လူမႈကြန္ယက္

မဒိန္းက်င့္ခံရတဲ့

သူငယ္မဟာ

သနားညွာတာမႈရလိုက္ေတာ့မွ

အပ်ိဳရည္ပ်က္ရွာတယ္။           ။

ကိုေဇ

Monday, August 1, 2016 at 10:44PM

ဒုကၡပါပဲ… ၿဖစ္မလာတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြကို သတိရရင္း ငါ့မွာ ၀မ္းနည္းရတယ္လို႔…။

နံနက္ ၇နာရီခြဲ မတိုင္ခင္ ၿမည္လာတဲ့ ႏႈိးစက္သံနဲ႔ အိပ္ယာႏိုးရတာ ၀မ္းနည္းရ။

Good Mornee ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဖုန္းဆီ ခုန္ခ်မလာတဲ့ sms ေတြအတြက္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ရွည္လာတဲ့ ကိုယ့္လက္သည္း ကိုယ့္ဖာသာ ညွပ္ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတိုင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

တီရွပ္အၿဖဴ ေလး ေတြ ၿမင္တိုင္းလည္း တီရွပ္အၿဖဴေလးတစ္ထည္အတြက္ ၀မ္းနည္းရ။

ကမ္ပိန္းတီရွပ္ေလးေတြ ၀တ္မိတိုင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

အဂြယ္ရိုးရဲ႕ မန္စီးတီး ၃ - ၀ ခ်ဲလ္ဆီးပြဲမွာ သြင္းသြားတဲ့ hat trick ဂိုးအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

ၿပည္သူ႔ရင္ၿပင္က ေရပန္းဥယ်ာဥ္ ရဲ႕ အလွမွာလည္း ၀မ္းနည္းရ။

မစားခဲ့ရတဲ့ Frozen Yogurt တစ္ခြက္ အတြက္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ပီဇာ တစ္ပြဲ အတြက္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ကမၻာေအးေစတီ က ငါးကန္မွာ အစာေမွ်ာ္ေနတဲ့ ငါးၾကီးေတြေၾကာင့္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ၿမန္မာ၀တ္စံုေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

မစုၿဖစ္ေသးတဲ့ ဘဏ္စာအုပ္ေလးအေၾကာင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

Handmade postcard ေလး ေမွ်ာ္ေနမိရင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

တစ္ပတ္ ၂ ရက္ထက္ပို အရက္ေသာက္မိရင္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

အိပ္ယာ၀င္ကာနီး Good Night ဆိုတဲ့ စာတိုေလး ခုန္ဆင္းမလာလို႔လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ကိုေဇ

20052016 @ 1527

က်ေနာ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးေသာ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး

၀ုန္း . . . . ကြ်ီ . . . .

က်ေနာ္ ျပန္သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ ကတၱရာလမ္းမေပၚ ေခြေခြေလး လဲလို့ . . . ။ အတင္းထရပ္ဖို့ျကိုးစားေပမဲ့ . . . ပံုလ်က္သားေလး ျပန္လဲက်သြားတယ္။

ေန့ရက္ ။         ။ 3^rd March 1995

အခ်ိန္  ။         ။ 3:30 PM ၀န္းက်င္

ေနရာ  ။         ။ ျပည္လမ္းမေပၚ ၊ စိန္ရတုခန္းမေရွ့ . . . ။

          အဲ့ဒီတုန္းက နာနတ္ေတာလမ္းက ေျမနီလမ္းေလး။ ၾကံေတာသၤခ်ိဳင္းလဲရွိေသး။ လိုင္းေပါက္ကိုဖ်က္ျပီး စိန္ရတု ေဆာက္ျပီးကာစ။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ကာလ။ ၇တန္းေျဖထားတဲ့ က်ေနာ္ ညေနဆို စိန္ရတုထဲသြား  ေဘာလံုးကန္ေနၾက။ အဲ့ဒီေန႕က ေဘာလံုးသြားအကန္ ျပည္လမ္းကိုအကူး ဟံသာ၀တီကလာတဲ့ ဟိုင္းလပ္တစ္စီးတိုက္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက မာမာ ( က်ေနာ့္အေမ ) ကိုသြားေခၚတယ္။ တိုက္တဲ့ကားသမားက သူ ့ကားနဲ့ပဲ လွည္းတန္း၊ ေအးျငိမ္းသာေဆးခန္းကို လိုက္ပို႕တယ္။ ဓာတ္္မွန္ရိုက္ၾကည့္ေတာ့ ညာဘက္လက္ေမာင္းအရင္းနဲ႕ ေပါင္အရင္း က်ိဳးသြားတယ္။ ေဆးခန္းက Police case ဆိုေတာ့ သူတို့ဘာမွလုပ္ေပးလို႕မရဖူး။ ေဆးရံုၾကီးသြားပါတဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ ဓာတ္မွန္စာရြက္စာတမ္းေတြယူ ရန္ကုန္ၿပည္သူ႔ေဆးရံုၾကီး လာခဲ့တယ္။

          ေဆးရံုၾကီးေရာက္ေတာ့ ျပင္ပေဆးခန္းက ရိုက္လာတဲ့ ဓာတ္မွန္က တရားမ၀င္ဘူးတဲ့။ ျပန္ရိုက္ရမယ္တဲ့။ ျဖစ္စတုန္းက ေသြးပူေနေပမယ့့္ အဲ့ဒီအခ်ိ္န္မွာ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ နာေနျပီေလ။ အေရးထဲ ရဲကလည္း ဟိုေမးဒီေမးနဲ့ . . . ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကီး ေစာင့္ျပီးမွ ေျပာင္းလဲစရာ အေျဖမရွိတဲ့ ဓာတ္မွန္ ဒုတိယအျကိမ္ ထပ္ရိုက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။

          လက္ေမာင္းကို ေက်ာက္ပတ္တီးစီးရတယ္။ ေျခေထာက္က ဂဲဆဲြရံုနဲ့ရတယ္တဲ့ ။ (ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အရိုးက က်ိဳးသြားေပမဲ့ ပံုစံမပ်က္ဖူးေလ )

          က်ေနာ့္ကို အေဆာင္ ၅/၆ မွာထားတယ္။ ခုတင္နံပါတ္ ၁၆ . . . ။ အဲ့ဒီတုန္းက ေဆးရံုၾကီး အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ တဘီအျပာနဲ ့ nurse ေတြက သူတို့လုပ္စာ တေလာကလံုး ထိုင္စားေနရတဲ့အတိုင္း အလကားေနရင္း လိုက္ေဟာက္ေနတာ။ လူနာေတြက အပန္းေျဖလာတာမွ မဟုတ္တာ. . . ။ က်ေနာ္ တစ္ခုကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးက က်ေနာ့္ဦးေလးနဲ့ သူငယ္ခ်င္းရင္းၾကီးေတြ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ သူ round လွည့္ခ်ိန္ မဟုတ္ေတာင္ က်ေနာ့္ကို လာလာျကည့္ေနေတာ့ Nurse ထဘီအျပာေတြက က်ေနာ့္ဆို နဲနဲရွိန္ျပီး ဘာမွသိပ္မေျပာရဲဖူး။ ( မွတ္မွတ္ရရ ျခင္ကိုက္လို့ ျခင္ေဆးထြန္းတာကို ထဘီအျပာ Nurseမက ဆရာ၀န္ျကီးက ျခင္ေဆးထြန္းတာ မျကိုက္ဖူးလို့ လာေျပာတာကို ျခင္ကိုက္လို့ထြန္းတာ ၊ သူျကိုက္ဖို့ ထြန္းတာမဟုတ္ဖူးလို့ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာေတာ့ သူဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ထြက္သြားတယ္။ )   

