♫ ♫ အိုပါး ဂန္းနားစတိုင္… ရို႔ ရို႕
♫ ♫ ၀ါကာ ၀ါကာ့ ေအ့ေအ့…
♫ ♫ ကိုၾကီး ေက်ာ္.. ကိုၾကီးေက်ာ္.. ဒို႔ကိုၾကီးေက်ာ္…
♫ ♫ လူလိမ္ လူညာၾကီးေပါ့ကြာ.. အာရႊီးတဲ့
ကို ကို …
ေအာ္ သီတင္းကၽြတ္ၿပီကို…
ဒီအခ်ိန္ဆို အလွဴခံမ႑ပ္ေတြမွာ ဒီလို ဒစ္စကိုေတးသံေတြ အျမဲၾကားရျမဲ… မ႑ပ္ေတြတင္မကပါဘူး…
လွည့္ၿပီးအလွဴခံတဲ့ ကားေတြ၊ ဆိုက္ကားေတြ မွာလည္း ေလာ္စပီကာနဲ႔ ဒစ္စကို ေတးသံေတြဟာ ျမိဳင္လို႔…။
ဒီအခ်ိန္က ကထိန္ရာသီကို…။ ကိုယ္ပထမဆံုး ေလးစားမိတာ တစ္ခုက ကိုယ္တို႔လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သဒၵါ။
ဆိုက္ကားဂိတ္တိုင္းမွာ ကထိန္ရွိသလို၊ ေစ်းတိုင္းမွာလည္း ကထိန္ရွိတယ္ေလ။ သူတို႔ေတြက
တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတဲ့သူေတြေလ။ အံုနာေၾကးရဖို႔ ေန႔ျပန္ေၾကးေပးဖို႔ဆိုတာ တြက္ၿပီးမွ
သူတို႔စားဖို႔ဆိုတာ ရွာႏိုင္တာ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ သဒၵါတရားကေတာ့မေသးပါဘူး။
သဒၵါက သဒၵါေပါ့။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ္ အလွဴခံတဲ့ ပံုစံကို မၾကိဳက္မိဘူး။ ဘယ္လိုမွ အလွဴနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႔။
ၿပီးေတာ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ဆိုသူ အမ်ားစုကလည္း အရက္ကမူးလို႔။ ေကြးေနေအာင္ကလို႔။ အခ်ိဳ႕ဆို
မိန္းမအ၀တ္အစားေတြ၀တ္ျပီး အေျခာက္လိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔ကျပလို႔။ ေလာ္စပီကာသံကလည္း အိမ္မွာနားနားေနေန
အနားယူတဲ့ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြအတြက္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္စရာ။ သဒၵါထက္သန္သေလာက္ တစ္ဖက္မွာလည္း
အေပ်ာ္ေတြေရာလို႔။ ကိုယ္ကသဒၵါဆိုေပမဲ့ အလွဴခံအခ်ိဳ႕ဆိုရင္လည္း အတင္းဓျမတိုက္ေနသလား
ေအာင့္ေမ့ရတယ္။ မလွဴရင္ဘဲ ဘ၀ဆက္တိုင္း ငရဲက ျပန္မတက္ေတာ့မလိုလိုေျပာဆိုေနျပီးေတာ့ေလ။
ကိုယ္ဆုိလည္း ဖုန္းေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာလို႔မရ၊ စာေအးေအးေဆးေဆးဖတ္လို႔မရ နဲ႔ အဲဒီေလာ္ေတြနဲ႔
ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ အလွဴခံေတြကို သိပ္ေတာ့ အျမင္မၾကည္လင္လွေတာ့ဘူး။
ကိုယ္အရင္ဆံုး ကထိန္ဆိုတာ
ဘာလည္းဆိုတာကို ရွာေဖြေလ့လာၾကည့္မိတယ္။ ပထမဆံုး ေလ့လာမိတာက ကထိန္ခင္းျခင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကိုေပါ့။
ကထိန္ခင္းျခင္းဆိုသည္မွာ လူမ်ားကခင္းရျခင္းမဟုတ္ဘဲ ရဟန္းေတာ္မ်ားကခင္းရျခင္းျဖစ္သည္။ လူမ်ားက ရဟန္းေတာ္မ်ား ကထိန္ခင္းႏိုင္ရန္အတြက္ သံဃႆေဒးမ ဟုကထိန္သဃၤန္းကို လွဴဒါန္းရေသာ အလွဴရွင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ သံဃာေတာ္မ်ားမွ ထိုကထိန္သဃၤန္းကို သိမ္ထဲတြင္ ကထိန္းသဃၤန္းအလွဴခံမည့္ ေက်ာင္းတြင္ရွိေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကို အားလံုးသေဘာတူစြာ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ထိုရဟန္းေတာ္မွ မိမိ၀ါဆိုေတာ္မူရာ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ၾကြၿပီး ကထိန္သဃၤန္းအား ခင္းရျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုယ္ဆက္ၿပီး ကထိန္ဘယ္ကဘယ္လိုျဖစ္တယ္၊
