန္ခ်င္ေပမဲ့
ေနာက္ေတာ့ ဒီမွာေပ်ာ္သြားတယ္
အဲဒီအေၾကာင္းေတြက ခုေတာ့ ေမ့ေတ့ေတ့
ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ဒါေပမဲ့ ဆရာကေတာ္ကေမးရင္
ျပန္ေျပာႏိုင္ေအာင္ သူတစ္ခါတစ္ခါ
ျပန္စဥ္းစားမိတယ္
“ညည္း ဒီစေရာက္စတုန္းက ညည္းေၾကာင္း
ငါ့ေၾကြကရားက်ကြဲတာ မွတ္မိသလား”
ဒီလိုေမးရင္ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေျဖရတယ္
“မွတ္မိတယ္ ဆရာကေတာ္
ေရေႏြးအပူၾကီးနဲ႔ သြားကိုင္မိလို႔
ေယာင္ၿပီးလႊတ္ခ်လိုက္ေတာ့ က်ကြဲသြားတာေလ” လို႔
“ညည္းေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တာ”
ဆရာကေတာ္က လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၅၀ ေလာက္ကို
လွမ္းၿပီး ေငါက္လိုက္တာ
သူကလည္း အဲဒီလို အေငါက္ခံလိုက္ရေတာ့
ျပန္ငယ္သြားသလိုပဲ။
ဆရာကေတာ္ကလည္း
ေၾကြကရားက်ကြဲတာကို တစ္ႏွစ္ ၃ ခါေလာက္
ျပန္ျပန္ေမးၿပီး ေငါက္တတ္တယ္
“ညည္းေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တာ”
သူကဘယ္ေတာ့မွ ဆရာကေတာ္ကို စိတ္မဆိုးဘူး
အခု ဆရာကေတာ္အတြက္
ပဲဟင္းခ်က္ေနတယ္
ဆရာကေတာ္မွာ သြားေတြ မရွိေတာ့ဘူး
ဒီေတာ့ ပဲဟင္းကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိကေလးနဲ႔
အရည္ေသာက္ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ခ်က္ရတယ္
ဆရာကေတာ္က ပဲဟင္းၾကိဳက္တယ္။
တစ္ခါတစ္ေလ
ဆရာကေတာ္က ေစ်းဖိုးနည္းနည္းပိုေပးရင္
ငါးကေလး ဘာေလး၀ယ္ၿပီးခ်က္တယ္
ငါးရံ႕အသားကိုျပဳတ္ အရိုးႏႊာၿပီးမွ
အသားခ်ည္း ခ်က္တာပါ
ဒါမွ ဆရာကေတာ္ စားႏိုင္မွာေလ။
ထမင္းကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့အိအိခ်က္တယ္
ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေပ်ာ့အိေနေအာင္ ခ်က္တာပါ
ဆရာကေတာ္က ထမင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို
သြားဖံုးေတြနဲ႔ ႀကိတ္ႀကိတ္ၿပီး မ်ိဳခ်တယ္
ဆရာကေတာ္က အသန္႔အျပန္႕ၾကိဳက္တယ္
ဆရာကေတာ္ ေရခိ်ဳးၿပီးရင္လူးဖို႔
ကရမက္နဲ႔ ေတာင္နံကတိုးကို
သူက ေက်ာက္ပ်ဥ္မွာ တရွဲရွဲေသြးေပးတယ္
သူ ဒီအိမ္ၾကီးကို ေရာက္စကတည္းက
ကရမက္နဲ႔ ေတာင္နံကတိုးကို ေသြးေပးခဲ့တာ
သူကေတာ့ သီးေခါက္ပဲ ေသြးလိမ္းတယ္
ကိစၥမရွိဘူး
ဆရာကေတာ္ဆီက ကရမက္နဲ႔ ေတာင္နံကတိုးနံ႕
သင္းသင္းကေလးက အိမ္ၾကီးထဲမွာ ပ်ံ႕ေနတာပဲေလ
ေႏြအခါဆို
ဆရာကေတာ္က ပိတ္ပါးအက်ီျဖဴျဖဴကို ၀တ္ေလ့ရွိတယ္
ဒါကိုသူက ျဖဴေနေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးရတယ္
ပိတ္ပါးအက်ီျဖဴျဖဴမွာ
တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ ရိပီးစားေနၿပီ