          ေဆးရံုမွာ ျမင္ရ ျကားရတာေတြက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္ကြက္မွမရွိ။ မွတ္မွတ္ရရ မွတ္မိတာ ေဘာလံုးကန္ရင္း ေျခသလံုးရိုး သြင္သြင္က်ိဳးသြားတဲ့ က်ေနာ္နဲ့ရြယ္တူတစ္ေယာက္။ ျပီးေတာ့ ျမင္းကန္ခံရလို့ လက္ေမာင္းရိုးက်ဳိးျပီး အရွိန္နဲ့ ေက်ာက္ျပားနဲ့ ေခါင္းနဲ့ ရိုက္မိလို့ ေခါင္းပါကဲြသြားတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္။

          က်ေနာ့္ခုတင္ ၁၆ ကအေနာက္ေလွကားနဲ့ ကပ္လ်က္။ အေနာက္ေလွကားဆိုတာက ေဆးရံုမွာ လူေသေတြထုက္တဲ့ ေလွကား . . . ။ ၅/၆ ေဆာင္အေပၚထပ္က အေဆာင္ ၁၇/၁၈ . . .  ။ အေထြေထြေရာဂါကုဌာန။ က်ိဳးတဲ့ေနရာကနာေတာ့ ညဆို အိပ္ေဆးေသာက္အိပ္ရတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ရင္ အေနာက္ေလွကားက တဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ့ လွည္းဆဲြခ်သြားတဲ့ အသံ. . .။ တစ္ညကို သံုးေယာက္ အနဲဆံုးပဲ။ ၾကံေတာသခၤ်ိဳင္းနားေန၊ သခၤ်ိဳင္းထဲ ကေလးကတည္းက တူတူပုန္းတမ္း ေသနတ္ပစ္တမ္း ေဆာ့လာေတာ့ သရဲေတြ ဘာေတြ မေၾကာက္ေပမယ့္ လူေတြအရမ္းေသေနတာ ၾကားေနရေတာ့ လန့္မိတယ္။ အဲ့ဒီ ၁၇/၁၈ အေဆာင္ကို စိတ္၀င္စားသြားမိတယ္။

          ေဆးရံုမွာေနရတာ အစစ အရာရာ အဆင္မေျပဘူး။ အဲ့တုန္းက ေဆးရံုၾကီးက အေျခအေနေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ဒီလိုနဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးရယ္ အရိုးအထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီးရယ္နဲ့ ညွိျပီး ေဆးရံုၾကီးကေန လက္မွတ္ထိုး ဆင္းခဲ့တယ္။ တစ္ပါတ္တစ္ခါ အရိုးအထူးကုဆရာ၀န္ ထိုင္တဲ့ေဆးခန္းကို လာျပေပါ့။ ကုန္က်စရိတ္က တူတူေလာက္ပဲ။ စိတ္ေတာ့ သက္သာသြားတာေပါ့။ အေနာက္ေလွကားက အသံေတြအပါေပါ့။ ဒီလိုနဲ့ က်ေနာ္ နဲ့ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး ပထမပိုင္းျပီးခဲ့တယ္။

         ( က်ေနာ့္ အေမက ေရွ့ေန ဆိုေတာ့ ကားသမားကို တရားရံုးအေရာက္မခံပဲ ရဲ နဲတင္ ညွိေပးလိုက္တယ္။  ေျခေထာက္ကို ခဲ ရက္သံုးဆယ္၊ လက္ေမာင္း ေက်ာက္ပတ္တီးက ၄၅ ရက္စီးျပီးတဲ့အခါ က်ေနာ္ျပန္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ေျခေထာက္က ေထာ့နဲ့ ေထာ့နဲ့ ေပမဲ့ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ရီရတာ တစ္ခုက တစ္ႏွစ္ေလာက္ လမ္းကူးခါနီး ကားဟြန္းသံ ျကားရင္ လန့္ေနတာ။)

======================

၂၀၀၇- ဇြန္လ . . . ။

          က်ေနာ့္ အိမ္ကပါရမီအိမ္ရာမွာေနတုန္း . . .။ အလုပ္က Grand Royal စက္ရံု လွည္းကူးမွာ။ နံနက္ ၆ ခဲြေလာက္ ဘုရားလမ္း မွတ္တိုင္ကေန ၁၃၅ ေမွာ္ဘီကားေတြ တြယ္စီးျပီး ေထာက္ၾကံ့လမ္းဆံု အထိ သြား။ ေထာက္ၾကံ့ကေန ဖယ္ရီနဲ့ လွည္းကူးသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။

          အဲ့ဒီလမွာ အသက္ရွဴရတာ အဆင္မေျပဘူး။ အသက္ရွဴတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲကေအာင့္တယ္။  ခဏ ခဏ လည္းဖ်ားတယ္။ အဖ်ားကမျကီးဘူး။ 100·F 101·F ပတ္ခ်ာလည္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖ်ားတိုင္း အသက္ရွဴရတာ ခက္လာတယ္။ ဆရာ၀န္က အဆုတ္ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ဓါတ္မွန္ရိုက္ျကည့္ျပီး ဆရာ၀န္ကို ျပန္ျပေတာ့ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ကို ေရာဂါနာမည္ တပ္ေပးတယ္။ Pneumothorus တဲ့။ အဆုတ္ထဲ ေလ၀င္တာတဲ့။ minor case ဆိုေပမယ့္ ေဆးရံုတတ္ operation လုပ္ပါတဲ့။

          ဇူလိုင္လ ပထမပတ္ တစ္ခုေသာစေနေန့  . . . ။ က်ေနာ္ လည္းအသက္ရွဴရတာ အဆင္မေျပတာကလဲြလို့ ေနေကာင္းေန။ မာမာ နဲ့ အတူ shopping ထြက္တယ္ေပါ့။ တစ္လက္စတည္း တစ္မိသားစုလံုးအားကိုးရာ ေရာဂါရွာေဖြေရးက ဆရာ၀န္ၾကီး ဦးသန္းေဆြနဲ့ လည္းျပမယ္ေပါ့။ ေဆးရံုကေနေရွာင္လဲြခ်င္လို့ . . . ။

