ရေနွေးကြမ်း သို့မဟုတ် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ရဲ့ မရှိမဖြစ် ဇာတ်ပို့

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်က လက်ဖက်ရည်အရမ်း မကောင်းလည်း ထိုင်နေကြ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ဆိုင် လူရှင်းတုန်း ထိုင်ဖြစ်သည် ။ လက်ဖက်ရည် လာချပြီး ရေ‌နွေးကြမ်း ချမပေး ။ ‌ရေနွေးကြမ်းတောင်းတော့ ကုန်နေလို့ ထပ်ကြိုထားရလို့ ခဏစောင့်ပါတဲ့ ။ စောင့်ရတဲ့ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်မှာ လက်ဖက်ရည် တစ်ငုံ နှစ်ခါသောက် ဆေးပေါလိပ်ထိုင်ဖွာနေလည်း အရသာ မရှိလှ ။ နောက်ဆုံး ရေနွေးကြမ်းရောက်လာမှ အာသာပြေတော့သည် ။ 

ဆိုင်မှာ ထိုင်နေရင်း အတွေးတွေက ဟိုး လက်ဖက်ရည်ဆိုင် စထိုင်တတ်စ ၆ တန်းကျောင်းသားဘဝ ၁၉၉၃ မှသည် ပစ္စုပ္ပန်အထိ အဆင့်ဆင့်တွေးမိသည် ။ တွေးမိတဲ့အထဲ အဓိက က ရေနွေးကြမ်းမရှိရင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုတာ မရှိ ။ ဟိုးရှေးရှေး သစ်သားထိုင်ခုံကလေးတွေနဲ့ သီချင်းဖွင့်သော ဆိုင်တွေက အစ ယနေ့ စားချင်ရာ အစုံရသော စားဖွယ်ဆုံ ဆိုင်ကြီးများအထိ ။ 

ကျနော်ကိုယ်တိုင်က လက်ဖက်ရည် ကြိုက်တယ် ဆိုရင်တောင် ကော်ဖီကို ချစ်သူ ။ ဒါပေမဲ့ ကော်ဖီကို အိမ်မှာပဲ ဖျော်သောက် လက်ဖက်ရည်ဆို ပါဆယ်တောင် မသောက်ချင်သူ ။ ရေ‌နွေးကြမ်းဆို အိမ်မှာ လုံးဝမသောက်သူ ဆိုတာထက်ပိုပြီး လက်ဖက်ခြောက်ပင် အိမ်မှာ မရှိသူ ။ ရန်ဖန်ရန်ခါ လက်ဖက်ခြောက် လက်ဆောင်ရရင်တောင် သူများပြန်ပေးချင်ပေး မပေးလျှင် အိမ်မှာ Expire ဖြစ်သွားသူ ။ လက်ဖက်ရည် ကြိုက်ခြင်းထက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ရတာ နှစ်သက်သူ ။ 

ကလေးဘဝ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေ ထိုင်တုန်းက သီချင်းဖွင့်သည် ။ ရင်နှီးသော ဆိုင်များတွင် နားထောင်ချင်သော ကက်ဆက်ခွေ ယူသွားသည် ။ ဒါမှမဟုတ် ကိုယ်ကြိုက်နှစ်သက်သော သီချင်းဖွင့်သော ဆိုင်များတွင် သွားထိုင်သည် ။ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် ဆေးလိပ်သုံးလေးလိပ် ဖြင့် နာရီအနည်းငယ် ထိုင်ဖြစ်ခဲ့သော ဆိုင်များတွင် ရေ‌နွေးအိုး ခနခန တောင်းခဲ့ပေမဲ့ ရေနွေးကြမ်း အရေးပါပုံ သတိမထားမိခဲ့ ။ 

အရက်မသောက်ဖြစ်သော နှစ် လ အချို့ ၊ ဆေးလိပ် မသောက် ဖြစ်သော နှစ် လ အချို့ ရှိခဲ့ဖူးသည် ။ တစ်ပတ်မှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ရက် မထိုင်ဖြစ်သော အခါ မရှိခဲ့ ။ လက်ဖက်ရည်ကြီးသောက်ဖြစ်လည်း ရေနွေးကြမ်း တစ်ခွက် အနဲဆုံး သောက်ဖြစ်ခဲ့တာပဲ ။ ရေနွေးကြမ်း အရေးပါပုံ မေ့လျော့ခဲ့သည် ။ 

ခေတ်တွေအပြောင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေ ကက်ဆက်မဖွင့်တော့ ၊ ကက်ဆက်နေရာ တီဗီများစလောင်းများ အစားထိုးလာသည် ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သည် ဘောပွဲကြည့်စရာ နေရာတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သေးသည် ။ ညလုံးပေါက်ဖွင့်သော လက်ဖက်ရည်ဆိုင်များမှာ ချန်ပီယံလိဂ် ကို ဘောလုံးပွဲမစခင် တစ်နာရီလောက် ကြိုဦးပြီး အိပ်ရေးပျက်ခံ ကြည့်ခဲ့ဖူးသည် ။ ဘောလုံးပွဲစချိန် ဆို လက်ဖက်ရည်က ကုန်ပြီ ။ သောက်စရာက ရေနွေကြမ်းပဲ ရှိတော့သည် ။ ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း ဘောလုံးပွဲ ကြည့်ခဲ့ရသော နေ့ရက်များမှာ ရေနွေးကြမ်း ဟာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ အရေးပါလားဆိုတာ မစဉ်းစားခဲ့မိ ။ 

ခေတ်တွေ ပြောင်းလာတာနဲ့ အညီ လက်ဖက်ရည် နှင့် စားဖွယ်ဆုံ ဆိုသော ဆိုင်များ တော်တော်ပေါ်လာသည် ။ နာမည်တူ ဆိုင်ခွဲများပေါ့ ။ တစ်ချိန်က လက်ဖက်ရည် အဓိက ရောင်းသော ဆိုင်များခေတ်အခြေအနေအရ ပျောက်ကုန်သည် ။ ထိုဆိုင်ကြီး မျိုးတွင်လည်း လက်ဖက်ရည်အရသာ ကြည့်ပြီးမှ အခြားအစားအစာ လာစားသော သူ တစ်လိုင်းရှိသည် ။ အစားအစာ တစ်ခု မရ၍ ဘာမှ မဖြစ် ။ လက်ဖက်ရည်တော့ ရ မှကို ဖြစ်သည်။ လက်ဖက်ရည်နှင့်အတူ ရေနွေးကြမ်းကလည်း အမြဲရှိသည် ။ 

နောက်ပိုင်း ဘယ်ဆိုင်က စခဲ့သည် မသိ ။ ရေ‌‌နွေးကြမ်းကို ဓာတ်ဗူးနှင့် မချတော့ဘဲ အိုးနဲ့တည်ထားပြီး ကိုယ်တိုင်ယူ စနစ် ဖြစ်ကုန်သည် ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ပုံမှန်ထိုင်တတ်သူက ရေနွေးကြမ်း ထယူရမှာ မပျင်း ။ လက်ဖက်ရည် သောက်တိုင်း ရေ‌နွေးကြမ်းက မပါမဖြစ် ။ 

မှတ်မှတ်ရရ Season လို ရေနွေးကြမ်း အလကား မရဘဲ တစ်အိုးငါးရာ ပေးရသော Bakery ဆိုင်မှာ နွေခေါင်ခေါင် အဲယားကွန်းရှိသဖြင့် ရေနွေး ငါးအိုး ကုန်အောင် သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် မှာသောက်ဖူးသည် ။ 

ခုထိတော့ ရေနွေးကြမ်း သီးသန့်ရောင်းသော ဆိုင်မရှိ ။ နောင်လည်း ရှိလာမည် မထင် ။ 

ခု ရန်ကုန်မြို့ စက်ဘီးနှင့်ပတ်သွားရင်း ကြုံရင် ကြုံသလို ထိုင်ဖြစ်သောဆိုင်ဟာ တာမွေက မော်ဒန် ။ လက်ဖက်ရည်ကောင်းလှသည်ထက် ရေနွေးကြမ်းကို ဒန်ခရားနှင့် ချပေးတာ သဘောကျသဖြင့် ထိုင်မိနေခြင်း ဖြစ်သည် ။ မော်ဒန်မှာ ထိုင်လျှင် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် ကို ရေ‌နွေးကြမ်း တစ်အိုး ကုန်သည် ။ သေချာပြန်စဉ်းစားတော့ မော်ဒန်ကို ထိုင်ဖြစ်ခြင်းသည် ရေ‌နွေးကြမ်းကြောင့် ။ မော်ဒန်သာ ပုံစံပြောင်း ရေနွေးဘူဖေး ဆိုလျှင်တော့ လမ်းမကြုံတကြုံမှာ တစ်ကူးတစ်က ထိုင်မနေတော့ ။ 

တစ်လောက ကိုးမိုင်ဘက် ချောင်ကြိုချောင်ကြားထဲ ရေနွေးကြမ်း ဒန်ခရား နှင့် ချထားတာ တွေ့လို့ ဝင်ထိုင်ဖြစ်‌သေးသည် ။ ထိုဆိုင် လက်ဖက်ရည် အရသာ မသိ ။ သို့သော် ရေနွေးကြမ်း ခရား မြင်လို့ ဝင်ထိုင်မိချင်းသာ ။ 

အချို့ဆိုင်ကြီးတွေ ဥပမာ ၄၆ လမ်း အပေါ်လမ်းက Orient လို ဆိုင်မျိုးပေါ့ ။ ရေနွေးခွက်ကို လာထိုင်မှ ချပေးသည် ။ တစ်ယောက်ထိုင်တစ်ခွက် နှစ်ယောက်ထိုင် နှစ်ခွက်ပေါ့။ ရေ‌နွေးခွက်ကို ဆေးပြီး ‌ရေနွေးစိမ်ထားသည် ။ ရေနွေးဓာတ်ဗူး ချပေးသည် ။ မားဆိုး တို့ မင်းခိုင်မြဲ တို့နှင့် စကားကောင်းစဉ်က ရေ‌နွေး သုံးလေးခါ ထည့်ခိုင်းဖူးသည် ။ 

တစ်သက်လုံး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တိုင်း ရေ‌နွေး အဆင်သင့် ရှိနေတော့ မရှိတဲ့ တစ်ခါ မှ ရေနွေး အရေးပါပုံ ပြောမိတာ ပလီတယ်လို့ ထင်မိလား မိတ်ဆွေ ။ ပလီတယ် ထင်ရင်တော့ လက်ဖက်ရည်လည်း အရမ်းကောင်း စားဖွယ်သောက်ဖွယ် စုံလင်စွာ နဲ့ ဒီဆိုင်တွေ ရေနွေးကြမ်း လုံးဝ မရပါ ဆိုပြီး ဆိုင်ဖွင့်ကြည့်လိုက်ပါ။ 

ရေနွေးကြမ်း ဆိုတာ လက်ဖက်ရည် ဆိုင်စစ်စစ် မဟုတ်တောင် လက်ဖက်ရည် ရသော ဆိုင်မှာ မရှိမဖြစ် ဇာတ်ပို့ ပဲ ။ လက်ဖက်ရည် တစ်ခွက်သောက်ပါ ။ ဆေးလိပ်ဖွာပါ ။ ရေ‌နွေးကြမ်းလေး လည်း တစ်ငုံလောက် သောက်ပါ ။ ဒါဟာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ရဲ့ အရသာ ။ 

