သတိရျခင္းေတြက
ငါေသာက္တဲ့
လက္ဘက္ရည္ခြက္ထဲမွာ
ရွိတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ
ဘာလုပ္လုပ္
အဆင္မေျပတတ္သူရဲ႕
စိတ္ညစ္မႈမ်ိဳး
ငါ့ကိုမွာ ညိႈးရက္တယ္...။
ေမ့မရဘူး ဆိုရင္လဲ
ငါပိုတယ္.
မင္းထင္တယ္
ငါ့ကိုမယံုၾကည္သူေလးရဲ႕
ေအးစက္စက္ေကာင္းကင္ေပၚက
လနဲ႔
ငါခ်စ္တဲ့
ညေတြက
ငါ့ကို အိပ္မက္ေပးမတဲ့
သည္မွ်နဲ႔
ေက်နပ္ခဲ့ရသူပါ...။
ထာဝရ...တဲ့
ငါခ်စ္တဲ့
ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္
ၾကမၼာအသင့္
ေၾကြလြင့္ခဲ့ရခ်ိန္မ်ား
ဟို.... တိမ္ေမြ႔ယာေပၚက...
ငွက္
နာက်င္ခံခက္
ေသြးပ်က္ေသာဂီတ
အေတာင္ပံ တစ္ခုနဲ႔
ႏွလံုးသား
ေၾကမြပ်က္ဆီးခဲ့ရခ်ိန္မွာ
ထာဝရ...ကို
ငါမုန္းတယ္...။
တံခါးေခါက္သံထင္ရဲ႕
ဝင္ခဲ့ၾကေဟ့...
ငါ့ေရွ႕ကေန
ညေတြအတြက္
မသိတတ္တဲ့
မ်က္လံုးစိမ္းေတြအတြက္
မယံုၾကည္ရတဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္
ပတၱာတံခါးဖ်က္
ဝင္ခဲ့ၾက။
ၾကည့္ၾက
ဘဝရဲ႕ အဆိပ္သစ္သီး
ငါ ကိုက္ျမည္းၾကည့္လိုက္စမ္းမယ္...။
မေသခ်ာျခင္းေတြသာ
ငါ့ဘက္မွာ
ရွိေနေပါ့...။
ရိုးသားမႈတစ္ခုနဲ႔
မင္းကို ငါခ်စ္ခဲ့
ဘဝကို ငါျမတ္ႏိုးခဲ့
ဟိုး... အနတၱေကာင္းကင္မွာ
အစက္အေျပာက္တစ္ခုက
အရာမထင္သလိုမ်ိဳး
မွားယြင္းမႈမ်ားစြာနဲ႔
ပင္လယ္ကိုငါျဖတ္ကူးမယ္
အားလံုးကို
စြန္႔လႊတ္ရရင္ေတာင္မွ
သတိရျခင္းကို
ငါပိုင္တယ္
ယံုကြယ္...။ ။
ဒတၱ
1987 Feb,
စပယ္ျဖဴ
မူရင္းကဗ်ာကို ကိုၾကည္စိုး၏ Facebook မွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။
No comments:
Post a Comment