          က်ေနာ္ နဲ့ မာမာ ေအးေဆး ေစ်းေလွ်ာက္၀ယ္ . . . ။ ေန့လည္က်မွ ဦးသန္းေဆြ ထိုင္တဲ့ မဂိုလမ္း ( ေရႊဘံုသာလမ္း ) က ေနဇာ ေဆးခန္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ၾကီးကို ဓါတ္မွန္ျပေတာ့ သူက က်န္တာဘာမွမစစ္ေတာ့ဖူး ေဆးရံုျကီး သြားပါတဲ့။ သူပဲ ေဆးစာေရးေပးလိုက္တယ္။

          ဒီလိုနဲ့ က်ေနာ္တို့ သားအမိ ရန္ကုန္ေဆးရံုျကီး emergency ကို အူလည္လည္ ေရာက္လာတယ္ေပါ့။ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကို ဓာတ္မွန္ နဲ့ ဦးသန္းေဆြ ေရးေပးလိုက္တဲ့ ေဆးစာျပေတာ့ သူက တစ္ခါတည္း တြန္းလွည္းေပၚတင္ လိုအပ္တဲ့ ေဆးေတြ၀ယ္ ။ glucose လား မသိ တန္းခ်ိ္တ္။ က်ေနာ္က minor case တဲ့။ က်ေနာ္ ခဲြစိတ္ခန္းမ၀င္ခင္ လူနာႏွစ္ေယာက္ အရင္ထည့္လိုက္တယ္။

          တစ္ေယာက္က သံုးခြဖက္က။ ေျမြကိုက္တာတဲ့။ သံုးဆယ္၀န္းက်င္။ မေန့ညေနက ကိုက္တာ။ အဲ့ဒါ ေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္ကိုင္တယ္ ဆိုျပီး နတ္ျပေနလို့ ေဆးရံုအေရာက္ ေနာက္က်ေနတယ္ ဆိုလား … ေနာက္တစ္ေယာက္က ေကာင္မေလး။ အသက္၂၀ ၀န္းက်င္။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ရင္း ေသြးဆိပ္သင့္တယ္ဆိုလား။

          ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္ ခဲြစိတ္ခန္းေရာက္သြားတယ္။ ခဲြစိတ္ဆရာ၀န္က အဆိုေတာ္ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း အစ္မ။ ေဒါက္တာ ညိဳညိဳသိန္း ။ ေမ့ေဆးမလိုဘဲ ထံုေဆးနဲ့ပဲ ခဲြျဖစ္။ ပက္လက္လွန္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေပၚယံခဲြတာက ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္သေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္နံရိုးၾကားကို ( သူတို့ဘာနဲ့ခဲြလဲမသိ ) ေတာ္ေတာ္နာ။ ခဲြျပီးေတာ့ ပိုက္နဲ့ ဗူးတစ္ဗူးက တဲြေလာင္း။

          ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ကို အေဆာင္ ၁၇/၁၈ ကိုပို့လိုက္တယ္။ ကုတင္မရေသး။ လူနာေတြ ျပည့္ေနလို့။ ဟိုးထိပ္ဆံုးမွာ တြန္းလွည္းနဲ့ပဲထားတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ shopping ထြက္တာေလ။ ေဆးရံုတတ္ဖို့ ျပင္ဆင္လာတာ မရွိဖူး။ ပါသမွ် ပိုက္ဆံက ခဲြစိတ္ခန္း၀င္တာနဲ့ ကုန္သြားျပီ။ မာမာက ခဲြစိတ္ခန္း မ၀င္ခင္ PCO ဖုန္းကေန က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း၂ ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ေခၚျပီးသား။ က်ေနာ္က ၁၇/၁၈ ေဆာင္ ေရာက္တာနဲ့အိမ္ျပန္ ပိုက္ဆံယူမယ္ဆို မာမာကျပန္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေရာက္မလာေသး။ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္ ထံုေဆးက ျပယ္သြား။ ပထမ ေက်ာထဲက ယားလာတယ္။ ဘယ္ဘက္မွ လွည့္မရ။ ျပီးေတာ့ ခဲြထားတဲ့ေနရာက နာလာတယ္။ တစ္လက္စတည္း က်ေနာ့္ ေရွ့က ခဲြစိတ္ခန္း၀င္သြားတဲ့ ေျမြကိုက္ခံရတဲ့တစ္ေယာက္နဲ့ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တဲ့တစ္ေယာက္ ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ ေသသြားတယ္ဆိုတာ ၾကားမိတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ဟာ ကမာၻပ်က္သလိုပဲ။ ဘယ္သူမွ က်ေနာ့ကို ရွိတယ္လို့ မထင္ ၊ ဂရုမစိုက္ ပစ္ထားခဲ့ခ်ိန္ေတြ။

          မာမာထြက္သြားျပီး နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘြားေလး ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာတယ္။ သူအနားရွိလာေတာ့ အားရွိတာေပါ့။ ေနာက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေနမွ မာမာကေရာက္လာတယ္။ ကုတင္လည္း ရတယ္ေပါ့။ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ျပီထင္ ။

          အဲ့ဒီညကေတာ့ အိပ္ေဆးနဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့။ ဘြားေလးနဲ့ မာမာ ဘယ္လိုအိပ္သည္မသိ။

          ေနာက္ေန့ နံနက္ နိူးေတာ့ ward ထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမွန္သိ။ ပိုက္ဆံမတတ္နိုင္သူေတြက ၀ရန္တာမွာေရာပဲ။ စစျခင္း အနိတၱာရံုက တရုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္။ ပုဂၢလိကေဆးခန္းက ေဆးရံုၾကီးသြားပါဆိုလို့ ေရာက္လာတာ။ ward ထဲေရာက္ရံုရွိ ဆရာ၀န္က စမ္းေတာ့ အသက္မရွိ။ သူ့မိသားစုေတြက ဆရာ၀န္ကို ေသခ်ာစမ္းပါ ဆိုျပီး ျပသနာေတာင္ ၀ိုင္းရွာေသး။ ဆရာ၀န္က ႏွလံုးႏွဳိးစက္ေတြဘာေတြနဲ့ ၾကိုးစားေပး။ ေနာက္ဆံုး ေခါင္းရမ္းလွည့္သြား . . . ။ အ၀တ္ျဖဴနဲ့အုပ္ အေနာက္ေလွကားက တြန္းခ်သြား  . . . ။ ငိုသံေတြ ပြက္ေလာရိုက္။

          ေဟာတျဖဳတ္ ေဟာတျဖဳတ္ နဲ့ ေသျကတာ . . . ။ ၁၇/၁၈ ကအေထြေထြ။ အမ်ားစုက ႏွလံုးေရာဂါ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေတြ။ ေန့ျမင္ညေပ်ာက္။