ဒါေပမဲ့ ဆရာကေတာ္က
ဒါကိုပဲ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ၀တ္ပါတယ္
ဆရာကေတာ္ရဲ႕ ထဘီယာ ခ်ည္သားပါ
ခ်ည္းသားမို႔ ၀တ္ရတာ ေအးေနတာေပါ့
ေန႔လယ္ခင္းဆို
ျပတင္းေပါက္အနားက
ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ေနတဲ့
ဆရာကေတာ္ကို ျမင္ရတယ္
ဆရာကေတာ္မ်က္ႏွာမွာ သနပ္ခါးေဖြးလို႔
ဆံပင္ေတြက ျဖဴလို႔
နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းကိုေတာင္ ျမင္ရတယ္
ဟိုးတုန္းကေတာ့
ငါ့ကို ဆံပင္ျဖဴ ႏႈတ္ေပးစမ္းလို႔
ဆရာကေတာ္က ခိုင္းေလးရွိတယ္
အခုေတာ့ အဲဒီလို မခိုင္းေတာ့တာ
ႏွစ္ေတြၾကာၿပီ
ဆရာကေတာ့ေခါင္းမွာ ဆံပင္ျဖဴေတြက
အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနၿပီေလ
ဆရာကေတာ္နဲ႔သူ
အဘြားၾကီး နဲ႔ မိန္းမၾကီး၊ ႏွစ္ေယာက္
အဲဒီအိမ္ၾကီးထဲမွာ
တိတ္ဆိတ္တဲ့ ဒီအိမ္ၾကီးထဲမွာ
ေန႔လယ္ခင္းဆို
ဆရာကေတာ္က ေရဒီယိုကိုဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ေလ့ရွိတယ္
ဓာတ္ခဲအားကုန္ေနလို႔
ေရဒီယိုက ဖြင့္လို႔မရဘူးဆိုရင္
သတင္းစာအေဟာင္းေတြကို ယူၿပီးဖတ္တယ္
သတင္းစာဖတ္ရင္းက
“ဟဲ့ ျပကၡဒိန္ၾကည့္စမ္း
ဒီေန႔ ဘယ္ႏွရက္ေန႔လဲ” လို႔
ဆရာကေတာ္က ေမးတတ္တယ္
“ဥပုသ္ေန႔က်ရင္ ညည္းလည္း ဥပုသ္ေစာင့္
ၾကားလား
ညမိုးခ်ဳပ္မွ ဗိုက္ဆာရင္လည္း
မုန္႔ေလးဘာေလး ယူစားေပါ့ေအ”
လို႔လည္း ေျပာတတ္တယ္
သူငယ္ငယ္တုန္းက
အဖိတ္ေန႔ေရာက္တိုင္း အဲလိုေျပာတာ
ၾကံဳခဲ့ဖူးတာပါ
ေၾကာင္အိမ္ေပၚက ဖန္ပုလင္းၾကီးထဲမွာ
ဘီစကစ္မုန္႔ေျခာက္ေတြ ရွိတယ္ေလ
သူရြာက ဒီကိုေရာက္စက
ဒီဘီစကစ္မုန္႔ေတြကို သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တာ
အခုေတာ့ ဟိုတုန္းကလို မက္မက္စက္စက္
မရွိေတာ့ပါဘူး
အဲဒီ ဘီစကစ္မုန္႔ေတြကို ၀ါးစားဖို႔
သြား ၃၊ ၄ ေခ်ာင္း သူ႔မွာရွိေသးေပမယ့္
ဆရာကေတာ္မွာ သြားမရွိေတာ့ဘူးေလ
သူက ဆရာကေတာ္အတြက္
ဘီစကစ္ေတြကို ဖန္ခြက္ထဲမွာ
ေရေႏြးပူပူနဲ႔ စိမ္ေပးရတယ္
ဘီစကစ္ေတြ ေရေႏြးပူပူထဲမွာ
ႏူးပြလာေတာ့မွ
ဆရာကေတာ္က ဇြန္းကေလးနဲ႔ခပ္ၿပီး
တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕၀ါးစားတာေလ။
အိမ္ၾကီးထဲမွာ သူလုပ္စရာအလုပ္
သိပ္အမ်ားၾကီး မရွိဘူး
နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဆရာၾကီးနဲ႔ ဆရာကေတာ္ပံုကို
မနက္ မနက္ ၾကက္ေမႊးနဲ႔ ေၿပာင္စင္သန္႔ရွင္းေအာင္
လုပ္ေပးရတာ
ဆရာကေတာ္ ညက သြားထားတဲ့ ဆီးအိုးကို
သြန္ေပးရတာ
ဆရာကေတာ္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔
ေရတစ္ဖလား ခပ္ေပးရတာ (ေႏြဆိုရင္ ညသိပ္ေရေအးပဲ)
ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ေရကေအးေနေတာ့
ေရေႏြးနဲ႔ စပ္ေပးရတယ္ေလ
ၿပီးရင္ ထမင္းရည္ပူပူကို ဆရာကေတာ္ေသာက္ဖို႔
ထည့္ေပးရတာပဲ။
သူက ဆရာကေတာ္အနားမွာ ေနရတာကို ေက်နပ္တယ္
သူ႔ကိုယ္သူ အေစခံလုိ႔ မထင္ေတာ့ဘဲ
ဆရာကေတာ္ရဲ႕ ေသြးသားရင္းတစ္ေယာက္လုိ
ခံစားရတယ္ေလ
ဆရာၾကီး မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္
ဆရာကေတာ္က
“ငါ ညည္းတို႔ရြာတစ္ေခါက္ေလာက္ လိုက္ခ်င္တယ္” ေျပာလို႔
အတူသြားၾကတယ္
ရြာမွာ သံုးေလးရက္ေနၿပီး
ဒီအိမ္ၾကီးကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကတာ
အဲဒီေနာက္ ဆရာကေတာ္ေရာ သူေရာ
ရြာကို ေနာက္ထပ္ မေရာက္ၾကေတာ့ဘူး။
ဆရာကေတာ္က “ငါဖတ္ၿပမယ္
ညည္းေသေသခ်ာခ်ာနားေထာင္” ဆိုၿပီး
တစ္ခါ တစ္ခါ စာဖတ္ၿပတယ္
ဓမၼပဒတဲ့
သူက စာမတတ္လို႔
ဆရာကေတာ္က ဖတ္ၿပတာေလ
အဲဒီအခ်ိန္ေတြဟာ သူေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရတဲ့
အခ်ိန္ေတြပါပဲ
ဆရာကေတာ္ဟာ သူ႔ကို အျမဲေစာင့္ေရွာက္ေနတယ္လို႔
ခံစားရတယ္
သူကလည္း ဆရာကေတာ္ရဲ႕
၀တ္ၾကီး၀တ္ငယ္ကို ျပဳစုေပးေနျမဲေပါ့။
သူေရာ ဆရာကေတာ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး
ေနထိုင္မေကာင္းရင္
တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္ကို ေရာက္လာတတ္တယ္
ဆရာကေတာ္ရဲ႕ တူမကေလး တစ္ေယာက္က
အဲဒီလို ေရာက္ေရာက္လာတာပါ
“အဘြားကို သတိရလို႔” တဲ့
အဲဒီလိုေျပာၿပီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေန ျပန္သြားတာပဲ။
ဒီေန႔ သူနည္းနည္း ေနမေကာင္းခ်င္ဘူး
ဆရာကေတာ္လည္း သရိုးသရီနဲ႕
ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဖ်ားခ်င္ေနၾကတယ္
အိမ္ၾကီးထဲမွာ အခိုးပြင္းေဆးတစ္ထုတ္ရွိတယ္
သူက ေရေႏြးပူပူနဲ႔ အခိုးပြင့္ေဆးကို ေဖ်ာ္တယ္
ၿပီးေတာ့ ဆရာကေတာ္ကို တိုက္တယ္
ဆရာကေတာ္က ျပတင္းေပါက္နားမွာထိုင္လ်က္
အဲဒီ အခိုးပြင့္ေဆးကို ေသာက္တယ္ေလ
အဲဒီေန႔က ဆရာကေတာ္ညစာမစားဘူး
ဆရာကေတာ္ မစားေတာ့ သူလည္း မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး
အဲဒီေန႔က ဆရာကေတာ္ အေစာၾကီး အိပ္ရာ၀င္တယ္
သူက ဆရာကေတာ္ အိပ္ယာေဘးမွာ
ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ထိုင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္
ေမွာင္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ ျပင္ထားတဲ့ေနရာမွာ
လဲေလ်ာင္းလိုက္တယ္
အိမ္ၾကီးက တိတ္ဆိတ္လို႔
အိမ္ၾကီးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ အေမွာင္ထုၾကီး
က်ေရာက္လို႔။               ။