ကိုဇေ

07122022 @ 10:51PM

(ဒီစာ ရေးချင်ဝာာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လောက်ကတည်းက ၊ ရေ‌နွေးကြမ်း မရလို့ ဖီးငုတ်နေတုန်း တွေးမိတာ ။ ရေးဖြစ်တာက ကိုလွန်းဆက်နိုးမြတ် ကျေးဇူး ။ စာရေးဖို့ မိုတီပေးသွားတာ ။ ဖုန်းနဲ့ပဲ စာရိုက်ရင်း Typing Error ကို သတိထားပြီး ရေးဖြစ်လိုက်တယ် ။ ရေးချင်ဝာာတွေ အများကြီး ။ အပျင်းကြီးတယ်ပဲ ဆိုပါတော့ ။ ခုတော့ ကိုလွန်းဆက်နိုးမြတ် ကို လက်ဖက်ရည်တိုက်တာရော (သူကတော့ ရေနွေးကြမ်း တစ်ခွက်ပဲသောက် ၊ ကိုယ်သာ တော်တော်သောက်ခဲ့တာ) စာပြန်ရေးဖို့ တိုက်တွန်းတာရောကြောင့် ကျေးဇူးအထူးပါ)

CDM လှုပ်ရှားသူတစ်ယောက်ရဲ့ တော်လှန်ရေး မှတ်စု

ဘဝ မှာ အစိုးရ ဝန်ထမ်း အလုပ်က အထုတ်ခံရလို့ ဂုဏ်ယူရလိမ့်မယ် လို့ ကျမ တစ်ခါမှ တွေးမထားခဲ့ဘူး။ အထူးသဖြင့် ဖေဖော်ဝါရီ ၁ ရက်နေ့ မတိုင်ခင်ကဆို အလုပ်ကြိုးစားဖို့ ၊ ရာထူးတိုးစာမေးပွဲဖြေဖို့ အတွက်ပဲ အာရုံစိုက်ထားခဲ့တာ။ အလုပ်ထုတ်ခံရဖို့ နေနေသာသာ ကိုယ့်ဘာသာ အလုပ်ထွက်ဖို့ဆိုတာတောင် ဝေလာဝေး။ ဒီနေ့တော့ အလုပ်က အထုတ်ခံလိုက်ရပြီ။ ကျမ ချစ်တဲ့သူတွေကတော့ ဝိုင်းဂုဏ်ပြုကြတယ်။ ကျမလည်း မှန်တဲ့လမ်းကို အဆုံးထိညလျှောက်ခဲ့မိတဲ့အတွက် ကျမကို ကျမ ဂုဏ်ယူမိတယ်။

ကျမဘဝအကြောင်း ပြောပြရရင်တော့ အညာမြို့လေး တစ်မြို့မှာ နအဖ စစ်အာဏာရှင်အောက် မွေးပေမဲ့ ကျမ အရွယ်ရောက်လာတဲ့အထိ တစ်လျှောက်လုံးမှာ စစ်အာဏာရှင်တွေရဲ့ ဆိုးရွားရက်စက်တာကို ကိုယ်တိုင်မကြုံလိုက်ရတဲ့ မျိုးဆက်ထဲပါတယ်။ အလုပ်ဝင်တဲ့ အရွယ်ရောက်တော့ NLD အစိုးရ လက်ထက်ဖြစ်နေပြီ။ သာမာန်ကြီးပြင်းလာမှုကြောင့်ရော မိဘတွေရဲ့ ရိုးရိုးအေးအေး နေချင်တာရောကြောင့်မှာ အစိုးရ ဘဏ်တစ်ခုက ဝန်ထမ်းဘဝ ကို ရွေးချယ်ခဲ့တယ်။ 

NLD အစိုးရသက်တမ်းမှာ ဝန်ထမ်းတွေရဲ့ လူနေမှု အဆင့်အတန်း မြင့်လာသလို ဝန်ထမ်းဘဝ ကို ရွေးချယ်မိတဲ့ အတွက်လည်း ပျော်မိတယ်။ စိတ်ကူးထဲ ရာထူးတွေ တစ်ဆင့်ချင်း တိုးတိုးသွားလို့ ပင်စင်ယူတဲ့ အထိ ဝန်ထမ်းပဲ လုပ်သွားတော့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖေဖော်ဝါရီ ၁ရက် နေ့ စစ်အာဏာသိမ်းမှုအောက်မှာ အားလုံးဟာ အငွေ့ပျံပျောက်ကွယ်။ 

Civil Disobedience Movement ဆိုတဲ့ လူထုအာဏာဖီဆန်မှု (CDM) ဆိုတာ အရင်က ကျမ တစ်ခါမှ မကြားခဲ့ဖူးဘူး။ ရုံးမတက်နဲ့ ရုန်းထွက်ဆိုတဲ့ ဝန်ထမ်းတွေရဲ့ CDM လှုပ်ရှားမှုမှာ ဘာနိုင်ငံရေးမှ သိပ်နားမလည်ပေမဲ့ အာဏာရှင်စနစ်ကို လက်မခံနိုင်တဲ့ ကျမ ပါဝင်ခဲ့တယ်။ ကျမနေတာက ဝန်ထမ်းတွေကို အစိုးရက ပေးထားတဲ့ အဆောင်မှာ။ ပထမ ရက်တွေကတော့ ည ၈နာရီ ဆို အဆောင်တစ်ခုလုံး သံပုံးသံတွေ ညံလို့ပေါ့။ 

အာဏာသိမ်းတာ ရှစ်ရက်မြောက်နေ့မှာတော့ ကျမအပါအဝင် တစ်ဆောင်လုံးနီးပါး စစ်တပ်အဆက်အနွယ်တွေက လွဲလို့ CDM လှုပ်ရှားမှုမှာ စတင်ပါဝင်ခဲ့တယ်။ မနက်ဆို ယူနီဖောင်းဝတ် ပြီး ကျမတို့ အစိုးရဘဏ်ရှေ့မှာ ကြွေးကြော်သံဆိုင်းပုဒ်တွေ နဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်တယ်။ တစ်နိုင်ငံလုံးလည်း နွေဦးတော်လှန်ရေး ခေါင်းစဥ်အောက်မှာ သပိတ်တွေ ထွက်နေကြပြီ။ အဲ့ရက်တွေတုန်းက တော်လှန်ရေးဟာ အရမ်းလွယ်ကူနေတယ် လို့ ကျမထင်မိခဲ့တယ်။ ဝန်ထမ်းတွေကို ရုံးပြန်တက်ဖို့ ပြောတာ ရှိပေမဲ့ အရမ်း ဖိအားပေးတာ မရှိသေးဘူးကို။

တစ်ဖြည်းဖြည်း နဲ့ ဖိအားတွေ ဆိုးလာတယ်။ ဖမ်းတာ စီးတာတွေ ရှိလာတယ်။ အချို့လည်း Non CDM ပြန်လုပ်သွားတယ်။ ဒီလိုနဲ့ အဆောင်မှာ ဆက်နေလို့ မဖြစ်တော့ဘူး လို့ သိလိုက်တဲ့အခါ CDM သမားတွေကို ကူညီနေတဲ့ အစ်မတစ်ယောက် စီစဥ်ပေးမှုကတစ်ဆင့် သူစီစဥ်ပေးတဲ့ ဘေးကင်းလုံခြုံတဲ့ အိမ်တစ်အိမ်မှာ ပြောင်းနေဖို့ ဖြစ်လာတယ်။ 

ကျမ အဝတ်အစားအနဲငယ်က လွဲ ဘာမှ ယူမသွားနိုင်ဘူး။ အထူးသဖြင့် ကျမချစ်တဲ့ စာအုပ်တွေကိုပေါ့။ အဲဒီစာအုပ်တွေ ဖတ်လို့ပဲ ကျမဘဝမှာ အမှားနဲ့ အမှန်၊ ဓမ္မ နဲ့ အဓမ္မ ကို ခွဲခြားနိုင်ခဲ့တာလေ။ " အားလုံးကို ပြန်လာယူမှာပါ ၊ ဘာမှ မလုပ်ပါနဲ့ " ဆိုတဲ့ စာလေးရေး စာအုပ်တွေပေါ် တင်ထားခဲ့ပြီး ကျမ ရဲ့ ဒုတိယ အိမ်လေးကို ကျမ စွန့်ခွာခဲ့ရတယ်။ 

အစ်မ စီစဥ်ပေးတဲ့ အိမ်လေးမှာ အဆောင်က လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေနဲ့ အတူ ပုန်းနေရတာပေါ့။ တစ်ခါတစ်လေ ငါဘာမှ မလုပ်နိုင်တော့ပါလား လို့ တွေးမိတဲ့ အခါလည်း ရှိခဲ့တယ်။ သပိတ်ထဲမှာ အမြဲတက်ကြွနေတဲ့ ကျမသူကတော့ အားပေးပါတယ်။ CDM က အစိုးရ ယန္တယားလည်ပတ်မရအောင် လုပ်နိုင်တာတဲ့။ သူတို့ သပိတ်မှောက် ဆန္ဒပြနေတာက CDM တွေအတွက် ရှေ့တန်းက ခံပေးနေတာတဲ့။ ဒီလိုနဲ့ အားတွေ ပြန်တက်ခဲ့ရတယ်။ 

ရက်တွေကြာလာတဲ့ အခါ သပိတ်တွေလည်း ဖြိုခွဲခံရသလို ကျမတို့လည်း နေတဲ့နေရာ မလုံခြုံလို့ နောက်တစ်နေရာ ပြောင်းခဲ့ရပြန်တယ်။ အချို့ကတော့ Non CDM ပြန်ဖြစ်သွားပြီး ရုံးပြန်သွားကြတယ်။ ကျမ နဲ့ သူငယ်ချင်း သုံးယောက်ကတော့ အဆုံးထိ တိုက်မယ် ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်ချက် ခိုင်ခိုင်မာမာ ချပြီးသား။ 

တစ်ဖက်မှာလည်း အရမ်းရင်းရင်းနှီးနှီး ချစ်ခင်လေးစားရတဲ့သူတွေ နဲ့ ဆက်ဆံရေးတွေ ပျက်စီးခဲ့ရတယ်။ ဓမ္မ နဲ့ အဓမ္မ ကြားမှာ ကြားနေလို့မှ မရတာ။ အမှန်တရားဘက် မရပ်နိုင်တဲ့ သူတွေကို ဘယ်လိုမှ ပေါင်းလို့သင်းလို့ မရတော့ဘူး။ အပြစ်မဲ့ ပြည်သူတွေ အသတ်ခံရတာမှာ ရုံးတက်နေတဲ့ သူတွေဟာ အသံတိတ်နေတဲ့ လူသတ်သမားတွေပဲ။ သူတို့ကို စက်ဆုတ်ရွှံရှာတဲ့ အထိ ဖြစ်မိတယ်။ ကျမ အပေါ်အရမ်းကောင်းတဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းကိုတောင် အမှန်တရားဘက် မရပ်တည်တော့တဲ့အခါ ကျမ ပြတ်ပြတ်သားသားပဲ အဆက်ဖြတ်ပစ်လိုက်တယ်။ 