ကထိန္အလွဴမွာ ဘာေတြကန္႔သက္ထာတယ္ဆိုတာေတြကို ဆက္ၿပီးေလ့လာၾကည့္မိတယ္။
ကထိန္ဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ ကထိန ဆိုေသာ ပါ႒ိစကားမွ ဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ကထိန သည္ခိုင္ျမဲျခင္း ျမဲျမံျခင္းဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။ အျခားတစ္ဖက္တြင္ လြန္ေျမာက္ျခင္း၊ ကင္းလြတ္ျခင္းဟုလည္း အဓိပၸာယ္ရသည္။ ဖြင့္ဆိုေသာ္ ကထိန္ခင္းလွဴသျဖင့္ ရရွိေသာအက်ိဳးတရားငါးပါးကို ပ်က္စီးမသြားေစရန္ ခိုင္ခန္႔ေစတတ္ေသာေၾကာင့့္ ကထိန္ ဟုေခၚသည္။ ဘုရားစေသာ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းတို႔က ေလးစားၾကည္ျဖဴ ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူၾကေသာေၾကာင့္လည္း ကထိန္ ဟုေခၚသည္။ေဂါမတဗုဒၶလက္ထက္တြင္ ဘဒၶ၀ဂၢီမင္းသား သံုက်ိတ္တို႔သည္ ကပၸါသိကေတာအတြင္း အေဖာ္မ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကစဥ္ ဗုဒၶႏွင့္ဆံုၿပီး တရားထူးကိုနားၾကားရသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀သို႔ ေရာက္ကုန္ၾကသည္။ ထိုရဟန္းတို႔ သတင္းသံုးသည့္ ေ၀ယ်ျမိဳ႕မွ ဗုဒၶသတင္းသံုးရာ သာ၀တၳိျမိဳ႕တို႔သည္ အလြန္ေ၀းကြာသည္။ ရဟန္းတို႔သည္ ဗုဒၶထံပါးသို႔ ဖူးေမွ်ာ္ရန္ ခရီးထြက္ရာတြင္ ခရီးအလြန္ေ၀းကြာျခင္းေၾကာင့္ လမ္းခရီးတြင္ရွိေသာ သာေကတျမိဳ႕တြင္ ၀ါဆိုခဲ့ရသည္။ ၀ါဆိုျပီး ၀ါကၽြတ္ေသာ္ေဇတ၀န္ေက်ာင္းအသြား မိုးမိ၍ ရံႊ ့ႏွစ္ညြန္ေစးညစ္ေၾကးစြဲကပ္ေသာသကၤန္းျဖင့္ ပင္ပန္းေသာသေဘာရွိေသာ ထိုရဟန္းတုိ ့ကိုျမင္လွ်င္ အလြန္ပင္သနားေတာ္မူလွ၍ ေနာင္လာ သံဃာေတာ္ တို ့အားလည္း အက်ိဳးစီးပြါးမ်ားေစျခင္းငွါ ၀ါကၽြတ္ေသာအခါတြင္ ကထိန္ခင္းျခင္းအမႈကို ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့သည္။ ကထိန္အလွဴဆိုသည္မွာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွစ၍ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔အထိ တစ္လတာ အခ်ိန္ကာလအတြင္း၌ပင္ ခင္းႏိုင္သည္။ ထို႔ျပင္ ကထိန္သကၤန္းသည္ တစ္ႏွစ္မွ တစ္လ၊ တစ္လမွ တစ္ရက္၊ တစ္ရက္မွ တစ္ေက်ာင္းတည္းတြင္ တစ္ၾကိမ္သာ လွဴခြင့္ ရွိေလသည္။ ကထိန္သဃၤန္းကို ယေန႔အလွဴခံၿပီး ယေန႔ကံေဆာင္ကာ ခင္းရျခင္း ျဖစ္ၿပီး ေန႔ကူးသြားလွ်င္ ကထိန္ခင္းျခင္း အထမေျမာက္ေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကထိန္ခင္းရာ၌ ကထိန္သကၤန္းကိုသာ ခင္းရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ေရွးဘိုးဘြားမ်ားမွ အစျပဳ၍ သဃၤာေတာ္မ်ား အလိုရွိရာ သံုးႏိုင္ေစရန္ သဒၵါထက္သန္စြာျဖင့္ ရည္ရြယ္၍ အျခားေသာလွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ရဟန္းေတာ္တို႔၏ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို ကထိန္သဃၤန္း၏ အရံအျဖစ္ ပေဒသာပင္မ်ားတြင္ ပန္ဆင္၍ လွဴဒါန္းၾကပါသည္။ ကထိန္အလွဴခံ ရဟန္းေတာ္တို႔သည္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္ (၁) ရက္ေန႔မွ (၅)လအတြင္း ကထိန္သဃၤန္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ၀ိနည္းေတာ္ထဲမွ (၅)ပါးကို