ေနမ်ိဳး



(အခု ဒီကဗ်ာကိုေရးၿပီးေတာ့ စဥ္းစားမိတာရွိတယ္။ ဒီကဗ်ာနဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကဗ်ာေရးစဥ္က ေျပာခ်င္တဲ့ အခ်က္ထဲမွာလည္း မပါ၀င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီကဗ်ာကို ေရးၿပီးေတာ့ ဒီလို စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါက ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ပါ။ တိုက္ခန္းတစ္ခုမွာေနတဲ့ လူအိုၾကီးတစ္ေယာက္ ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး သူေနတဲ့ အခန္းက အပုပ္နံ႔ရလာလို႔ အနီးပတ္၀န္းက်င္က အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္တဲ့အခါ ပုပ္ပြေနတဲ့ သူ႔အေလာင္းကို ေတြ႔ရသတဲ့။ ပင္စင္စား လူအိုၾကီးတစ္ေယာက္ ဘယ္ေန႔က ဘယ္လို ေ၀ဒနာေတြခံစားရၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေသဆံုးကြယ္လြန္ခဲ့သလဲဆိုတာ မသိလိုက္ၾကဘူး။ ဒီလို သတင္းေတြ ဖတ္ရေတာ့ တုန္လႈပ္မိတယ္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ဒီကဗ်ာက လူအိုၾကီးေတြ တစ္ဦးကို တစ္ဦး အမွီသဟဲျပဳ ေနထိုင္ၾကပံုကို ေရးခဲ့တာ)

Monday, January 26, 2015

ေကတီဗြီ


သီခ်င္းသံေတြ… သီခ်င္းသံေတြ…
ေကာက္စိုက္သမေလးတို႔ သီခ်င္းသံေတြ…
ဒစၥကိုစလိုက္မီးေရာင္ေတြၾကား၊
ဖန္ခြက္ျခင္းတိုက္သံေတြ ခ်ီးယားစ္ဆိုတဲ့ အသံေတြၾကား၊
အရက္ခိုး တ႑ာခိုးေတြေ၀ေနတဲ့ၾကား၊
လူႀကီးမင္းဆိုသူေတြရဲ႕ ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴမႈေတြၾကား၊
အဲဒီသီခ်င္းသံေတြေရာက္လို႔၊
ေကာက္စိုက္သမေလးတို႔ သီခ်င္းသံေတြေရာက္လုိ႔၊
ၿမိဳ႕ၾကီးေပၚက ကာရာအိုေကေတြဆီေရာက္လို႔…။

ေကာက္စိုက္သမေလးတို႔ရြာကေတာ့…
တစ္ စ ျပင္ သာ  သာ .  .   . ။                     ။


ကိုေဇ

January 24, 2015
9:07PM 

Friday, January 2, 2015

ရန္ကုန္


ဒီၿမိဳ႕ၾကီးေပါ့...
ရန္ေတြမကုန္ခင္
တစ္ခုလတ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမဲ့
သကၠရာဇ္ေတြက
သူ႔ကို တိုက္စားမသြားဘူး။
သူသြင္ျပင္ဟာ အျမဲလန္းတဲ့
အပ်ိဳဖ်န္းေလး အတုိင္းပဲ။

တိုက္ေတြျမင့္သထက္ျမင့္ၿပီး
ဘ၀ေတြ နိမ့္သထက္ နိမ့္လာတဲ့ျမိဳ႕
သို႔မဟုတ္ "ရန္ကုန္"
ဘယ္ေတာ့မွ ေသြးဆံုးမွာ မဟုတ္ဘူး။             ။



ကိုေဇ
January 1, 2015 (Thursday)

10:47 PM