သင်္ကြန်အပြီးမှာ အဆောင်က CDM တူတူလုပ်တဲ့သူတွေထဲ ကျမတို့ လေးယောက်ပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ သုံးယောက်က အဝေးနယ်ကို ပြန်သွားကြတဲ့အခါ ကျမတစ်ယောက်တည်း ကျန်လို့ နေရာ ထပ်ပြောင်းခဲ့ရတယ်။ ချော့တစ်လှည့် ခြောက်တစ်လှည့်နဲ့ ကျမဆီ ဖုန်းဆက်လိုက် စာတိုတွေ ပို့လိုက် စည်းရုံးနေကြလို့ ကျမ ဖုန်းsim card တောင်လဲကိုင်ခဲ့ရတယ်။ ရုံးပြန်တက်နေတဲ့ တစ်ယောက်ဆို ရာထူးတိုးစာမေးပွဲ ဖြေဖို့ ကျမနေခဲ့တဲ့ အခန်း စာလာကျက်ချင်တယ်တောင် ပြောသေး။ ဘယ်လောက် မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်သလဲ။ အပြစ်မရှိတဲ့ ကလေးတွေတောင် ပစ်သတ်ခံနေရတဲ့ အချိန်မှာ ဘယ်လိုနှလုံးသားမျိုးနဲ့ အတ္တကြီးကြတာလဲ။ 

ကျမ အိမ်ပြန်လို့လည်း မရဘူး။ လုံခြုံတဲ့နေရာမှာနေရင်း တစ်ခါတစ်လေ စိတ်အားငယ်မိပေမဲ့ အလျှော့မပေးဖို့ သံဓိဌာန် ခိုင်ခိုင်မာမာ ချပြီးသားလေ။ ဝန်ထမ်းတွေကို အလုပ်က ယာယီရပ်ဆိုင်းတဲ့ စာတွေ ထွက်လာတော့ အခြားနယ်ပယ်က အထုတ်ခံရတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ အတွက် ဂုဏ်ယူရတယ် ။ အရင်က ဖာသိဖာသာ နေပေမဲ့ သူတို့နဲ့ ရင်ဘတ်ချင်း နီးသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ 

ကြားထဲ တစ်ဌာနထဲ တူတူလုပ်တဲ့ အစ်မ က သူ့ဇာတိ ကလေးမြို့ ပြန်သွားတာ ကနေ အိန္ဒိယဘက်ထွက်ပြေးလိုက်ရတယ်တဲ့။ သူ့မှာ ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့။ ဝမ်းနည်းဒေါသတွေဟာ ငိုရုံပဲ ကျမ တတ်နိုင်ခဲ့တယ်။ 

နောက်ဆုံးတော့ အလုပ်ထုတ်စာဟာ ကျမဆီ ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီလေ။ ဝမ်းသာလိုက်တာဆိုတာ။ ခုတော့ ကျမ အိမ် ကျမ ပြန်လို့ရပြီထင်ပါ့။ ကျမ မိဘတွေကလည်း ကျမ ကို ဂုဏ်ယူစွာ ကြိုဆိုနေမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ ကျမချစ်တဲ့ အစ်ကိုကတော့ အိမ်မှာ ရှိမနေဘူး။ သူက ဝရန်းပြေး ဖြစ်နေရတယ်။ အဆောင်က ပစ္စည်းအချို့ နဲ့ ကျမ မြတ်နိုးတဲ့ စာအုပ်တွေတော့ သွားယူဖို့ မစဥ်းစားရသေးဘူး။ 

ကျမ CDM အောင်မြင်ခဲ့တယ်။ အဆုံးထိ တိုက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ တိုက်ပွဲဟာ မပြီးသေးဘူး။ ကျမ တတ်နိုင်တဲ့ အပိုင်းက ကျမ ဆက်တိုက်မယ်။ အနည်းဆုံး စစ်တပ်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ စီးပွားရေးတွေ အားမပေးဘူး။ ဘာအခွန်မှ မဆောင်ဘူး။ ဒါလည်း CDM ဆက်လုပ်တာပဲလေ။ 

မဝေးတော့တဲ့ အနာဂတ်မှာ ကျမတို့ နိုင်မှာပါ။ နိုင်မယ်လို့လည်း ယုံကြည်တယ် ။ နိုင်ကို နိုင်ရမယ်။

လောလောဆယ် အလုပ်မရှိ ဝင်ငွေမရှိတဲ့ ကျမ ကိုယ့် အနာဂတ် ကို ကိုယ် မစဥ်းစားနိုင်သေးဘူး။ စစ်အာဏာရှင်တွေ ပြုတ်ကျလို့ ဝန်ထမ်း ပြန်ဖြစ်ရင်တောင် ခု ရုံးတက်နေတဲ့ လူတွေ ရုံးမှာ ရှိနေသေးရင် ကျမ အလုပ်ပြန်လုပ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ အသံတိတ် လူသတ်ကောင်တွေကို အရင်က ချစ်ခဲ့ လေးစားခဲ့တာ ဘာမှ မရှိတော့ဘဲ သူတို့နဲ့ မျက်နှာခြင်း မဆိုင်ချင်လောက်အောင် ဖြစ်နေပြီ။

ခုတော့ ပျောက်ကြားသပိတ်တွေ လိုက်နေတဲ့ ကျမသူ ကို ကျမ စာမေးပွဲအောင်တဲ့ အကြောင်း ပြောပြလိုက်ပါဦးမယ်။ သူလည်း တော်တော် ဝမ်းသာသွားမှာပေါ့။

( နေရာတစ်ခုရဖို့ အရမ်းကြိုးစားခဲ့ပြီးမှ အဆုံးထိ CDM လုပ်ကာ အလုပ်မှ ထုတ်ပယ်ခြင်းခံရသူ နယ်ပယ်အသီးသီးမှ ဝန်ထမ်းများအား လေးစားစွာ ဦးညွှတ်လျက်) 

- ကိုဇေ

၁၇၀၅၂၀၂၁

ကျနော် ရောက်ဖူးတဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံများ

ဘဝမှာ ရုပ်ရှင်ရုံသွားပြီး ရုပ်ရှင်များများစားစား မကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး။ အဲဒီတော့ ရောက်ဖူးတဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံတွေမှာ ကြည့်ဖူးတဲ့ ရုပ်ရှင်ကားတွေက မှတ်မိနေတယ်။ လက်ချိုးရေလို့ ရခဲ့တာကို။

            ရုပ်ရှင်ရုံတွေဆီ မသွားခင် အရင်ဆုံး ကလေးဘဝ ရပ်ကွက်ထဲက ဗွီဒီယိုရုံလေးကို အရင်ဆုံး အမှတ်ရမိတယ်။ ပိုင်ရှင်က ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် မိဘတွေ။ ကျနော့ကို ဘယ်တော့မှ ပိုက်ဆံမယူဘူး။ တစ်နေ့ကို သုံးပွဲပြတယ်။ နေ့လည်ပွဲက ဗမာကား၊ ရပ်ကွက်ထဲက မိန်းမကြီးတွေများတယ်။ ညနေ ခြောက်နာရီက အက်ရှင်ကားတွေပြတယ်၊ ကျနော်တို့ ကလေးတွေများတယ်ပေါ့။ အဲ ည ရှစ်နာရီပြတဲ့ ကားကတော့ ကိုကိုကာလသားတွေ အတွက်ပေါ့။ ကျနော့်သူငယ်ချင်း အစ်ကိုရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ကြည့်ကြတာပေါ့။ ကျနော်တို့ ကလေးတွေကို အထဲပေးမဝင်ဘူး။ ကျနော့် သူငယ်ချင်း အပေါက်မှာ စောင့်ပိုက်ဆံကောက်တဲ့ အခါမျိုးကြုံရင် ကျနော်တို့ကို ရုံထဲ ပေးသွင်းတယ်။ အာ့တုန်းက ကလေးမို့ ဘာမှ နားမလည်ပါဘူး။ နိုင်ငံခြားမှာ အိပ်ယာဝင်ရင် မင်းသား မင်းသမီး ဘာလို့ အဝတ်တွေ ချွတ်ကြသလဲပေါ့။ အိုက်လို့လား ဘာလား တွေးမိခဲ့သေး…။

            ရုပ်ရှင်ရုံတွေဆီ အသွားအများဆုံးက အလယ်တန်း ကျောင်းသားဘဝမှာပဲ။ တစ်နှစ်တစ်ခါလောက်တော့ ရောက်လို့ အများဆုံးလို့ပြောရတာ။ မူလတန်းတုန်းက ရုပ်ရှင်ရုံမရောက်ဖူးခဲ့ဘူးလေ။ ပထမဆုံး ရောက်ဖြစ်တဲ့ အခေါက်က ဝီဇယရုံပေါ့။ ဗားဂရာလမ်း နဲ့ ဦးဝိစာရလမ်း ထောင့်က ခုတော့ ဝီဇယကွန်ဒိုနေရာပေါ့။ မိသားစု နဲ့ရောက်ဖြစ်တာ။ အာ့တုန်းက ကြည့်တဲ့ကားက Mom ဆိုတဲ့ကုလားကား။ မင်းသမီးက အသတ်ခံရပြီး ကျန်ခဲ့တဲ့ သူ့ကလေးကို ဝိဉာဏ်ဘဝကနေ လိုက်စောင့်လျှောက်တာ။

            နောက်တစ်ခေါက်ရောက်တာက ဆန်းသီရိရုံမှာ။ အာ့တုန်းက မြေနီကုန်း ပွိုင့်လေးဘက်မှာ ရုပ်ရှင်ရုံ တစ်ဖက် တစ်ရုံနဲ့ လေးရုံရှိတာ။ ဆန်းသီရိ၊ ရွှေမန်း နောက်နှစ်ရုံက နာမည်တောင် မေ့ပြီ။ ဆန်းသီရိက အက်ရှင်ကားတွေပြတယ်။ ပထမ အခေါက်ကြည့်တဲ့ကားက Hero Of Tomorrow ဆိုတဲ့ ဟောင်ကောင်အက်ရှင်ကား။ တစ်ကားလုံးပစ်ခတ်သတ်ဖြတ်နေတာ။ မင်းသားမင်းသမီး အကုန်သေတဲ့ကား။ မင်းသမီးကို လူဆိုးတွေက မုဒိန်းဝိုင်းကျင့်လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သတ်သေသွားတယ်။ မင်းသားက နောက်ဆုံးခန်းမှာ လူဆိုးခေါင်းဆောင်ကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားတယ်။ ရဲတွေက မင်းသားကို သေနတ်နဲ့ ဝိုင်းချိန်ထားတယ်။ လူဆိုးခေါင်းဆောင်ကို မပစ်နဲ့ပေါ့။ မင်းသားက ပစ်လိုက်တော့ ရဲတွေကလည်း မင်းသားကို ဝိုင်းပစ်တယ်။ စာတန်းထိုးတဲ့အထိ သေနတ်သံက မဆုံးဘူး။ နောက်ခရီးသွားတော့ အဝေးပြေးကားပေါ်မှာ အာ့ဇာတ်သိမ်းခန်း ခိုးချထားတဲ့ ဗမာပေါကားတောင် ကားပေါ်က ခုန်ချလို့မရလို့ ကြည့်ဖူးလိုက်သေးတယ်။