ကင္းလြတ္ခြင့္ရပါသည္။ ကထိန္အလွဴတြင္ ဓမၼကန္႔သက္ခ်က္အေနျဖင့္ အလွဴရွင္မွ သဒၵါျဖင့္ လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းျဖင့္သာ ကထိန္ခင္းထိုက္ျခင္း၊ ရဟန္းသည္ ဥပါယ္တံမ်ဥ္ျဖင့္ ကထိန္သကၤန္းကို အလွဴခံမႈ မျပဳရျခင္း၊ သကၤန္းမွလြဲ၍ အျခားေသာ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ကထိန္မခင္းႏိုင္ျခင္း၊ ကထိန္ခင္းေသာ ရဟန္းသည္ ၀ါဆို၀ါကပ္ေတာ္မူၿပီးျဖစ္ရျခင္း တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ကထိန္အလွဴဟူသည္ကား ပုဂၢိဳလ္စြဲ ဂိုဏ္ဂဃစြဲမထားဘဲ သံဃၤာ့ဂုဏ္သက္သက္ကိုသာ ရည္ရြယ္၍ လွဴဒါန္းရေသာ အလွဴျဖစ္ပါသည္။
အဲဒီမွာကိုယ္သိလိုက္တာက
ကထိန္ဆိုတာ ဘာသာေရးပြဲစစ္စစ္၊ ေပ်ာ္ဖို႔ပါးဖို႔မပါတဲ့ ဘာသာေရးပြဲ၊ တစ္နည္း ရဟန္းေတြ
ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ရတဲ့ အေပ်ာ္မဖက္တဲ့ဘာသာေရးပြဲ…။ ကိုယ္အဲလိုနားလည္မိလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့
ကိုယ္ေတြရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို ျပန္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာသာေရးပြဲဟာ
ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲစစ္စစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ကထိန္ဆိုတာ ဘာဆိုတာကို သိခ်င္မွေတာင္ သိၾကမဲ့အဆင့္။
ကိုယ္သူတို႔ရဲ႕ သဒၵါအားကို ေစာ္ကားလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကထိန္တစ္ခုဟာ ကထိန္အဂၤ
ါရပ္နဲ႔ မညီညြတ္ေတာ့ဘူး။ ကထိန္မေျမာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ေျပာခ်င္လာတယ္။ ရိုးရာက ရိုးရာ၊
အလွဴကအလွဴ၊ သဒၵါက သဒၵါ၊ ဘာသာက ဘာသာ၊ အေပ်ာ္က အေပ်ာ္… အဲဒါေတြကို ဘယ္သူစျပီး ေရာေထြးၿပစ္ခဲ့လည္းေတာ့
မသိဘူး။ ကထိန္ဆိုတာ သၾကၤန္မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီလို အေပ်ာ္နဲ႔ ဘာသာေရး ေရာေထြးပစ္လုိက္ၾကတဲ့အခါ
မူရင္းရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေပ်ာက္လို႔ အႏွစ္သာရေတြ မဲ့ကုန္တယ္။ ကိုယ္ေတြရဲ႕ အျမင္တင္မက အျခား
ဘာသာျခားေတြ အျမင္မွာပါ သူတို႔ဘာသာေရးပြဲဟာ ဒီလိုလား ဆိုတဲ့ အထင္မ်ိဳးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။
မ်က္စိထဲမွာလည္း ကိုးရို႕ကားရား၊ နားလည္းကေလာ္ရတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု
(Culture) တစ္ခုအျဖစ္ ဆက္လက္စီးဆင္းသြားမွာ စိုးရိမ္မိတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဒီအတြက္ ေလာ္စပီကာေတြဆဲေနရံုကလြဲလို႔
ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေသးဘူး…။
အို ပါး ဂန္း နား စ တိုင္..
ရို႕ ရို႕.. wow sexy lady..
ေဟာ ေျပာရင္းဆိုရင္းပဲ
ကထိန္လွည့္လာျပန္ျပီ… ေရွ႔ဆံုးကေန အမူးသမားေတြ PSY လိုကလို႔
(အခ်ိဳ႕အခ်က္မ်ားလြဲမွားခဲ့ေသာ္
ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြမွတ္သားမႈ ညံ့ဖ်င္း၍ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္ကိုေထာက္ျပ ေစလိုပါသည္)
Reference: Google ,
ကိုေဇ
November 4, 2014
(Tuesday)
3:57PM
No comments:
Post a Comment