          ၁၇/၁၈ မွာ အထူးခန္း ၂ ခန္းရွိ။ ေဆးရံုတတ္ျပီး တစ္ပါတ္ေလာက္အျကာ တစ္ခန္း ရလိုက္တယ္။ တစ္ေန့ကို ၃၀၀၀ လားမသိ ေပးရတယ္ ( ၂၀၀၀ သို့ ၃၀၀၀ အဲ့ထက္မမ်ား )။ နဲနဲေတာ့ ျမင္ရ ၾကားရ သက္သာတာေပါ့။

          က်ေနာ့္ကို မာမာ၊ ဒက္ဒက္၊ ဖိုးငယ္ (က်ေနာ့္ညီ)၊ ဘြားေလး၊ အုပ္စိုး တို့ပဲ တစ္ည ႏွစ္ေယာက္နွဳန္းနဲ့ အလွည့္က်ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္ ေန့ခင္းဘက္ေတြျဖစ္ျဖစ္ ward ထဲ အဆုတ္က ပိုက္တန္းလန္းနဲ့ ေလ်ွာက္သြားတယ္။ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္နဲ့ (အရင္က ခုတင္ျခင္းကပ္ရပ္) နဲ့က ခင္တယ္။ သူကေဆးရံုတတ္ေနတာ ၁ လ ေက်ာ္ျပီ။ ႏွလံုးေရာဂါတဲ့။ ပန္ကာေတာင္ ပါေသး။ တစ္နံနက္ သူ့ကို မေတြ့လို့ ေမးျကည့္ေတာ့ ညသန္းေခါင္က ဆံုးသြားတယ္တဲ့။ Shock . . . . . . . . . . . . . .

          က်ေနာ္လဲ တစ္ရက္ ေသျခင္းနဲ့ ၾကံဳလိုက္ရေသး။ အဲဒီိည မာမာတစ္ေယာက္ပဲ ေစာင့္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အသက္ရွဴမရျဖစ္သြား . . . အလန့္တျကားျဖစ္သြား . . . ။ ခႏၶာကိုယ္က ေသရမွာ ျငင္းဆန္တယ္။ ညဘက္က လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ရယ္ ၊ house ဆင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္း ၂ ေယာက္ရယ္။ nurse ေတြရယ္ပဲ ရွိတာ။ အားလံုး က်ေနာ့္ဆီ အလန့္တၾကား ေျပးလာ . . . ။ oxygen ေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးရြားတဲ့ အခ်ိန္တိုေလးေပါ့။ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္က ဓာတ္မွန္သြားရိုက္ဖို့ေျပာတယ္။ က်ေနာ္၊ မာမာ၊ က်ေနာ့္ကို လွည္းတြန္းေပးတဲ့တစ္ေယာက္ သံုးေယာက္တည္း . . . မေမ့နိုင္စရာ အခ်ိန္ေတြ။ ခုမွ ခဏဆိုေပမဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြက သိပ္ကိုၾကာခဲ့ပါတယ္။

          ဓာတ္မွန္ result အရ ပိုက္လဲ ok . . . က်န္တာဘာမွမျဖစ္။ အဲ့ဒီည အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဖူး။

          ေပ်ာ္စရာေတြးျကည့္ရင္ House ဆင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္းေလးေတြက ညီနဲ့ရြယ္တူ။  85 born, 2001 batch ေတြေလ။ ညီ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္ ward ခ်င္းမတူေတာင္ သူ့ duty ျပီးရင္ က်ေနာ့္ လာၾကည့္တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဆရာ၀န္မေလာင္းေတြကို စေနာက္။ တစ္ေယာက္နဲ့ေတာင္ အီလိုက္မိေသးတယ္။

          မွတိမိတာတစ္ခုက က်ေနာ့္ အခန္း၀က ကုတင္မွာ ဟိႏၵဴအဖိုးျကီးတစ္ေယာက္။ ေမာတယ္ ၃ခါပဲေအာ္သြားနိုင္တယ္။ ဆရာ၀န္ေရာက္ေတာ့ အသက္မရွိေတာ့။ ၅/၆ မွာ ေနတုန္းကအေၾကာင္း သတိရေသး။

          ေဆးရံုတတ္ျပီး ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သံုးပတ္အတြင္း ျကာေတာ့ အဆုတ္ကပိုက္ျဖဳရတယ္။ ဒါေပမယ့္ inflection ၀င္လာလို့ ေဆးတစ္ေန့ ႏွစ္ခါသြင္းရမယ္တဲ့။ လက္ဖ်ံမွာ cannula တန္းလန္းနဲ့ေပါ့။ ဒီလိုနဲ့ ေဆးရံုမွာ ဆက္ေနျဖစ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြက ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္တဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။

          အဆုတ္ကပိုက္ျဖဳတ္ေတာ့ မာမာနဲ့ဒက္ဒက္ကို ညမအိပ္နဲ့လို့မွာျပီး ဖိုးငယ္၊ ဘြားေလး၊ အုပ္စိုးတို့ပဲ တစ္ေယာက္သို့နွစ္ေယာက္လာေစာင့္တယ္။ဘြားေလးလာရင္ည၉နာရီေက်ာ္မွ။ ဂ်ာကင္အျမဲ၀တ္လာတယ္။ ဘြားေလးဂ်ာကင္ထဲမွာ စည္ဘီယာကို ေရသန့္ဗူးနဲ့ထည့္လာတာ သံုးဗူးသို့ေလးဗူး။ ညေသာက္ရမယ့္ေဆးကို ဘီယာနဲ့ေသာက္တာေပါ့။

          က်ေနာ္ေဆးရံုတတ္ေနတုန္း ရုပ္ရွင္မင္းသားေဒြးေသတယ္။ 2007 July တဲ့။ ရက္မမွတ္မိ ။ Copa America final မွာ Brazil က Argentina ကို 4 – 0 နဲ့ နိုင္ ဗိုလ္စဲြတယ္။

          ေဆးရံုမွာအပ်င္းေျပစရာက ညေနဆိုစာအုပ္ငွားတဲ့သူ ဆဲြျခင္းနဲ့ေရာက္လာတာပဲ။ ကာတြန္းေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီေန့ငွား ေနာက္ေန့ျပန္သိမ္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက နံနက္ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ာနယ္ေရာင္းသမား။

          အစားျဖစ္ဆံုက ၁၉ လမ္းထိပ္က ဖက္ထုပ္ေပါင္း။ ညီေတာ္ေမာင္ အျမဲ၀ယ္ေပးေနက်။ က်ေနာ္လဲျကိုက္တယ္။

          က်ေနာ္ကလည္း ငေပြး။ တစ္ညေန ဘြားေလးလာေတာ့ သူ့ဂ်ာကင္ ယူ၀တ္၊ သူ့ကိုအခန္းထဲ ထားခဲ့။ ၁၄ လမ္းထိပ္က အင္တာနက္ဆိုင္မွာ အင္တာနက္သြားသံုးလိုက္ေသး။ (အဲ့တုန္းက facebook မသံုးေသး) gtalk မွာ at Yangon General Hospital ဆိုျပီး Status တင္ေတာ့ online friend ေတြ ေဆးရံုမွာ ဘယ္လို အင္တာနက္သံုးလည္း ၀ိုင္းေမးေသး။ ၁၃ လမ္းအေဆာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေတာင္ online ေတြ့ သူ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လိုက္ေသး။

          သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာပါတယ္။ ေရွ့တစ္ေယာက္ယူလာတဲ့ မုန့္၊ အေအးကို ေနာက္တစ္ေယာက္ ဧည္ခံေပါ့။ အီစီကလီ ဆရာ၀န္မေလးလဲေက်ြးေပါ့။

          ဆရာ၀န္က အဲ့ဒီကတည္းက ေဆးလိပ္ပါျဖတ္ခိုင္းတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာဘာမွန္းမသိခင္ ၆ တန္းကတည္း ခ်စ္သူေလ ဘယ္ထားနိုင္မွာလဲ။ ေဆးရံုမွာ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ခဲ့တယ္။

          ဒီလိုနဲ့ August လဆန္း ေဆးရံုမွာ ၂၈ ရက္ေနအျပီး ေဆးရံုက ဆင္းခဲ့ရတယ္။ Good Bye Ward 17/18 . . . . ။

          ေနာက္ပိုင္း ၂ပတ္တစ္ျကိမ္ ျပင္ပလူနာ ဌာနမွာ လာျပရတယ္။ ၄ခါ ၅ခါ ေလာက္  . . . . ။

          ေဆးရံုတတ္ခဲ့တာ ၁၀ သိန္း၀န္းက်င္ ကုန္ခဲ့တယ္။

======================

ျပီးခဲ့တာေတြက memory recall လုပ္ခ်ိန္ တစ္ကြက္ခ်င္းျပန္ေပၚလာ . . . . ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးရံုေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ . . . ။ ေဆးရံုဆိုတာ ေနလို့ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ဖူး။               ။

ကိုေဇ

April 16, 2016 (Friday)

3:30 AM

သမၼတ

ခနခန မွားခဲ့တဲ့ စာလံုးေပါင္း

၉ ၾကိမ္ေၿမာက္မွ

မွန္ေအာင္ ေပါင္းႏိုင္တယ္။

ကိုေဇ

၁၅၀၃၂၀၁၆၊ ၁၃၄၄

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္း တုန္းက…

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက အ.ထ.က (၁) ဒဂံုကိုေၿပာင္းတယ္။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ေနတာက ၀ဂၢီရိပ္သာ (ခုၿပည္ရိပ္မြန္အိမ္ရာ A ဆိုက္) မွာ။ ေက်ာင္းက ၿမိဳ႕ထဲဆိုေတာ့ ဖယ္ရီနဲ႔ သြားရတယ္။ ဖယ္ရီက ဂ်ပန္ေခတ္က သစ္သားဘတ္စ္ကားၾကီး။ ဖယ္ရီစီးရင္ ေနာက္ဆံုးေပါက္ကေန ထိုင္စီးတယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁၂ ကေန ညေန ၅ နာရီအထိ။ ညေနပိုင္းအတန္းမွာ ၆ တန္းက အၾကီးဆံုး။ က်ေနာ္ ေဘာင္းဘီတိုပဲ ၀တ္ၿဖစ္တာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းမွာက ညေနပိုင္းကို ေဘာင္းဘီ၊ ဂါ၀န္၀တ္လို႔ရတယ္။ နံနက္ပိုင္းအတန္းက်မွ ပုဆိုး၊ထဘီ ၀တ္ရတယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ပုဆိုးလံုး၀ မ၀တ္တတ္ေသးဘူး။ ဖယ္ရီက ၀ဂၢီရိပ္သာလမ္းထိပ္ကို နံနက္ ၁၁ ေလာက္လာေခၚတယ္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ ထမင္းစားသြားတတ္တယ္။ ေန႔လည္ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂နာရီ ၁၅ မိနစ္။ ထမင္းဘူးထည့္ေလ့ ထည့္ထ မရွိဘူး။ ေက်ာင္းဆင္းလို႔ အိမ္ၿပန္ေရာက္ရင္ ၅ ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္။ ေက်ာင္းက စေန၊ တနဂၤေႏြ၊ ၀ါတြင္းဆို ဥပုသ္၊ တနဂၤေႏြ ပိတ္တယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက မုန္႔ဖိုး ၁၀ က်ပ္ရတယ္။ မာမာ ကက်ေနာ့္ကို မုန္႔ဖိုးကို တစ္ပါတ္စာေပါင္းေပးတယ္။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္၅ ရက္အတြက္ ငါးဆယ္နဲ႔ ပိတ္ရက္အတြက္ တစ္ရက္ ၅ က်ပ္ ႏွစ္ရက္စာ တစ္ဆယ္၊ စုစုေပါင္း ေၿခာက္ဆယ္။ မ်ားေသာအားၿဖင့္ တစ္ဆယ္တန္ ေၿခာက္ရြက္ သို႔ တစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ ၄ ရြက္ေပးတတ္တယ္။ က်ေနာ္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ဆို Mirinda တစ္ပုလင္းပံုမွန္ေသာက္တယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက J ခန္းမွာတက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားသစ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးအခန္းကို ပို႔တယ္ေလ။ အခန္းရဲ႕ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္က ေက်ာင္းသားသစ္ေတြမ်ားတယ္။ က်ေနာ္ အဆင့္ ၁ ကေန ၃ အတြင္း အၿမဲ၀င္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဗရုတ္က်တာေလး ရွိေပမဲ့ စာဆိုအၿမဲရေတာ့ ဆရာမေတြက ခ်စ္တယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက တင္ေအာင္ေဇာ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ခန္းတည္း၊ ေက်ာင္းကားလည္း စီးေဖာ္စီးဖက္၊ သူကလည္း လွည္းတန္းမွာေနတာဆိုေတာ့ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္လည္း ၿဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ (သူ နဲ႔၇ တန္းမွာ အခန္းကြဲသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့သူက ၉ တန္းတစ္ႏွစ္၊ ဆယ္တန္း တစ္ႏွစ္က်တယ္။ ေက်ာင္းၿပီးသည္ အထိတြဲၿဖစ္တုန္း၊ သူ ၂၄ ႏွစ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကိဳးဆြဲခ်ၿပီး သက္ေသသြားတယ္)

