ဘဒၵါ...
နာက်င္မႈထက္သာလြန္ေသာ
ျမတ္ႏိုးျခင္းအားျဖင့္
နင္ေပးသြားတဲ့ ေႏြတစ္ပိုင္းကို
ငါ အစိမ္းအတိုင္းသိမ္းထားပါတယ္
ငါကေတာ့
တစ္ေႏြလံုး ျမံဳလာခဲ့ျပီးမွ
မပြင့္လိုက္ရတဲ့ မိုးရာသီပန္းေတြအတြက္ပဲ
ႏွေျမာမိခဲ့တယ္
ဘဒၵါ...
နင္ခလုတ္ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ မိုးရာသီအေသထဲ
နင္သင္းသတ္ထားခဲ့တဲ့
ငါ့ရဲ႕ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ဆဲ တိတ္တခိုးေတြထဲ
နင့္ရယ္သံေတြ ၾကည္လင္ျပတ္သားေနတုန္းပဲ
ေနေကာင္းလား... ဘဒၵါ ...
ငါသိခ်င္တာက နင့္ေၾကာင့္ ငါ
ဘာျဖစ္လို႔ ခဏခဏေသတာလဲဆိုတာပါ
ေတြးလို႔မရပါဘူး
အခုထိ ေတြးရင္းေသရင္းပဲ . . . ဘဒၵါ။ ။
ၾကက္သြန္
ဒီကေန တစ္ဆင့္ကူးသည္။
No comments:
Post a Comment