            ဆန်းသီရိကိုထပ်ရောက်တော့လည်း ဟောင်ကောင်အက်ရှင်ကားပဲ။ ကားနာမည်တော့ မေ့သွားပြီ။ ဇာတ်သိမ်းခန်းမှာ မင်းသမီးက သေမလိုနဲ့ မင်းသားကအနားမှာ လက်ကိုကိုင် ငိုနေတုန်း လက်ကလေးက လှုပ်လာတာနဲ့ ဇာတ်သိမ်းသွားတာ။ နောက်တော်တော်ကြီးလို့ ဆန်းသီရိ ရုပ်ရှင်ရုံလည်း မရှိတော့မှ အဲဒီရုပ်ရှင်ရုံမှာ ပြတဲ့ရုပ်ရှင်အပြင် ကိုယ်တိုင် ငါးရာနဲ့ သရုပ်ဆောင်လို့ရတဲ့ ကိစ္စတွေရှိမှန်း သိရတာ။ ရုပ်ရှင်ရုံအနားမှာ ကောင်မလေးတွေရှိတယ်တဲ့။ တစ်ခါခေါ် ငါးရာ နဲ့ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ လူရှင်းတဲ့နေရာမှာ Blow Job ပေးတယ်ဆိုတာကိုပေါ့။

            မေမြို့က အမေ့သူငယ်ချင်း အိမ်လာလည်တော့ နဝဒေးရုပ်ရှင်ရုံ အဖော်လိုက်သွားပေးဘူးတယ်။ ပြတဲ့ကားက ဝေလည်းမွှေးကြွေလည်းမွှေး ။ ကျော်ဟိန်း နဲ့ ဒွေး ပါတဲ့ စစ်ကား။ အဖေက တပ်ကြပ်ကြီး သားက ဗိုလ်ကြီး ။ အဖေက သားမှန်း သိပေမဲ့ သားကအဖေမှန်း နောက်ဆုံး ကျော်ဟိန်းတိုက်ပွဲကျမှ အိတ်ထဲက ဓာတ်ပုံမြင်ပြီးသိတာ။ ခပ်ပေါပေါပါပဲ။ အမေ့သူငယ်ချင်းက ကျော်ဟိန်းဖန်ကို။ ကျနော်တော့ သူတို့တူဝရီးနှစ်ယောက်လုံး မကြိုက်ဘူး။ အရမ်းပလီတယ်လို့ ခံစားရလို့။ အဲဒီကားက ရုပ်ရှင်ရုံမှာ ခုချိန်ထိ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ ပထမဆုံး နဲ့ တစ်ကားတည်းသော ကြည့်ဖူးထားတဲ့ ဗမာကားပဲ။ ဇာဏ်ခီ တို့ ခရစ်တီးနားခီ တို့ကားတွေရော မီရော ကိုပါ သွားမကြည့်ဖူးသေးဘူး။ ကျနော့်သူငယ်ချင်း လင်းခါး ရဲ့ ရေသေအိုင် နဲ့ စိုးထိုက် ရဲ့ မြေစာပင် ဝတ္ထုတွေတော့ ရုပ်ရှင်ရိုက်ဖို့ ရောင်းထားရတယ်။ အဲဒါရုံတင်ရင်တော့ သွားကြည့်ဖြစ်မလား မသိသေးပါဘူး။

            နောက် ပပဝင်းရုံမှာ နှစ်ခါပြန် ကြည့်ဖူးတဲ့ကား Ghost ပေါ့။ နှစ်ခါလုံး ကျောင်းပြေးပြီး ကြည့်ဖြစ်တာ။ အဲဒီကားက အော်စကာတော်တော်များများရသွားတယ်လေ။ အခွေငှားပီးလည်း ထပ်ကြည့်ဖူးသလို Channel Myanmar က တင်ပေးတုန်းကလည်း ပြန်ကြည့်ဖြစ်သေးတယ်။ ရုံမှာတော့ ဆင်ဆာ တစ်ခန်းဖြတ်ထားတာပေါ့။ မင်းသမီး အိုးလုပ်နေတုန်း မင်းသားကနောက်ကရောက်လာတဲ့ အခန်းကို။ မင်းသားကတော့ သေသွားတာကြာပီ။ မင်းသမီးက ဒမ်မီမိုးပေါ့။ သူငယ်ချင်းက သစ္စာဖောက်ပီး မင်းသားကို သတ်ပစ်တာ၊ မင်းသားက ဝိဉာဏ်ဘဝကနေ မင်းသမီးကို လိုက်စောင့်လျှောက်တာပေါ့။ သိပ်တော့ မရေရာတော့ဘူး။ ပပဝင်းရုံလည်း အဲဒီကားတင်ပီးရော ရုံလည်းဖျက်ရောထင်တယ်။ ပပဝင်း နဲ့ ဂုဏ် ရုပ်ရှင်ရုံ နှစ်ရုံက နေပြီးတော့ Traders Hotel ဖြစ်သွားပြီး ခုဆို Sule Shangri-La ဆိုပီး နာမည်တောင် ထပ်ပြောင်းသွားပြီ။

            ၉ တန်းနှစ်မှာ သမ္မတ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ Dragon Heart ဆိုတဲ့ ကား သွားကြည့်ဖြစ်တယ်။ သောကြာ်နေ့ တင်တဲ့ကားကို စနေနေ့ မှာသွားကြည့်တာလေ။ စုစုပေါင်း ခြောက်ယောက်ပေါ့။ လက်မှတ်က ကြိုမဝယ်ထားမိတော့ မှောင်ခိုနဲ့တိုးသွားတယ်။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ရှေ့ဆုံးက ဈေးအပေါဆုံး ငါးဆယ်တန်းကို ခုနစ်ဆယ့်ငါးကျပ်လား မသိပေးကြည့်ခဲ့ရတယ်။ မော့ပီးကြည့်ရလို့ ခေါင်းညောင်းလိုက်တာဆိုတာ။ ဇာတ်ကားက နဂါးကြီးက သူ့နှလုံးသား တစ်ဝက်ကို လူဆိုးဆီထည့်ထားပေးမိတာ။ နောက်ဆုံး လူဆိုးသေဖို့ နဂါးကြီးကပါ လိုက်သေပေးလိုက်ရတာ။ အခွေနဲ့ တစ်ခါပြန်ကြည့်ဖူးလိုက်သေးတယ်။

            ရုံရောက်ပြီး ရုပ်ရှင်မကြည့်ဖြစ်လိုက်တာ တစ်ခါရှိသေးတယ်။ ကိုးတန်းစာမေးပွဲ ဖြေပီးတဲ့နေ့ စကော့ဈေးဂုံးတံတားကို နဝဒေးလမ်းဘက်ကအတက်နား မှာ Pretty Mermaid ဆိုတဲ့ Bar တစ်ခုရှိတယ်။ အဲဒီမှာ သောက်ပြီး မင်္ဂလာရုံမှာ ရုပ်ရှင်ကြည့်မယ်ဆို သွားတာ၊ လက်မှတ်ဝယ်ပြီးကာမှ ပါလာတဲ့ တစ်ကောင်က ပလတ်ကျွတ်နေလို့ ပါးတွေနားတွေရိုက်ပြီး ရပ်ကွက်ထဲ ပြန်ခေါ်ခဲ့ရတာ။ အဲဒီ မင်္ဂလာဆိုတဲ့ ရုံလည်း ခုထိ တစ်ခါမှ မရောက်ဖူးသေးပါဘူးလေ။  

            ဆယ်တန်း ဖြေပြီးစ နာမည်ကြီး Titanic ရုံတင်တော့ ရှေ့ဆောင်မှာ သွားကြည့်ဖြစ်သေးတယ်။ တစ်ကယ်က ရုံမတင်ခင်ကတည်းက အခွေကြည့်ပြီးသား။ သူငယ်ချင်းတွေခေါ်လို့ လိုက်သွားဖြစ်တာ။ အဲတုန်းက ကင်မရာ ပါသွားပီး ကလိနေလို့  ဓာတ်ပုံမရိုက်ရဘူးဆိုပြီး လုံခြုံရေးနဲ့တောင် ပြဿနာ ဖြစ်လိုက်သေးတယ်။ မန်နေဂျာဆိုလားမသိရောက်လာမှ ကလေးတွေပါဆိုပြီး လျှော်ပေးသွားလို့။ အခွေကြည့်ပြီးသား ရုပ်ရှင်ကို ပန်းချီဆွဲတဲ့အခန်း နဲ့ ကားပေါ်က အခန်း ဆင်ဆာ ဖြတ်ထားတော့ ဟာတာတာပေါ့။

            ရှေ့ဆောင်နဲ့တော့ အကျိုးပေးတယ်။ ၂၀၀၀ ဝန်းကျင်လောက် Hollow Man ဆိုတဲ့ကား ရုံတင်တော့လည်း သွားကြည့်ဖြစ်သေးတယ်။ အခွေကြည့်ပီးသားကား။ အာ့လိုပဲ သူငယ်ချင်းခေါ်လို့ပါသွားတာပဲ။ ဘာမှ မဟုတ်တဲ့အခန်းလေးတွေတောင် ဆင်ဆာဖြတ်တာတော့ သဘောမကျ။

            ရုပ်ရှင်ရုံတွေနဲ့ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုကျော်လောက် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားပီး ၂၀၁၃ ခုနှစ်ထဲ ပြန်ရောက်တော့လည်း ရှေ့ဆောင်၊ အဲဒီတုန်းက ခေါ်သွားတာက သဘောကျနေတဲ့ ကောင်မလေး၊ ခွက်ရှ်နေတယ်ပဲ ပြောပါတော့။ သူက ၄ ယောက်စာ လက်မှတ်ဝယ်ထားပြီးသားကို သူနဲ့ သူ့အဆောင်က ညီမလေး နှစ်ယောက်ပဲ ကြည့်ဖြစ်တော့လို့ ဆိုပြီး လိုက်မလား ခေါ်တာနဲ့ ပျော်ပြီး လိုက်သွားတာ။ ထိုင်းသရဲကားလား မလေးသရဲကားလားတောင် မသိလိုက်ပါဘူး။ ရုပ်ရှင်ထဲက သရဲက မကြောက်ရဘူး။ ရုံထဲမှာ လန့်လန့်အော်တဲ့ အသံတွေက လန့်နေရတာ။ အော်လိုက်တာ စူးစူးဝါးဝါးတွေ။ ပြီးတော့ အာ့အချိန်မှာ ဖုန်းတွေကိုင်ကုန်ကျပြီ။ ရုံထဲမှာ ဖုန်း Screen က အလင်းရောင်က တော်တော်အနှောက်အယှက် ဖြစ်တယ်လေ။ အာ့ကောင်မလေးလည်း ခုတော့ ကလေးတစ်ယောက်တောင် ရသွားပါပြီလေ။

            ၂၀၁၆ ထဲမှာတော့ ရုပ်ရှင်ကို နေပြည်တော်ရုံထဲ အတွဲခုံကနေ ထိုင်ကြည့်ဖူးခဲ့တယ်။ အာ့တုန်းက ဘာကားပြလို့ ဘယ်လိုပြီးသွားမှန်းတောင် မမှတ်မိတော့ဘူး။ နေကြာစေ့ ခွာပြီး လက်မသုံးပဲ ခွံ့ပဲကျွေးနေတာကို။