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ေက်ာ္စည္သူတိုးဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အိမ္က ပိုက္ဆံ ၄၅ က်ပ္ခိုးလာတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကို မုန္႔လိုက္ေကၽြးတယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲက ဆရာၾကီး ဦးခင္ေမာင္ဦးဆီမွာ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ယူတယ္။ သူက လူပ်ိဳၾကီး။ တပည့္ေတြ အေပၚ အရမ္းအႏြံနာခံတတ္တယ္။ သူ ၂၀၁၀ လား ၁၁ လားမသိ၊ အဲဒီက်မွ ဆံုးသြားတာ။ ဆံုးတဲ့အထိ အဂၤလိပ္စာပဲ က်ဴရွင္ၿပလာခဲ့တာ။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ညေနပိုင္းေတြဆို ၾကံေတာ ခရစ္ယန္သခ်ိဳင္းထဲမွာ စြန္သြား လႊတ္တတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ တူတူပုန္းတန္းေဆာ့တယ္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း အုတ္ဂူက ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက ႏွစ္ခါၿပန္အေဖာက္ခံထားရေတာ့ အက်ယ္ၾကီးပဲ။ အဲအထဲ ၀င္၀င္ပုန္းၾကတာ။ လူၾကီးေတြ မၾကိဳက္ေပမဲ့ က်ေနာ္ တို႔က မေၾကာက္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ တရုတ္သခ်ိဳင္းထဲက စကားပင္ေတြေအာက္မွာ ဇယ္သြားေတာက္ၾကတယ္။ ဗမာသခ်ိဳင္းေတာ့ သိပ္သြားေလ့မရွိဘူး။ ခရစ္ယာန္န႔ဲ တရုတ္ခ်ိဳင္းက အၿမဲၿပဳၿပင္ထိန္းသိမ္းေနေပမဲ့ ဗမာသခ်ိဳင္းက အသုဘခ်ၿပီး ၿပီးသြားေရာေလ။ ၿပန္လာမၾကည့္ၾကေတာ့ ၿမက္ေတြထူလို႔။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ရပ္ကြက္ထဲက ရြယ္တူ သူရိန္ၿမင့္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဖြန္ေၾကာင္တတ္ေနၿပီ။ က်ေနာ္က အဲတုန္းက အဲဒါေတြ နားမလည္ေသးဘူး။ သူလိုင္းေပါက္ဆရာမ်ား အိမ္ရာမွာ ေနတဲ့ ခိုင္ေ၀ၿဖိဳးဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ၿခံထဲ တစ္ည ၈ နာရီေလာက္သြားတာ အေဖာ္ေခၚသြားတယ္။ ေခြးတိုးေပါက္ကေန တိုးသြားတာ။ သူ႔အခန္းကို ၿပတင္းေပါက္မွန္ သြားအေခါက္ အဲေကာင္မေလးက ေဖၾကီးေရ သရဲလို႔ ေအာ္လို႔ သူ႔အေဖက သူခိုးကပ္တယ္ထင္ၿပီး တုတ္လား ဓားလားဆြဲ အိမ္ထဲက ထြက္လာတာ။ အဲဒါနဲ႔ ပု႑ရိပ္ပင္ေတြကို လႊားကနဲ႔ ခုန္ေက်ာ္ေၿပးခဲ့ရတယ္။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ေဘးအိမ္က ဘြားေလးက ဗြီဒီယိုၿပတယ္။ ေန႔ခင္းဆို ၿမန္မာကား၊ ညေန ၆ နာရီဆို ကေလးေတြၾကိဳက္တဲ့ သိုင္းကားတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ သြားသြားၾကည့္တယ္။ ဘရုစလီကားဆိုရင္ေတာ့ အၿမဲၾကည့္တယ္။ ဘြားေလးေရာ သူ႔အစ္ကိုေရာ သူ႔အေမေရာ ဘယ္သူရံုေစာင့္ေစာင့္ က်ေနာ့ကို ပိုက္ဆံမယူဘူး။ ည ၈နာရီခြဲက်ေတာ့ လူၾကီးသီးသန္႔တဲ့။ ဘြားေလး အစ္ကိုက အဲအခ်ိန္ဆို က်ေနာ္တို႔ကို ေပးမ၀င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူမအားလို႔ ဘြားေလး ရံုေစာင့္က်ရင္ ဘြားေလးက ေခၚတယ္။ အၿပာကားကို အဲတုန္းက ဘာမွနားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဘာေတြမွန္း မသိပါဘူးကြာဆို ၿပီး သံုးေလးခါေလာက္ ၾကည့္ၿပီး မသြားၿဖစ္ေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက တရုတ္ၿပည္က ဗုဒၵစြယ္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ေရာက္တယ္။ အဲတုန္းက ဒီဇင္ဘာလၾကီး၊ ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားတယ္။ ကမၻာေအး မွာစံပါယ္တယ္။ ရက္ၿခားလိုလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားဖူးတယ္။ ဘြားေလး၊ သူရိန္၊ တိုးေလး၊ ရာဇာ… တို႔ေပါ့။ တန္းစီရတာ အၾကာၾကီးေလ။ အဲဒါေပ်ာ္လုိ႔။

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက စြယ္ေတာ္သြားဖူးရင္းနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက စြပ္က်ယ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုေလး။ ရာဇာဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၊ သူက က်ေနာ့္ထက္ အသက္ၾကီးေပမဲ့ စာေမးပြဲခနခန က်လို႔ ၆ တန္းပဲ။ သူက ေဆးေတာင္ ခ်ေနၿပီေလ။ သူသင္ေပးတာနဲ႔ စေသာက္တတ္တာ။ အဲတုန္းက ဒူးယား။ စေသာက္တာနဲ႔ အဆင္ကိုေၿပလို႔။ ရႈိက္ၿပီး ထုတ္ရတဲ့ အရသာ သိပ္ၾကိဳက္ခဲ့တယ္။ အမ္း ေဆးလိပ္က က်ေနာ့္ သစၥာအရွိဆံုး အေဖာ္ ခုထိ ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ (ကံဆိုးတာက က်ေနာ့္ ခႏၱာကိုယ္မွာ မေကာင္းဆံုးက အဆုတ္၊ ၂၀၀၇ တုန္းက ေဆးရံုတက္ၿပီး ခြဲရေသးတယ္။ အဲကတည္းက ဆရာ၀န္က ေဆးလိပ္ၿဖတ္ခိုင္းတာ က်ေနာ္ ခုထိနားမေထာင္ေသးဘူး)

