က်မနဲ႔ က်မၾကား ဗ်ာမ်ား

“ငါေတြးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ငါရွိသည္” တဲ့… ေဒးကားရဲ႕အဆိုကို က်မျငင္းဆိုတယ္။ ကမၻာၾကီးတစ္ခုလံုးနဲ႔မဟုတ္ေပမဲ့ က်မအတြက္ က်မျငင္းဆိုတယ္။ က်မရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မေတြးတယ္။ က်မခု ပစၥဳပၸန္မွာရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ အနာဂတ္ကို ေတြးေနတယ္။ က်မအေတြးမွာ ရွင္ပါလာတယ္။ တစ္ကယ္က ရွင္က အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့တာ ၾကာေပါ့။ က်မ အတိတ္ကို မေတြးဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ မေမ့ဘူး။ ေမ့ဖို႔လည္း မၾကိဳးစားဘူး။ က်မဘ၀ထဲ ရွင္၀င္ေရာက္လာဖို႔က က်မပဲ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့တာေလ။ ၿပီးေတာ့ က်မ ရွင့္ကိုထားသြားတယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ဦးၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းအျပင္ မတူတာေတြကို ညွိယူဖို႔ ခက္ခဲတာေတြ႔ရွိေနလို႔။ က်မရင္မဆိုင္ရဲလို႔ပဲ ထားလုိက္ပါေတာ့။ က်မရင္ထဲ ဟာလာဟင္းလင္းက်န္တယ္။ ရွင့္မွာေတာ့ ခို၀င္စရာ ရင္ခြင္မ်ားစြာ…။ အို… ဒါေတြက အတိတ္ေတြ။ က်မ ဘာေၾကာင့္ေတြးေနမိပါလိမ့္။ က်မက အနာဂတ္ကိုပဲ ေတြးရမွာ…။ အနာဂတ္တဲ့။ က်မေတြးတယ္။ ေတြးရင္းနဲ႔ေမးတယ္။ အနာဂတ္ဆိုတာ ေရရာလား။ မေသခ်ာ။ မေရရာတာကို က်မ ဆက္မေတြးခ်င္ဘူး။ က်မ အေတြးေတြရပ္သြားတယ္။ သူေပၚလာတယ္။ က်မေရွ႕ေရာက္ေနတယ္။ က်မ သူနဲ႔စကားေတြ ေျပာေနတယ္။ က်မသိစိတ္က သူ႔ဆီမွာ။ က်မ ဘာမွမေတြးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုယ္က်မ မသိလိုက္ခင္ ရွင့္ကိုေတြးမိတယ္။ ဘာလုိ႔ က်မ သူ႔ကားေပၚလိုက္မသြားတာလည္း။ ရွင့္ကယ္ရီယာခံု မပါတဲ့ စက္ဘီးေလးက က်မအေတြးထဲ ေရာက္လာတယ္။ က်မတစ္ခါမွ မစီးခဲ့ဘူးတဲ့ ေရွ႔ဘားတန္းေပၚမွာ ရွင္ဟာဘယ္မိန္းမကို တင္ေခၚသြားမွာလည္း။ ဟာ….. ဘာေၾကာင့္ က်မနဲ႔ မဆိုင္တာေတြကို ေတြးေနရတာတုန္း။ က်မေရွ႕မွာ သူရွိတယ္။ သူ႔ကိုလွမ္းေခၚတယ္။ ဒါေပမဲ့ လွမ္းေခၚမိတဲ့ နာမ္စားဟာ ရွင့္ကို က်မ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေခၚဖူးတဲ့ နာမ္စားျဖစ္ေနတယ္။ က်မ ႏႈတ္ကထြက္သြားတာလား။ မေသခ်ာဘူး။ က်မေတာ့ ၾကားလိုက္သလိုပဲ။ ရွင္ရယ္…. အတိတ္မွာ ေနခဲ့ပါေတာ့။ က်မ အနာဂတ္ကို က်မ ထြက္ေျပးပါရေစ။ က်မေျပးတယ္။ သူ႔လက္ကိုတြဲၿပီးေျပးတယ္။ ေျပးရင္းေဘးကို ၾကည့္လုိက္တယ္။ သူဘယ္မွာလည္း။ က်မေျပးတယ္…။ ဒါေပမဲ့ က်မေျခေထာက္ေတြ မေရြ႕ဘူး။ က်မ ေမာလာတယ္။ က်မ စိတ္ကေျပးေနတာလား၊ ကိုယ္က ေျပးေနတာလား။ က်မစိတ္က က်န္ခဲ့တာလား၊ ကိုယ္က က်န္ခဲ့တာလား။ အဲဒီအခ်ိန္ ရင္ခြင္ရွိန္းရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုိဒ္က က်မကို ေျပးေဆာင့္တယ္။

“တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္

လြမ္းဆြတ္သတိရတယ္ဆိုတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ

တစ္ေယာက္မရွိတဲ့ ခံုတန္းေလးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတုန္း

မိုးသားေတြက လွလိုက္တာေနာ္လို႔ တူႏွစ္ကိုယ္ ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲ

တစ္ေကာင္ထဲ လြင့္ပ်ံလာတာတဲ့ ငွက္ကေလးကအစ

အရာရာဟာ တိုက္ဆိုင္စြာ က်ကြဲရတာေပါ့”

က်မရွင့္ကို သတိမရခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သတိရစိတ္က တားဆီးလို႔မွ မရတာ။ က်မ ရွင္နဲ႔အတူရွိခဲ့တဲ့ ကံ့ေကာ္ေတာမွာ။ က်မ ဒီေနရာက မေျပးႏိုင္ဘူး။ သူက ဒီေနရာကို ေရာက္လာတာ။ သူက ရွင္မဟုတ္ဘူး။ က်မ ေျပးခ်င္ေနၿပီ။ သူ႔ကိုေခၚၿပီး ေျပးခ်င္တာ။ ဟိုး အနာဂတ္ဆီ။ က်မ မသိစိတ္ကို က်မသိစိတ္က ႏိုင္ရမွာေပါ့။ ေျပးေနတုန္းရွိေသး။ သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ၾကးလိုက္တယ္။ ကိုငွက္ရဲ႕ သီခ်င္း…။ အို…. ဘာ တဲ့…
“ငါနဲ႔ငါ့ၾကား ဗ်ာမ်ားေနဆဲငါ”

“လူ၏ ျပႆနာမွာ အတိတ္ရွိေနျခင္းကို

အသိအမွတ္ ျပဳေနရျခင္းသာ ျဖစ္သည္”

                                   ျမင့္သန္း

ကိုေဇ

February 21, 2015

2:54 AM

ညီမေလး “ၾကြက္” ေနရာ ကိုယ္၀င္သြားေတာ့ ကိုယ့္အတၱကို ကိုယ္ထုဆစ္ခဲ့တာ။ ေက်းဇူးပါ ညီမေလး ၾကာညိဳသင္း…။