            ၂၀၁၆ စက်တင်ဘာ ထဲ ရုပ်ရှင်ရုံမှာ မဟုတ်ဘဲ ရုပ်ရှင်တစ်ကား သွားကြည့်ဖြစ်သေးတယ်။ The Yangon Gallery က လုပ်တဲ့ ဝင်းဖေနဲ့အတူ ရုပ်ရှင်ကြည့်ခြင်းဆိုတဲ့ အစီအစဉ်မှာ Rashomon ဆိုတဲ့ ဂျပန်ရုပ်ရှင် သွားကြည့်ဖြစ်တာ ။ ရုပ်ရှင်ပြပြီး ရုပ်ရှင်နဲ့ ပတ်သတ်တာကို ဆရာဝင်းဖေက ဆွေးနွေးတဲ့ အစီအစဉ်ပါ ပါတာပေါ့။

            ၂၀၁၈ ထဲမှာထင်တယ်။ ကိုမောင်ဒေး၊ ကိုမိုးစက် တို့လုပ်တဲ့ The Sick Projector ဆိုတဲ့ Project မှာ ရုပ်ရှင် သွားသွားကြည့်ဖြစ်တယ်။ နှစ်ပတ်တစ်ကြိမ် စနေနေ့မှာ ရေကျော်က ကိုမိုးစက်အလုပ်လားမသိ တိုက်ခန်းမှာ ပြတာ၊ ရုပ်ရှင်ပြပြီးရင် ရုပ်ရှင်အကြောင်းဆွေးနွေးရင်းနဲ့ ညဆို အဖွဲ့လိုက် ဘီယာဆိုင် ရောက်ရောက်သွားကြတာ။ လူက ဆယ်ယောက်မကျော်ပါဘူး။ မှတ်မှတ်ရရ လူအများဆုံးက Kurt Cobain ရဲ့ Documentary ဖြစ်တဲ့ Kurt Cobain: Montage of Heck ဆိုတဲ့ ရုပ်ရှင်မှာပြတဲ့နေ့မှာ ဆယ့်ငါးယောက်လောက် ဖြစ်သွားတယ်။ အဲဒီတုန်းက ငါးကား ခြောက်ကားလောက် သွားကြည့်ဖြစ်တယ်။

            အဲဒီနောက် Freedom Film Festival ဖြစ်ဖြစ် European Film Festival ဖြစ်ဖြစ် သွားကြည့်မယ်ဆိုပြီး စိတ်ကမှန်းထားပေမဲ့ ၀ဇီရာရုံရော နေပြည်တော်ရုံရော Gothe Institute ရောပါ တစ်ခါမှ မရောက်ဖြစ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီဘက်နှစ်တွေမှာ ရုပ်ရှင်တွေ ပိုပိုကြည့်ဖြစ်လာတယ်။ Channel Myanmar လို စာတန်းလည်းထိုးပြီးသား Free ရတဲ့ ဆိုက်တွေကနေ ဒေါင်းပြီးတော့ပေါ့။ ဒေါင်းပြီး မကြည့်ရသေးတဲ့ ကားတွေလည်း အများကြီးပဲ။ များသောအားဖြင့်တော့ ကိုယ်စိတ်ချတဲ့ လက်ငါးချောင်းအတွင်းသော လူအနဲစု ညွှန်းတဲ့ကားဆို ကြည့်ဖြစ်တာများပါတယ်။ ရုံမှာ အရမ်းကြည့်ဖူးချင်တဲ့ကားကတော့ ဥရောပက ရုံတွေမှာ တင်ပြီး ဆုတွေရထားတဲ့ မြန်မာကားတစ်ကားပဲ။ ဒါရိုက်တာ သည်မော်နိုင် ရိုက်ကူးတဲ့ The Monk ဆိုတဲ့ကား။ အခွေတော့ ကြည့်ဖူးထားတယ်။

            ရုပ်ရှင်ရုံတွေ ဆီ ဘယ်တော့မှ ပြန်ရောက်ဖြစ်မည် မသိပေမဲ့ ရုပ်ရှင်တွေကတော့ ဆက်ကြည့်နေဦးမှာပါ။ ဘဝဆိုတာ ရုပ်ရှင်လို The End နေရာမှာ ပြီးချင်မှ ပြီးတာလေ။ မင်းသားနဲ့ မင်းသမီး ညားလို့ ရုပ်ရှင်ဟာ ပြီးသွားပေမဲ့ တစ်ကယ့်လက်တွေ့ဘဝမှာတော့ အာ့အချိန်မှ ဇာတ်လမ်းက စမှာလေ။ ဘဝ ကို ရုပ်ရှင်အဖြစ် တင်စားပြီး ရေးထားဖူးတာလေးနဲ့ပဲ ဒီစာစု အဆုံးသတ်လိုက်တယ်။

ရုပ်ရှင်

Happy Ending ဆိုတာ
ဘယ်တော့မှ မရှိခဲ့ဖူးသလို
မင်းသား နဲ့ မင်းသမီး
ညားပြီးမှပဲ
ဇာတ်လမ်းဟာ အစပြုတယ်
စစခြင်းတော့ Drama တွေချိုးမှာပေါ့
ပြီးတေ့ာ Adventure ဖြစ်ချင်ဖြစ်
ဒါမှမဟုတ်လည်း
ရိုလွန်းတဲ့ Romance ခန်းမှာ
Action ခန်းတွေ
ဘယ်ကနေ ရောက်လာတာလည်း
စစ်ဆန့်ကျင်ရေးလား
စစ်ပွဲအားပေးလား
စစ်ကို ဇာတ်ညွှန်းဘယ်လိုရေးခဲ့လည်း
Historical ဖြစ်ပြီလား
မဟုတ်ဘူး psycho တွေ ထဖောက်တာ
ဒါဟာ Sci-Fi တွေ...
စိတ်ကူးယဥ်နေရင်းနဲ့
အနာဂတ်မှာ တစ်ကယ် ဖြစ်လာမှာ
Comedy တွေမှာ ရယ်နေတုန်း
Horror ဟာ မမျှော်လင့်ဘဲ ရောက်လာ
ရယ်နေရင်း ကြောက်လာရ
ရယ်နေရင်း စိုးထိတ်ရ
ရယ်နေရင်း စွန့်စားရ
စိုးထိတ် စွန့်စား ကြောက်လန့် ရင်းလည်း
ချစ် ချစ် လာရ
နောက်ဆုံးဇာတ်ညွှန်းအတိုင်း
ဖြစ်မလာတဲ့အခါ
ဒါရိုက်တာ ကိုယ်တိုင်
ရုပ်ရှင်ထဲ ခုန်ချ...

စိတ်ဒုက္ခကို အရသာခံလိုလျှင်
ရုပ်ရှင် ကြည့်ပါ ။     ။


- ကိုဇေ

.

.

ကိုဇေ

06042020 @ 1:37PM

ရုပ်ရှင်

Happy Ending ဆိုတာ
ဘယ်တော့မှ မရှိခဲ့ဖူးသလို
မင်းသား နဲ့ မင်းသမီး
ညားပြီးမှပဲ
ဇာတ်လမ်းဟာ အစပြုတယ်
စစခြင်းတော့ Drama တွေချိုးမှာပေါ့
ပြီးတေ့ာ Adventure ဖြစ်ချင်ဖြစ်
ဒါမှမဟုတ်လည်း
ရိုလွန်းတဲ့ Romance ခန်းမှာ
Action ခန်းတွေ
ဘယ်ကနေ ရောက်လာတာလည်း
စစ်ဆန့်ကျင်ရေးလား
စစ်ပွဲအားပေးလား
စစ်ကို ဇာတ်ညွှန်းဘယ်လိုရေးခဲ့လည်း
Historical ဖြစ်ပြီလား
မဟုတ်ဘူး psycho တွေ ထဖောက်တာ
ဒါဟာ Sci-Fi တွေ...
စိတ်ကူးယဥ်နေရင်းနဲ့
အနာဂတ်မှာ တစ်ကယ် ဖြစ်လာမှာ
Comedy တွေမှာ ရယ်နေတုန်း
Horror ဟာ မမျှော်လင့်ဘဲ ရောက်လာ
ရယ်နေရင်း ကြောက်လာရ
ရယ်နေရင်း စိုးထိတ်ရ
ရယ်နေရင်း စွန့်စားရ
စိုးထိတ် စွန့်စား ကြောက်လန့် ရင်းလည်း
ချစ် ချစ် လာရ
နောက်ဆုံးဇာတ်ညွှန်းအတိုင်း
ဖြစ်မလာတဲ့အခါ
ဒါရိုက်တာ ကိုယ်တိုင်
ရုပ်ရှင်ထဲ ခုန်ချ...

စိတ်ဒုက္ခကို အရသာခံလိုလျှင်
ရုပ်ရှင် ကြည့်ပါ ။     ။

.
- ကိုဇေ
09032020 @ 9:58AM

လက္နက္ကုန္သည္

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလိုမရွိ

ကမၻာၾကီးၿငိမ္းခ်မ္းရင္

က်ဳပ္ဒုကၡေရာက္မယ္

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဟာ

က်ဳပ္ရဲ႕ အဓိကရန္သူ

စစ္ပြဲေတြၿဖစ္ဖုိ႔လိုတယ္

သူတို႔ေတြ စစ္တိုက္ေနဖို႔လိုတယ္

ဘာသာေရးေၾကာင့္ၿဖစ္ၿဖစ္

ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ၿဖစ္ၿဖစ္

စီးပြားေရးေၾကာင့္ၿဖစ္ၿဖစ္

ဘာသာေရးေၾကာင့္ၿဖစ္ၿဖစ္

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္

စစ္တိုက္ကိုေနရမယ္

ႏွစ္ဖက္စစ္သားေတြလည္း ေသမွာပဲ

အရပ္သားေတြလည္း ေသမွာပဲ

အဲဒါက်ဳပ္အလုပ္မဟုတ္ဘူး

မိန္းမေတြ ကေလးေတြ ေသလို႔

၀မ္းနည္းဖို႔ က်ဳပ္မအားဘူး

သူတို႔ေတြလည္း မအားေအာင္

စစ္တိုက္ေနရတယ္

က်ဳပ္ကေတာ့ စစ္မတိုက္ႏိုင္ဘူး

က်ဳပ္က

လိုခ်င္တာေတြ မရလိုက္တာရယ္

လိုခ်င္တာေတြ ရလိုက္တာရယ္

ႏွစ္ခုလံုးနဲ႔

ဒုကၡေရာက္ေနလို႔။         ။

Ref: Quotes of “Lord Of War” Movie

ကိုေဇ

16052018

တက္တူး

ေပ်ာ္ရႊင္မႈ သို႔မဟုတ္ နာက်င္မႈ

သေကၤတ

မိမိ အေရၿပားေပၚမွာ

တစ္သက္တာစာ…။

အပ္ဟာ စြဲတယ္

အပ္ကို ၾကိဳက္လာမယ္

အပ္ဆိုတာ ယင္းထတယ္။

ေနာင္တ မရေၾကး…။

ကိုေဇ

31072017 at 11:33PM

See You Again, Chester

နာက်င္ၿခင္း အဆင့္ သံုး

ခန္႔မွန္းၾကာခ်ိန္ တစ္မိနစ္ မွ သံုးမိနစ္ အတြင္း

ေစာက္ကြန္ဆာေဗးတစ္ေတြက

ခင္ဗ်ား အရံႈးေပးတာတဲ့…

မဟုတ္ဘူး…

ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို အႏိုင္ပိုင္းတယ္

ခင္ဗ်ား က်ေနာ္တို႔ကို အႏိုင္ပိုင္းတယ္

ခင္ဗ်ား တစ္ကမၻာလံုးကို အႏိုင္ပိုင္းတယ္

But In The End

It Doesn’t Even Matter…

ေရဒီယိုေလး တိတ္သြားတယ္

ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားကတည္းက

နားေသာတဆင္ခဲ့တဲ့

ေရဒီယိုေလး တိတ္သြားတယ္…။

ဒါေပမဲ့

ရင္ထဲမွာ ခင္ဗ်ား ဟစ္ေအာ္ေနဆဲ

နာက်င္စြာ ဟစ္ေအာ္ေနဆဲပဲ…။

အိပ္ေတာ့ ခ်က္စ္တာ….