က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းတုန္းက ဘ၀မွာ ပထမဆံုးေက်ာင္းေၿပးဘူးတယ္။ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးေန႔မွာေပါ့။ ေက်ာင္းကို အဲဒီေန႔က ၁၀ ခြဲေလာက္ကတည္းက ေရာက္ေနတာ။ ေက်ာင္းထဲအထိ ၀င္ၿပီးမွ ေဘာလံုးကြင္းေနာက္ဘက္ သံဇကာ ကိုၿဖဲၿပီးၿပန္ထြက္တာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္၊ တင္ေအာင္ေဇာ္၊ ဟန္ထြန္း နဲ႔ သိန္းထိုက္ၿမင့္တို႔ ေလးေယာက္။ ေက်ာင္းအက်ီခြ်တ္ၿပီး ေအာက္ကစြတ္က်ယ္ရယ္ ေက်ာင္းေဘာင္းဘီတုိရယ္နဲ႔ပဲ။ ဟန္ထြန္းက တရုတ္။ သူကအန္ေပါင္းရထားေတာ့ အကုန္ဒကာခံတာ။ က်ေနာ္တို႔ ကန္ေတာ္မင္ ပန္းၿခံထဲသြားတယ္။ ေလွေလွာ္ၾကတယ္။ သစ္သားေလွၾကီးေတြ၊ က်ေနာ္ နဲ႔ တင္ေအာင္ေဇာ္က တစ္စီး။ ငွားတာက တစ္နာရီပဲ၊ ကမ္းကို ၿပန္မကပ္တတ္လို႔ သံုးနာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း ေရစိုကုန္တယ္။ (အိမ္က်ေတာ့မွ မီးကင္လိုက္ရေသးတယ္) ဟန္ထြန္းမွာ ကင္မရာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဖလင္ေခတ္။ (ဓာတ္ပံုေတြက ေတာ္ေတာ္ၾကီးၾကာမွ အစိုၿပန္ပ်က္သြားတာ)

          ဒါေလးေတြက က်ေနာ္ ေၿခာက္တန္းေက်ာင္းသား ၁၉၉၃ - ၉၄ ခုႏွစ္ မွတ္မိသမွ်ေတြေပါ့။

                  

ကိုေဇ

ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၇) ရက္၊ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ ေန႔လည္ ၂နာရီ ၅၁ မိနစ္။

(သတိရမိတာမ်ားရွိရင္ ေနာက္မွ ထပ္ၿဖည့္ပါဦးမည္)

က်ေနာ္ ေလးတန္း တုန္းက…

က်ေနာ္ ေလးတန္းတုန္းက ပဲခူးတိုင္း သဲကုန္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ပုတီးကုန္းဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာ။ က်ေနာ့္အေမက ပုတီးကုန္းသူ။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းအၿပီးမွာ ပုတီးကုန္းက အဖြားဆီ ခဏေၿပာင္းလာရင္း အဲဒီမွာပဲ ႏွစ္တန္း ဒုတိယႏွစ္ကေန ၿပန္တက္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းက အ.မ.က သီရိေဇယ်ာမွာ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္။ ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးအပါအ၀င္ ဆရာ/ဆရာမ ၅ ေယာက္ပဲရွိတယ္။

က်ေနာ္ ေလးတန္းတုန္းက မာမာ (က်ေနာ့္အေမကို က်ေနာ္ အဲဒီလိုေခၚတယ္) က မုန္႔ဖိုးတစ္ေန႔တစ္က်ပ္ေပးတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားတဲ့ ပမာဏလို႔ ေၿပာလို႔ရတယ္။ ေက်ာင္းမွာ မုန္႔ေစ်းတန္းမရွိဘူး။ ေန႔လည္ဆို ထမင္းအိမ္ၿပန္စားရတယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံေတြ က်ေနာ္ သံုးၿပစ္ခဲ့လား စုမိသလားဆိုတာ မမွတ္မိဘူး။

က်ေနာ္ေလးတန္းတုန္းက ေက်ာင္းက ၀ါတြင္းဆို အဖိတ္ေန႔ နဲ႔ ဥပုသ္ေန႔ ပိတ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ၀ါတြင္းတစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြ အိမ္ၿပန္ထမင္းအစား ၿမန္႔မာ့အသံက ေရႊေဂါင္းေၿပာင္ကား လာေနတယ္။ ေန႔ခင္းေက်ာင္းၿပန္တက္ခ်ိန္အထိ မၿပီးဘူး။ က်ေနာ္က ေက်ာင္းၿပန္မသြားဘူးဆိုၿပီး အတင္းဂ်ီၾကတယ္။ မာမာက အတင္းလႊတ္ေပမဲ့ ဖြားဖြားၾကီးက ကေလးရုပ္ရွင္ၾကည္ပါေစဆိုလို႔ က်ေနာ္ ေက်ာင္းမသြားဘဲ ဆက္ၾကည့္ၿဖစ္တယ္။ ညေနက် က်ေနာ္ ေန႔ခင္း ေက်ာင္းၿပန္မတက္လို႔ ဆိုၿပီး ဆရာမၾကီး (ေက်ာင္းအုပ္) နဲ႔ ဆရာမေလး အိမ္လိုက္လာတယ္။ ဆူသြားလား ဘာလားဆိုတာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။

          က်ေနာ္ေလးတန္းတုန္းက သီရိေဇယ်ာတစ္လမ္းထိပ္က က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕နားက ေရကန္မွာ ငါးလာၿမွားၾကတယ္။ ငေၿပမေတြ။ သူတို႔မိတဲ့ငါးကို ႏို႔ဆီခြက္ထဲ ထည့္ထည့္ထားတယ္။ က်ေနာ္က အဲဒီႏို႔ဆီခြက္ေတြထဲက ငါးေတြကို လစ္ရင္လစ္သလို ၿပန္ၿပန္လႊတ္ေပးဘူးတယ္။ က်ေနာ့္ (ဆံုးသြားတဲ့) အဖိုး (သူက ဆန္စက္လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ၿဖစ္လည္း ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္း) နဲ႔ က်ေနာ့ဦးေလး အၾကီးဆံုး (သူက ပုတီးကုန္း ရ၀တက အတြင္းေရးမႈးေလ) အရွိန္ေၾကာင့္ပဲထင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ မေၿပာၾကဘူး။

          က်ေနာ္ေလးတန္းတုန္းက ဂ်င္မေပါက္တတ္ဘူး၊ (ခုထိလည္း မေပါက္တတ္ခဲ့ဘူး) က်ေနာ့္မွာ BMX ေလးတစ္စီးရွိတယ္။ က်ေနာ္ သံုးတန္းတုန္းက အစ္မ၀မ္းကြဲသင္ေပးလို႔ စက္ဘီးစီးတတ္ခဲ့တာေလ။ (အဲဒီတုန္းက ငွားၿပီးသင္ေပးတာ၊ ဒူးၿပဲၿပီးမွ တတ္ခဲ့တာ၊ စက္ဘီးစီးတတ္ေတာ့ က်ေနာ္ စက္ဘီး၀ယ္ေပးဖို႔ ပူစာရင္း BMX ေလးရခဲ့တာ)။ ညေနတိုင္းလိုလို စက္ဘီးပတ္စီးတယ္။ က်ေနာ္ စက္ဘီးစီးရတာ ၀ါသနာပါတယ္။ က်ေနာ္ စက္ဘီးစီးတာ အရမ္းၾကမ္းတယ္လို႔ ေၿပာၾကတယ္။