ခင္ဗ်ားကိုယ္ပိုင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့လမ္းမွာ

ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ပါေတာ့…။

ၿပန္မဆံုခင္ တစ္ေန႔အထိ

ခင္ဗ်ား ဟစ္ေအာ္သံေတြ

က်ေနာ္တို႔ ႏွလံုးသားေတြထဲ

ဆူညံ ေပါက္ ကြဲ ပဲ့ တင္ ထပ္ ေန ဦး မွာ ပါ…။

ကိုေဇ

29072017 at 12:55AM

ရာဇ၀င္မ်ားရဲ႕ ငွက္

စင္သီယာ ေရ...

အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုးေလးဟာ

ဥာဏ္ပညာရယ္ ခ်စ္ၿခင္းတရား နဲ႔

အလင္းဆိုင္ညမွာ

ဒုကၡကိုေဆးထိုးၿပီး

ဗင့္ဆင့္ဗန္ဂိုးတမ္းခ်င္း ကိုဆိုညည္းလို႔

စကားလံုးမရွိတဲ့ေကာင္းကင္ ထဲ

နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား

အစိမ္းေရာင္ရက္စြဲမ်ား

အတၱပံုေဆာင္ခဲမ်ား

တစ္ေန႔စာအလြဲမ်ား

ဟာ

အရင္အတိုင္း သက္ျငိမ္ စြာ

ၾကယ္ေတြစံုတဲ့ည မွာ

ေမွာ္ဆရာအိပ္မက္ ဟာ

ၿမိဳ႕ၿပလေရာင္တမ္းခ်င္း ေအာက္

တစိမ္းဆန္ဆန္ အထီးက်န္...

"ေျခေထာက္ေတြ" ဟာ "လမ္း" ျဖစ္ၿပီး

"ငါ" သည္ "ခရီးဆံုး" ျဖစ္တယ္...တဲ့။

ဘ၀ ဆိုတာ သက္တံလိုပါလား...။       ။

ကိုေဇ

11082017 at 1:05PM

လူမႈကြန္ယက္

မဒိန္းက်င့္ခံရတဲ့

သူငယ္မဟာ

သနားညွာတာမႈရလိုက္ေတာ့မွ

အပ်ိဳရည္ပ်က္ရွာတယ္။           ။

ကိုေဇ

Monday, August 1, 2016 at 10:44PM

ဒုကၡပါပဲ… ၿဖစ္မလာတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြကို သတိရရင္း ငါ့မွာ ၀မ္းနည္းရတယ္လို႔…။

နံနက္ ၇နာရီခြဲ မတိုင္ခင္ ၿမည္လာတဲ့ ႏႈိးစက္သံနဲ႔ အိပ္ယာႏိုးရတာ ၀မ္းနည္းရ။

Good Mornee ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဖုန္းဆီ ခုန္ခ်မလာတဲ့ sms ေတြအတြက္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ရွည္လာတဲ့ ကိုယ့္လက္သည္း ကိုယ့္ဖာသာ ညွပ္ပစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားတိုင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

တီရွပ္အၿဖဴ ေလး ေတြ ၿမင္တိုင္းလည္း တီရွပ္အၿဖဴေလးတစ္ထည္အတြက္ ၀မ္းနည္းရ။

ကမ္ပိန္းတီရွပ္ေလးေတြ ၀တ္မိတိုင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

အဂြယ္ရိုးရဲ႕ မန္စီးတီး ၃ - ၀ ခ်ဲလ္ဆီးပြဲမွာ သြင္းသြားတဲ့ hat trick ဂိုးအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

ၿပည္သူ႔ရင္ၿပင္က ေရပန္းဥယ်ာဥ္ ရဲ႕ အလွမွာလည္း ၀မ္းနည္းရ။

မစားခဲ့ရတဲ့ Frozen Yogurt တစ္ခြက္ အတြက္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ပီဇာ တစ္ပြဲ အတြက္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ကမၻာေအးေစတီ က ငါးကန္မွာ အစာေမွ်ာ္ေနတဲ့ ငါးၾကီးေတြေၾကာင့္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ၿမန္မာ၀တ္စံုေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

မစုၿဖစ္ေသးတဲ့ ဘဏ္စာအုပ္ေလးအေၾကာင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

Handmade postcard ေလး ေမွ်ာ္ေနမိရင္းလည္း ၀မ္းနည္းရ။

တစ္ပတ္ ၂ ရက္ထက္ပို အရက္ေသာက္မိရင္လည္း ၀မ္းနည္းရ။

အိပ္ယာ၀င္ကာနီး Good Night ဆိုတဲ့ စာတိုေလး ခုန္ဆင္းမလာလို႔လည္း ၀မ္းနည္းရ။

ကိုေဇ

20052016 @ 1527

က်ေနာ္ ၾကံဳခဲ့ဖူးေသာ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး

၀ုန္း . . . . ကြ်ီ . . . .

က်ေနာ္ ျပန္သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ ကတၱရာလမ္းမေပၚ ေခြေခြေလး လဲလို့ . . . ။ အတင္းထရပ္ဖို့ျကိုးစားေပမဲ့ . . . ပံုလ်က္သားေလး ျပန္လဲက်သြားတယ္။

ေန့ရက္ ။         ။ 3^rd March 1995

အခ်ိန္  ။         ။ 3:30 PM ၀န္းက်င္

ေနရာ  ။         ။ ျပည္လမ္းမေပၚ ၊ စိန္ရတုခန္းမေရွ့ . . . ။

          အဲ့ဒီတုန္းက နာနတ္ေတာလမ္းက ေျမနီလမ္းေလး။ ၾကံေတာသၤခ်ိဳင္းလဲရွိေသး။ လိုင္းေပါက္ကိုဖ်က္ျပီး စိန္ရတု ေဆာက္ျပီးကာစ။ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ကာလ။ ၇တန္းေျဖထားတဲ့ က်ေနာ္ ညေနဆို စိန္ရတုထဲသြား  ေဘာလံုးကန္ေနၾက။ အဲ့ဒီေန႕က ေဘာလံုးသြားအကန္ ျပည္လမ္းကိုအကူး ဟံသာ၀တီကလာတဲ့ ဟိုင္းလပ္တစ္စီးတိုက္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက မာမာ ( က်ေနာ့္အေမ ) ကိုသြားေခၚတယ္။ တိုက္တဲ့ကားသမားက သူ ့ကားနဲ့ပဲ လွည္းတန္း၊ ေအးျငိမ္းသာေဆးခန္းကို လိုက္ပို႕တယ္။ ဓာတ္္မွန္ရိုက္ၾကည့္ေတာ့ ညာဘက္လက္ေမာင္းအရင္းနဲ႕ ေပါင္အရင္း က်ိဳးသြားတယ္။ ေဆးခန္းက Police case ဆိုေတာ့ သူတို့ဘာမွလုပ္ေပးလို႕မရဖူး။ ေဆးရံုၾကီးသြားပါတဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ ဓာတ္မွန္စာရြက္စာတမ္းေတြယူ ရန္ကုန္ၿပည္သူ႔ေဆးရံုၾကီး လာခဲ့တယ္။

          ေဆးရံုၾကီးေရာက္ေတာ့ ျပင္ပေဆးခန္းက ရိုက္လာတဲ့ ဓာတ္မွန္က တရားမ၀င္ဘူးတဲ့။ ျပန္ရိုက္ရမယ္တဲ့။ ျဖစ္စတုန္းက ေသြးပူေနေပမယ့့္ အဲ့ဒီအခ်ိ္န္မွာ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ နာေနျပီေလ။ အေရးထဲ ရဲကလည္း ဟိုေမးဒီေမးနဲ့ . . . ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကီး ေစာင့္ျပီးမွ ေျပာင္းလဲစရာ အေျဖမရွိတဲ့ ဓာတ္မွန္ ဒုတိယအျကိမ္ ထပ္ရိုက္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။

          လက္ေမာင္းကို ေက်ာက္ပတ္တီးစီးရတယ္။ ေျခေထာက္က ဂဲဆဲြရံုနဲ့ရတယ္တဲ့ ။ (ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အရိုးက က်ိဳးသြားေပမဲ့ ပံုစံမပ်က္ဖူးေလ )

          က်ေနာ့္ကို အေဆာင္ ၅/၆ မွာထားတယ္။ ခုတင္နံပါတ္ ၁၆ . . . ။ အဲ့ဒီတုန္းက ေဆးရံုၾကီး အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ တဘီအျပာနဲ ့ nurse ေတြက သူတို့လုပ္စာ တေလာကလံုး ထိုင္စားေနရတဲ့အတိုင္း အလကားေနရင္း လိုက္ေဟာက္ေနတာ။ လူနာေတြက အပန္းေျဖလာတာမွ မဟုတ္တာ. . . ။ က်ေနာ္ တစ္ခုကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးက က်ေနာ့္ဦးေလးနဲ့ သူငယ္ခ်င္းရင္းၾကီးေတြ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးကိုယ္တိုင္ သူ round လွည့္ခ်ိန္ မဟုတ္ေတာင္ က်ေနာ့္ကို လာလာျကည့္ေနေတာ့ Nurse ထဘီအျပာေတြက က်ေနာ့္ဆို နဲနဲရွိန္ျပီး ဘာမွသိပ္မေျပာရဲဖူး။ ( မွတ္မွတ္ရရ ျခင္ကိုက္လို့ ျခင္ေဆးထြန္းတာကို ထဘီအျပာ Nurseမက ဆရာ၀န္ျကီးက ျခင္ေဆးထြန္းတာ မျကိုက္ဖူးလို့ လာေျပာတာကို ျခင္ကိုက္လို့ထြန္းတာ ၊ သူျကိုက္ဖို့ ထြန္းတာမဟုတ္ဖူးလို့ က်ေနာ္ ျပန္ေျပာေတာ့ သူဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ထြက္သြားတယ္။ )   

          ေဆးရံုမွာ ျမင္ရ ျကားရတာေတြက စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္ကြက္မွမရွိ။ မွတ္မွတ္ရရ မွတ္မိတာ ေဘာလံုးကန္ရင္း ေျခသလံုးရိုး သြင္သြင္က်ိဳးသြားတဲ့ က်ေနာ္နဲ့ရြယ္တူတစ္ေယာက္။ ျပီးေတာ့ ျမင္းကန္ခံရလို့ လက္ေမာင္းရိုးက်ဳိးျပီး အရွိန္နဲ့ ေက်ာက္ျပားနဲ့ ေခါင္းနဲ့ ရိုက္မိလို့ ေခါင္းပါကဲြသြားတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္။

          က်ေနာ့္ခုတင္ ၁၆ ကအေနာက္ေလွကားနဲ့ ကပ္လ်က္။ အေနာက္ေလွကားဆိုတာက ေဆးရံုမွာ လူေသေတြထုက္တဲ့ ေလွကား . . . ။ ၅/၆ ေဆာင္အေပၚထပ္က အေဆာင္ ၁၇/၁၈ . . .  ။ အေထြေထြေရာဂါကုဌာန။ က်ိဳးတဲ့ေနရာကနာေတာ့ ညဆို အိပ္ေဆးေသာက္အိပ္ရတယ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ရင္ အေနာက္ေလွကားက တဂ်ိန္းဂ်ိန္းနဲ့ လွည္းဆဲြခ်သြားတဲ့ အသံ. . .။ တစ္ညကို သံုးေယာက္ အနဲဆံုးပဲ။ ၾကံေတာသခၤ်ိဳင္းနားေန၊ သခၤ်ိဳင္းထဲ ကေလးကတည္းက တူတူပုန္းတမ္း ေသနတ္ပစ္တမ္း ေဆာ့လာေတာ့ သရဲေတြ ဘာေတြ မေၾကာက္ေပမယ့္ လူေတြအရမ္းေသေနတာ ၾကားေနရေတာ့ လန့္မိတယ္။ အဲ့ဒီ ၁၇/၁၈ အေဆာင္ကို စိတ္၀င္စားသြားမိတယ္။

          ေဆးရံုမွာေနရတာ အစစ အရာရာ အဆင္မေျပဘူး။ အဲ့တုန္းက ေဆးရံုၾကီးက အေျခအေနေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ ဒီလိုနဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးရယ္ အရိုးအထူးကု ဆရာ၀န္ၾကီးရယ္နဲ့ ညွိျပီး ေဆးရံုၾကီးကေန လက္မွတ္ထိုး ဆင္းခဲ့တယ္။ တစ္ပါတ္တစ္ခါ အရိုးအထူးကုဆရာ၀န္ ထိုင္တဲ့ေဆးခန္းကို လာျပေပါ့။ ကုန္က်စရိတ္က တူတူေလာက္ပဲ။ စိတ္ေတာ့ သက္သာသြားတာေပါ့။ အေနာက္ေလွကားက အသံေတြအပါေပါ့။ ဒီလိုနဲ့ က်ေနာ္ နဲ့ ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီး ပထမပိုင္းျပီးခဲ့တယ္။

         ( က်ေနာ့္ အေမက ေရွ့ေန ဆိုေတာ့ ကားသမားကို တရားရံုးအေရာက္မခံပဲ ရဲ နဲတင္ ညွိေပးလိုက္တယ္။  ေျခေထာက္ကို ခဲ ရက္သံုးဆယ္၊ လက္ေမာင္း ေက်ာက္ပတ္တီးက ၄၅ ရက္စီးျပီးတဲ့အခါ က်ေနာ္ျပန္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ေျခေထာက္က ေထာ့နဲ့ ေထာ့နဲ့ ေပမဲ့ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ရီရတာ တစ္ခုက တစ္ႏွစ္ေလာက္ လမ္းကူးခါနီး ကားဟြန္းသံ ျကားရင္ လန့္ေနတာ။)

======================

၂၀၀၇- ဇြန္လ . . . ။

          က်ေနာ့္ အိမ္ကပါရမီအိမ္ရာမွာေနတုန္း . . .။ အလုပ္က Grand Royal စက္ရံု လွည္းကူးမွာ။ နံနက္ ၆ ခဲြေလာက္ ဘုရားလမ္း မွတ္တိုင္ကေန ၁၃၅ ေမွာ္ဘီကားေတြ တြယ္စီးျပီး ေထာက္ၾကံ့လမ္းဆံု အထိ သြား။ ေထာက္ၾကံ့ကေန ဖယ္ရီနဲ့ လွည္းကူးသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။

          အဲ့ဒီလမွာ အသက္ရွဴရတာ အဆင္မေျပဘူး။ အသက္ရွဴတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲကေအာင့္တယ္။  ခဏ ခဏ လည္းဖ်ားတယ္။ အဖ်ားကမျကီးဘူး။ 100·F 101·F ပတ္ခ်ာလည္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖ်ားတိုင္း အသက္ရွဴရတာ ခက္လာတယ္။ ဆရာ၀န္က အဆုတ္ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ပါတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ဓါတ္မွန္ရိုက္ျကည့္ျပီး ဆရာ၀န္ကို ျပန္ျပေတာ့ ဆရာ၀န္က က်ေနာ့္ကို ေရာဂါနာမည္ တပ္ေပးတယ္။ Pneumothorus တဲ့။ အဆုတ္ထဲ ေလ၀င္တာတဲ့။ minor case ဆိုေပမယ့္ ေဆးရံုတတ္ operation လုပ္ပါတဲ့။

          ဇူလိုင္လ ပထမပတ္ တစ္ခုေသာစေနေန့  . . . ။ က်ေနာ္ လည္းအသက္ရွဴရတာ အဆင္မေျပတာကလဲြလို့ ေနေကာင္းေန။ မာမာ နဲ့ အတူ shopping ထြက္တယ္ေပါ့။ တစ္လက္စတည္း တစ္မိသားစုလံုးအားကိုးရာ ေရာဂါရွာေဖြေရးက ဆရာ၀န္ၾကီး ဦးသန္းေဆြနဲ့ လည္းျပမယ္ေပါ့။ ေဆးရံုကေနေရွာင္လဲြခ်င္လို့ . . . ။

          က်ေနာ္ နဲ့ မာမာ ေအးေဆး ေစ်းေလွ်ာက္၀ယ္ . . . ။ ေန့လည္က်မွ ဦးသန္းေဆြ ထိုင္တဲ့ မဂိုလမ္း ( ေရႊဘံုသာလမ္း ) က ေနဇာ ေဆးခန္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ၾကီးကို ဓါတ္မွန္ျပေတာ့ သူက က်န္တာဘာမွမစစ္ေတာ့ဖူး ေဆးရံုျကီး သြားပါတဲ့။ သူပဲ ေဆးစာေရးေပးလိုက္တယ္။

          ဒီလိုနဲ့ က်ေနာ္တို့ သားအမိ ရန္ကုန္ေဆးရံုျကီး emergency ကို အူလည္လည္ ေရာက္လာတယ္ေပါ့။ တာ၀န္က်ဆရာ၀န္ကို ဓာတ္မွန္ နဲ့ ဦးသန္းေဆြ ေရးေပးလိုက္တဲ့ ေဆးစာျပေတာ့ သူက တစ္ခါတည္း တြန္းလွည္းေပၚတင္ လိုအပ္တဲ့ ေဆးေတြ၀ယ္ ။ glucose လား မသိ တန္းခ်ိ္တ္။ က်ေနာ္က minor case တဲ့။ က်ေနာ္ ခဲြစိတ္ခန္းမ၀င္ခင္ လူနာႏွစ္ေယာက္ အရင္ထည့္လိုက္တယ္။

          တစ္ေယာက္က သံုးခြဖက္က။ ေျမြကိုက္တာတဲ့။ သံုးဆယ္၀န္းက်င္။ မေန့ညေနက ကိုက္တာ။ အဲ့ဒါ ေညာင္ပင္ေစာင့္နတ္ကိုင္တယ္ ဆိုျပီး နတ္ျပေနလို့ ေဆးရံုအေရာက္ ေနာက္က်ေနတယ္ ဆိုလား … ေနာက္တစ္ေယာက္က ေကာင္မေလး။ အသက္၂၀ ၀န္းက်င္။ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ရင္း ေသြးဆိပ္သင့္တယ္ဆိုလား။

          ညေန ၆ နာရီေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္ ခဲြစိတ္ခန္းေရာက္သြားတယ္။ ခဲြစိတ္ဆရာ၀န္က အဆိုေတာ္ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း အစ္မ။ ေဒါက္တာ ညိဳညိဳသိန္း ။ ေမ့ေဆးမလိုဘဲ ထံုေဆးနဲ့ပဲ ခဲြျဖစ္။ ပက္လက္လွန္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေပၚယံခဲြတာက ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္သေလာက္ပဲ။ ဒါေပမယ့္နံရိုးၾကားကို ( သူတို့ဘာနဲ့ခဲြလဲမသိ ) ေတာ္ေတာ္နာ။ ခဲြျပီးေတာ့ ပိုက္နဲ့ ဗူးတစ္ဗူးက တဲြေလာင္း။

          ျပီးေတာ့ က်ေနာ့္ ကို အေဆာင္ ၁၇/၁၈ ကိုပို့လိုက္တယ္။ ကုတင္မရေသး။ လူနာေတြ ျပည့္ေနလို့။ ဟိုးထိပ္ဆံုးမွာ တြန္းလွည္းနဲ့ပဲထားတာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ shopping ထြက္တာေလ။ ေဆးရံုတတ္ဖို့ ျပင္ဆင္လာတာ မရွိဖူး။ ပါသမွ် ပိုက္ဆံက ခဲြစိတ္ခန္း၀င္တာနဲ့ ကုန္သြားျပီ။ မာမာက ခဲြစိတ္ခန္း မ၀င္ခင္ PCO ဖုန္းကေန က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း၂ ေယာက္ဆီ ဖုန္းဆက္ေခၚျပီးသား။ က်ေနာ္က ၁၇/၁၈ ေဆာင္ ေရာက္တာနဲ့အိမ္ျပန္ ပိုက္ဆံယူမယ္ဆို မာမာကျပန္သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေရာက္မလာေသး။ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္ ထံုေဆးက ျပယ္သြား။ ပထမ ေက်ာထဲက ယားလာတယ္။ ဘယ္ဘက္မွ လွည့္မရ။ ျပီးေတာ့ ခဲြထားတဲ့ေနရာက နာလာတယ္။ တစ္လက္စတည္း က်ေနာ့္ ေရွ့က ခဲြစိတ္ခန္း၀င္သြားတဲ့ ေျမြကိုက္ခံရတဲ့တစ္ေယာက္နဲ့ ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်တဲ့တစ္ေယာက္ ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ ေသသြားတယ္ဆိုတာ ၾကားမိတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ဟာ ကမာၻပ်က္သလိုပဲ။ ဘယ္သူမွ က်ေနာ့ကို ရွိတယ္လို့ မထင္ ၊ ဂရုမစိုက္ ပစ္ထားခဲ့ခ်ိန္ေတြ။

          မာမာထြက္သြားျပီး နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ဘြားေလး ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာတယ္။ သူအနားရွိလာေတာ့ အားရွိတာေပါ့။ ေနာက္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေနမွ မာမာကေရာက္လာတယ္။ ကုတင္လည္း ရတယ္ေပါ့။ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ျပီထင္ ။