          က်ေနာ္ေလးတန္းတုန္းက ညေနဆို အစ္ကိုၾကီးေတြက အိမ္နားက ေဘာလီေဘာကြင္းမွာ ေဘာလီေဘာပုတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က တစ္ခါတစ္ေလ ဒိုင္လုပ္ေပးတယ္။ ပြဲၿပီးရင္ က်ေနာ့္ကို မစိမ္းေမႊးဆိုင္မွာ ဆန္ၿပဳတ္တိုက္တဲ့အခါ တိုက္တယ္။ ဗိုလ္ရံုမွာ အေၾကာ္လိုက္ေကၽြးတဲ့အခါ ေကၽြးတယ္။

         

          က်ေနာ္ေလးတန္းတုန္းက က်ေနာ့ထက္ တစ္တန္းလား ႏွစ္တန္းလားမသိ ငယ္တဲ့ တစ္ေက်ာင္းတည္း တစ္လမ္းထဲေနတဲ့ ေဆာ့ေဖာ္ေဆာ့ဖက္ ေ၀ေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလး ဆံုးသြားတယ္။ က်ေနာ္ ညဘက္ ငိုမိေသးတယ္။

          က်ေနာ္ေလးတန္းတုန္းက ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ၾကက္ခတ္တန္းဆိုတဲ့ ရြာေလးက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သြားသြားေဆာ့တတ္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္တို႔ ရဟန္းခံေပးထားတဲ့ ဦးဇင္းေလးရွိသလို က်ေနာ္လည္း ကိုရင္၀တ္ခဲ့ဘူးတယ္ေလ။ ဘုန္းဘုန္းက အၿခားကိုယ္ရင္ေတြဆို ဆူတယ္၊ရိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မဆူ၊ မရိုက္ဘူး။

         

          က်ေနာ္ ေလးတန္းတုန္းက က်ေနာ့္ ၁၀ႏွစ္ၿပည့္ေမြးေန႔မွာ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ဆပ္ၾကိဳတိုက္တယ္။ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေန႔လည္စာ အိမ္မွာ ထမင္းေကၽြးတယ္။ က်ေနာ့္ကို အက်ီ အနက္မွာ အ၀ါေရာင္အရုပ္ေလးေတြနဲ႔ရယ္၊ ေဘာင္းဘီတို အ၀ါေလးရယ္ လက္ေဆာင္ေပးသြားတယ္။

          က်ေနာ္ ေလးတန္းတုန္းက အတန္းထဲမွာ အၿမဲ အဆင့္ (၁) သို႔ (၂) ရတယ္။ က်ေနာ္ နဲ႔ ေအးေအးၿငိမ္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး နဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္။ အဆင့္ (၃) ကိုအၿမဲတန္းရတာက ၀င္း၀င္းယုဆိုတဲ့ တရုတ္မေလး။ က်ေနာ့္ကို ဆရာမေတြေရာ ရပ္ကြက္ထဲက အစ္ကိုေတြကပါ အဲဒီ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အၿမဲစတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွ နားမလည္ခဲ့ဘူး။

          က်ေနာ္ေလးတန္းတုန္းက အတန္းတင္ စာေမးပြဲၾကီးက အစိုးရစစ္ စာေမးပြဲ။ စာေမးပြဲေၿဖေတာ့ ကိုယ့္ေက်ာင္းမွာကိုယ္ အၿခားေက်ာင္းက ဆရာမေတြ လာေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္ နဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ ဆရာမေတြ မဟုတ္ေတာ့ အားငယ္မိခဲ့ေသးတယ္။

          က်ေနာ္ ေလးတန္းေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မိသားစု ရန္ကုန္ေၿပာင္းခဲ့တယ္။

ကိုေဇ

ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၅) ရက္၊ ၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ ေန႔လည္ ၄နာရီ ၁၅ မိနစ္။

(သတိရမိတာမ်ားရွိရင္ ေနာက္မွ ထပ္ၿဖည့္ပါဦးမည္)

လက္ထပ္ပြဲ

ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဟာ

ပကာသန မပါဘဲ

ဖိတ္စာလိုက္ကမ္းတယ္။

ဟိုလူၾကီး လက္စြပ္ စြပ္ေပးဖို႔ မလိုပါဘူး။

ဒီေမာ္ဒယ္ ပန္းႀကဲေပးဖို႔ မလိုပါဘူး။

တစ္ေယာက္ႏွလံုးသားေပၚ

တစ္ေယာက္လက္မွတ္ထိုးလို႔

ဇုခြဲၿခမ္းခဲ့တဲ့ ကိုယ္ႏွစ္ၿခမ္းဟာ

ဘဒၵကမၻာမွာ ၿပန္လည္ေပါင္းစည္းခဲ့ၾကတယ္။           ။

ကိုေဇ

13022015 at 2:41PM

ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ

ဘုရားအားလံုးရဲ႕

တစ္ခုတည္းေသာ တရား။

ဘာသာအားလံုးအတြက္

ဘံုတူညီေသာ ကိုးကြယ္ရာ။

ကၽြန္ပ္

ႏွလံုးသားထဲ၌

တစ္သက္တာ ဆည္းကပ္ရာအျဖစ္

ရွိခိုး ဦးခ် မိပါ၏။

ကိုေဇ

February 7, 2016

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေသဘူူး...။

စိုးေအာင္၊
ၿမတ္သစ္၊
ပီတာေဇာ္ၿမင့္၊
ယုဇနမခင္ပ်ိဳ၊
မၾကည္ၿပာ...
ရွင္ေနတုန္းပဲ။

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ ေသၿပီ
ဘယ္သူေၿပာသလဲ။               ။


ကိုေဇ

RIP ဆရာ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ (၁၉၃၇ - ၂၆.၁.၂၀၁၆)

၀ဋ္နာကံနာ

ငါ့စိတ္နဲ႔ငါ

မင္းကို လြမ္း ရ တာ …

ကိုေဇ

ကမ္းေၿခ

မာယာမ်ားတဲ့လို႔ ေၿပာခံရတဲ့

လႈိင္းသံမွာ

လူေတြ

ေအာ္ဟစ္ကခုန္

ေပ်ာ္ရႊင္ၿမဴးတူးလို႔...

ပင္လယ္ဟာ

မီးပံုပြဲကို

ေငး ၾကည့္ လို႔...။

ကိုေဇ

January 9,2016 at 10:03PM

ဧရာ၀တီ

တစ္ေန႔ေရႊဥတစ္လံုး

ပံုမွန္ဥေပးေနတဲ့ "ငန္း"

၀ိသမေလာကသားတို႔

ရင္ခြဲပစ္လိုက္တယ္။

ကိုေဇ

Jan 2, 2016 at 11:01PM ; Pyay

နယူးရီးယား

တစ္ညတာ ေပ်ာ္ပါးအၿပီး

ၿပကၡဒိန္ အသစ္လဲလိုက္တယ္

လူအေဟာင္း

စိတ္အေဟာင္းနဲ႔

မေန႔ကေန

ဒီေန႔ကို 
ကူး    လာ တာ ပါ ပဲ…။

ကိုေဇ

1.1.16 at 10:46AM