          အဲ့ဒီညကေတာ့ အိပ္ေဆးနဲ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့။ ဘြားေလးနဲ့ မာမာ ဘယ္လိုအိပ္သည္မသိ။

          ေနာက္ေန့ နံနက္ နိူးေတာ့ ward ထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမွန္သိ။ ပိုက္ဆံမတတ္နိုင္သူေတြက ၀ရန္တာမွာေရာပဲ။ စစျခင္း အနိတၱာရံုက တရုတ္ၾကီးတစ္ေယာက္။ ပုဂၢလိကေဆးခန္းက ေဆးရံုၾကီးသြားပါဆိုလို့ ေရာက္လာတာ။ ward ထဲေရာက္ရံုရွိ ဆရာ၀န္က စမ္းေတာ့ အသက္မရွိ။ သူ့မိသားစုေတြက ဆရာ၀န္ကို ေသခ်ာစမ္းပါ ဆိုျပီး ျပသနာေတာင္ ၀ိုင္းရွာေသး။ ဆရာ၀န္က ႏွလံုးႏွဳိးစက္ေတြဘာေတြနဲ့ ၾကိုးစားေပး။ ေနာက္ဆံုး ေခါင္းရမ္းလွည့္သြား . . . ။ အ၀တ္ျဖဴနဲ့အုပ္ အေနာက္ေလွကားက တြန္းခ်သြား  . . . ။ ငိုသံေတြ ပြက္ေလာရိုက္။

          ေဟာတျဖဳတ္ ေဟာတျဖဳတ္ နဲ့ ေသျကတာ . . . ။ ၁၇/၁၈ ကအေထြေထြ။ အမ်ားစုက ႏွလံုးေရာဂါ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ေတြ။ ေန့ျမင္ညေပ်ာက္။

          ၁၇/၁၈ မွာ အထူးခန္း ၂ ခန္းရွိ။ ေဆးရံုတတ္ျပီး တစ္ပါတ္ေလာက္အျကာ တစ္ခန္း ရလိုက္တယ္။ တစ္ေန့ကို ၃၀၀၀ လားမသိ ေပးရတယ္ ( ၂၀၀၀ သို့ ၃၀၀၀ အဲ့ထက္မမ်ား )။ နဲနဲေတာ့ ျမင္ရ ၾကားရ သက္သာတာေပါ့။

          က်ေနာ့္ကို မာမာ၊ ဒက္ဒက္၊ ဖိုးငယ္ (က်ေနာ့္ညီ)၊ ဘြားေလး၊ အုပ္စိုး တို့ပဲ တစ္ည ႏွစ္ေယာက္နွဳန္းနဲ့ အလွည့္က်ေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္ ေန့ခင္းဘက္ေတြျဖစ္ျဖစ္ ward ထဲ အဆုတ္က ပိုက္တန္းလန္းနဲ့ ေလ်ွာက္သြားတယ္။ အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္နဲ့ (အရင္က ခုတင္ျခင္းကပ္ရပ္) နဲ့က ခင္တယ္။ သူကေဆးရံုတတ္ေနတာ ၁ လ ေက်ာ္ျပီ။ ႏွလံုးေရာဂါတဲ့။ ပန္ကာေတာင္ ပါေသး။ တစ္နံနက္ သူ့ကို မေတြ့လို့ ေမးျကည့္ေတာ့ ညသန္းေခါင္က ဆံုးသြားတယ္တဲ့။ Shock . . . . . . . . . . . . . .

          က်ေနာ္လဲ တစ္ရက္ ေသျခင္းနဲ့ ၾကံဳလိုက္ရေသး။ အဲဒီိည မာမာတစ္ေယာက္ပဲ ေစာင့္တယ္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အသက္ရွဴမရျဖစ္သြား . . . အလန့္တျကားျဖစ္သြား . . . ။ ခႏၶာကိုယ္က ေသရမွာ ျငင္းဆန္တယ္။ ညဘက္က လက္ေထာက္ဆရာ၀န္ရယ္ ၊ house ဆင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္း ၂ ေယာက္ရယ္။ nurse ေတြရယ္ပဲ ရွိတာ။ အားလံုး က်ေနာ့္ဆီ အလန့္တၾကား ေျပးလာ . . . ။ oxygen ေပးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးရြားတဲ့ အခ်ိန္တိုေလးေပါ့။ လက္ေထာက္ဆရာ၀န္က ဓာတ္မွန္သြားရိုက္ဖို့ေျပာတယ္။ က်ေနာ္၊ မာမာ၊ က်ေနာ့္ကို လွည္းတြန္းေပးတဲ့တစ္ေယာက္ သံုးေယာက္တည္း . . . မေမ့နိုင္စရာ အခ်ိန္ေတြ။ ခုမွ ခဏဆိုေပမဲ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြက သိပ္ကိုၾကာခဲ့ပါတယ္။

          ဓာတ္မွန္ result အရ ပိုက္လဲ ok . . . က်န္တာဘာမွမျဖစ္။ အဲ့ဒီည အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဖူး။

          ေပ်ာ္စရာေတြးျကည့္ရင္ House ဆင္းတဲ့ ဆရာ၀န္ေလာင္းေလးေတြက ညီနဲ့ရြယ္တူ။  85 born, 2001 batch ေတြေလ။ ညီ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေတာင္ ward ခ်င္းမတူေတာင္ သူ့ duty ျပီးရင္ က်ေနာ့္ လာၾကည့္တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဆရာ၀န္မေလာင္းေတြကို စေနာက္။ တစ္ေယာက္နဲ့ေတာင္ အီလိုက္မိေသးတယ္။

          မွတိမိတာတစ္ခုက က်ေနာ့္ အခန္း၀က ကုတင္မွာ ဟိႏၵဴအဖိုးျကီးတစ္ေယာက္။ ေမာတယ္ ၃ခါပဲေအာ္သြားနိုင္တယ္။ ဆရာ၀န္ေရာက္ေတာ့ အသက္မရွိေတာ့။ ၅/၆ မွာ ေနတုန္းကအေၾကာင္း သတိရေသး။

          ေဆးရံုတတ္ျပီး ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ သံုးပတ္အတြင္း ျကာေတာ့ အဆုတ္ကပိုက္ျဖဳရတယ္။ ဒါေပမယ့္ inflection ၀င္လာလို့ ေဆးတစ္ေန့ ႏွစ္ခါသြင္းရမယ္တဲ့။ လက္ဖ်ံမွာ cannula တန္းလန္းနဲ့ေပါ့။ ဒီလိုနဲ့ ေဆးရံုမွာ ဆက္ေနျဖစ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြက ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္တဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့။

          အဆုတ္ကပိုက္ျဖဳတ္ေတာ့ မာမာနဲ့ဒက္ဒက္ကို ညမအိပ္နဲ့လို့မွာျပီး ဖိုးငယ္၊ ဘြားေလး၊ အုပ္စိုးတို့ပဲ တစ္ေယာက္သို့နွစ္ေယာက္လာေစာင့္တယ္။ဘြားေလးလာရင္ည၉နာရီေက်ာ္မွ။ ဂ်ာကင္အျမဲ၀တ္လာတယ္။ ဘြားေလးဂ်ာကင္ထဲမွာ စည္ဘီယာကို ေရသန့္ဗူးနဲ့ထည့္လာတာ သံုးဗူးသို့ေလးဗူး။ ညေသာက္ရမယ့္ေဆးကို ဘီယာနဲ့ေသာက္တာေပါ့။

          က်ေနာ္ေဆးရံုတတ္ေနတုန္း ရုပ္ရွင္မင္းသားေဒြးေသတယ္။ 2007 July တဲ့။ ရက္မမွတ္မိ ။ Copa America final မွာ Brazil က Argentina ကို 4 – 0 နဲ့ နိုင္ ဗိုလ္စဲြတယ္။

          ေဆးရံုမွာအပ်င္းေျပစရာက ညေနဆိုစာအုပ္ငွားတဲ့သူ ဆဲြျခင္းနဲ့ေရာက္လာတာပဲ။ ကာတြန္းေတြမ်ားပါတယ္။ ဒီေန့ငွား ေနာက္ေန့ျပန္သိမ္းတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက နံနက္ေရာက္လာတဲ့ ဂ်ာနယ္ေရာင္းသမား။

          အစားျဖစ္ဆံုက ၁၉ လမ္းထိပ္က ဖက္ထုပ္ေပါင္း။ ညီေတာ္ေမာင္ အျမဲ၀ယ္ေပးေနက်။ က်ေနာ္လဲျကိုက္တယ္။

          က်ေနာ္ကလည္း ငေပြး။ တစ္ညေန ဘြားေလးလာေတာ့ သူ့ဂ်ာကင္ ယူ၀တ္၊ သူ့ကိုအခန္းထဲ ထားခဲ့။ ၁၄ လမ္းထိပ္က အင္တာနက္ဆိုင္မွာ အင္တာနက္သြားသံုးလိုက္ေသး။ (အဲ့တုန္းက facebook မသံုးေသး) gtalk မွာ at Yangon General Hospital ဆိုျပီး Status တင္ေတာ့ online friend ေတြ ေဆးရံုမွာ ဘယ္လို အင္တာနက္သံုးလည္း ၀ိုင္းေမးေသး။ ၁၃ လမ္းအေဆာင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမေတာင္ online ေတြ့ သူ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လိုက္ေသး။

          သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာပါတယ္။ ေရွ့တစ္ေယာက္ယူလာတဲ့ မုန့္၊ အေအးကို ေနာက္တစ္ေယာက္ ဧည္ခံေပါ့။ အီစီကလီ ဆရာ၀န္မေလးလဲေက်ြးေပါ့။

          ဆရာ၀န္က အဲ့ဒီကတည္းက ေဆးလိပ္ပါျဖတ္ခိုင္းတယ္။ အခ်စ္ဆိုတာဘာမွန္းမသိခင္ ၆ တန္းကတည္း ခ်စ္သူေလ ဘယ္ထားနိုင္မွာလဲ။ ေဆးရံုမွာ ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္ခဲ့တယ္။

          ဒီလိုနဲ့ August လဆန္း ေဆးရံုမွာ ၂၈ ရက္ေနအျပီး ေဆးရံုက ဆင္းခဲ့ရတယ္။ Good Bye Ward 17/18 . . . . ။

          ေနာက္ပိုင္း ၂ပတ္တစ္ျကိမ္ ျပင္ပလူနာ ဌာနမွာ လာျပရတယ္။ ၄ခါ ၅ခါ ေလာက္  . . . . ။

          ေဆးရံုတတ္ခဲ့တာ ၁၀ သိန္း၀န္းက်င္ ကုန္ခဲ့တယ္။

======================

ျပီးခဲ့တာေတြက memory recall လုပ္ခ်ိန္ တစ္ကြက္ခ်င္းျပန္ေပၚလာ . . . . ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆးရံုေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္မေရာက္ခ်င္ေတာ့ . . . ။ ေဆးရံုဆိုတာ ေနလို့ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ဖူး။               ။

ကိုေဇ

April 16, 2016 (Friday)

3:30 AM